Efka schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees eerst deel 1:
“Ik smeekte mijn vriend mij te verlaten toen ik wist dat ik vervroegd in de overgang zou komen”
In 2019 kreeg ik heel veel lichamelijke klachten. Van rode vlekjes in mijn gezicht, pijnlijke gewrichten, ontstoken pezen in mijn polsen tot hormonale acné. De waslijst van klachten was oneindig lang geworden. In overleg met mijn vriend stopte ik met het nemen van de pil, want wie weet wilde mijn huid wel “ontpillen”. Voor ik het wist ging er zo’n half jaar voorbij zonder de pil. En ook een half jaar zonder het weg gaan van klachten en zonder dat ik zwanger was. Ergens leek het mij normaal aangezien de woorden vervroegde menopauze nog ergens in mijn achterhoofd zaten. Ik besloot al mijn moed bijeen te rapen en een bloedafname te doen bij mijn huisarts. Eens de resultaten binnen waren, raadde mijn huisarts mij onmiddellijk aan om een afspraak te maken in het fertiliteitsziekenhuis in Jette. Ondertussen kwamen er alsmaar meer klachten bij zoals opvliegers, stemmingswisselingen en carpaltunnel syndroom.
“U bent onomkeerbaar onvruchtbaar”
Op 10 september 2019 was het zover. Mijn vriend en ik gingen met een bang hartje richting het ziekenhuis van Jette. Om goed voorbereid te zijn nam ik een papieren versie mee van mijn bloedresultaten van 2017 en 2019. De dokter bekeek deze grondig en bekeek mij nadien van kop tot teen. Er volgde de volgende woorden: “Het spijt mij mevrouw Goovaerts dat ik met de deur in huis val, maar de kans dat u ooit zwanger raakt met uw eigen eicellen is uitgesloten. Sterker nog, in 2017 was uw kans ook al uitgesloten. U zit niet meer in menopauze. U bent de menopauze voorbij waardoor u volledig onomkeerbaar onvruchtbaar bent”. Haar woorden hakten erin en lieten een diepe wond achter. Meteen werden mijn ogen vochtig en voelde ik de eerste tranen opkomen. Mijn hart begon sneller te slaan alsof het uit mijn lichaam ging springen.
Wil ik wel verder met eiceldonatie?
De enige optie was eiceldonatie. Verder woog ik ook enkele kilo’s te weinig waardoor ze niet meteen een behandeling wilden opstarten. Hoe dan ook moest ik dit nieuws eerst zien te verwerken. Ik belde mijn werkgever op om te vragen of ik vandaag mocht thuis blijven. “Natuurlijk”, kreeg ik als reactie. Bij thuiskomst heb ik de hele dag vol ongeloof verder gehuild terwijl mijn lieve vriend machteloos toe keek. Hoe kon het dat ik eerst zelf eicellen wilde doneren en plots helemaal aan de andere kan van het verhaal stond? Er gingen een heleboel vragen door mij heen. Wil ik wel verder via eiceldonatie? Ga ik dit kind wel aanschouwen als mijn eigen kind? Wat als mijn kind later iets “dna gewijs” nodig heeft en ik hier niet bij kan helpen? De dag nadien ben ik gewoon gaan werken om mijn gedachten te verzetten. Alles moest even goed bezinken.
We besloten voor eiceldonatie te gaan
In 2020 trok Corona wereldwijd over de landkaart en zaten mijn vriend en ik elke dag thuis. Het was een ideaal moment om tot rust te komen en dichter naar elkaar toe te groeien. Onze hond Mylo vond het vast niet erg dat we elke dag thuis waren bij hem. We hebben genoten van elkaars aanwezigheid, fysiek en vooral mentaal. We waren beide vastberaden om voor eiceldonatie te gaan als de pandemie wat zou gaan liggen en de ziekenhuizen weer behandelingen toelieten.
De eerste stappen werden gezet
Ongeveer een jaar later in 2021 liet het ziekenhuis van Jette opnieuw behandelingen toe. Zo hadden mijn vriend en ik op 9 februari 2021 een eerste kennismakingsgesprek met onze behandelend arts. Een fijne nuchtere man die straight to the point was. Diezelfde avond werd er nog bloed afgenomen van zowel mijzelf als mijn vriend. Ook kregen we vervolgafspraken; een zaadkwaliteit onderzoek bij mijn vriend en voor mij een hysteroscopie (kijkoperatie in de baarmoeder), bioptie (van de binnenkant van mijn baarmoederweefsel) en een inwendige echo om mijn eierstokken grondig te bekijken. Er volgde ook een psychologisch gesprek en een gesprek met de counseler om de nodige papieren te ondertekenen.
Een snelle eiceldonor match
Op 16 april 2021 kregen we eindelijk dat verlossende telefoontje dat ze een match hadden. Wauw, wat ging dat snel zeg! De wachttijden lopen normaal gezien op van drie tot zes maanden. Er werden acht eicellen gereserveerd voor ons voor de komende zes maanden. Aangezien ik ook geen menstruaties meer had, konden we ongeveer een beetje “kiezen” wanneer we een behandeling wilden opstarten.
Lees HIER het vervolg.
EFKA
