Ineens lijkt het alweer een hele tijd geleden… De bevalling van mijn dochter Izzy. Ze is inmiddels 15 maanden oud, dus dit verhaal deel ik steeds minder vaak. Leuk om het weer boven te halen!
Ik heb een hele voorspoedige zwangerschap gehad. Alleen van week 6-8 wat ik kotsmisselijk. En verder heb ik weinig noemenswaardige kwalen gehad. Ik ben lekker sportief gebleven tot halverwege het derde trimester. Ik voelde me super goed! Ik stond zelfs in de zomer met 25 weken nog op een festival te dansen! Ook ging ik van week 30-35 naar Bali. Mijn vriend en ik gaan daar twee keer per jaar voor werk (en fun) heen. Ik organiseer retreats naar Bali en dat wilde ik zwanger ook nog blijven doen. Gelukkig is alles goed gegaan daar. Ik heb daar zowel aan het begin als het eind van mijn zwangerschap onder controle van een arts gestaan en echo’s gekregen. Dat vond ik toch wel fijn. Achteraf zou ik het niet meer zo snel doen: zo ver in mijn zwangerschap nog helemaal naar Bali vliegen. Maar het is allemaal goed gegaan gelukkig.
Ik was op 23 november uitgerekend. Vier weken van tevoren startte mijn verlof. Daar heb ik flink van genoten. Want drie dagen voor mijn uitgerekende datum, terwijl ik mij nog harstikke fit en goed voelde, braken dus toch vrij onverwachts mijn vliezen. Mijn vriend stond met de auto voor het huis te wachten om uit eten te gaan en toen ik op stond, PATS, braken mijn vliezen en stond het water tot aan mijn enkels… Bij mij ging het dus wel zoals in de film, wat meestal niet zo is. Maar hier was geen twijfel over mogelijk wat er gaande was. Uiteraard was ik super excited! Ik wilde ‘nog gauw even wat gaan slapen’ voordat de bevalling echt zou beginnen met weeën, want ik had die nacht door voorweeën niet zo best geslapen. Maar na 5 minuten met een oogmasker en oordoppen in bed te hebben gelegen om 17u besefte ik dat dit me niet ging lukken. Veel te spannend allemaal.
Ik had nog geen weeën. De verloskundige kwam wel even langs, voor een controle en uitleg over ‘het plan’ als het allemaal wel ging gebeuren die nacht. Wat vrij waarschijnlijk was. Toen zij om 21u de deur weer uit ging, begonnen direct mijn weeën. Waar ik had verwacht dat dit rustig zou opbouwen, zat ik in no-time op vrij regelmatige en pittige weeën. Na een kwartier waren ze al regelmatig. Dat heb ik nog een uurtje aangekeken, en toen hebben we de verloskundige alweer gebeld. Ze kwamen nu al om de paar minuten en duurden zeker een minuut lang. Ik vond het al heftig hoor, en dit overviel me behoorlijk. Ik had een ietwat rustigere opbouw verwacht. Maar dit was gelijk doorpakken, poeh! Helaas bleek ik pas 2 centimeter ontsluiting te hebben. Doorgaans zit je rond de 4 a 5 centimeter als je zulke regelmatige weeën hebt en mag je dus naar het ziekenhuis. Maar ik was pas iets meer dan een uur bezig met actieve weeën, dus heel gek dat ik pas 2 centimeter had, was het niet. Zij ging weer weg en we spraken af dat we aan het begin van de nacht weer contact zouden hebben. Wederom werden de weeën heel heftig toen ze de deur uit ging. De weeën gingen bijna non-stop door. Geen pauzes. En ik had ook rugweeën, die blijkbaar moeilijker weg te puffen zijn. Heel eerlijk: ik wist echt niet waar ik het zoeken moest. Achteraf bleek dat ik een weeënstorm had. Wist ik veel op dat moment. Ik dacht dat dit normaal was, en dat het dus nog heftiger zou worden naarmate de ontsluiting vorderde.
We hebben de minuten zitten wegkijken tot de verloskundige weer kwam. Ik had me zo ingesteld (of nou ja, gehoopt) op weeën wegpuffen en even pauzes tussen de weeën waarin ik op adem kon komen door middel van hypnobirthing oefeningen die ik in mijn bevalcurcus had geleerd, maar dat ging dus niet, omdat ik een weeënstorm had. Het ging maar door. En door. Pfffff. Toen de verloskundige er weer was, hoopte ik natuurlijk op flinke ontsluiting, ik was immers al een uur of 4 a 5 bezig met mega intense weeën. En dat is vaak een ‘voordeel’ van een weeënstorm; snel(ler) ontsluiten. Maar helaas: 2,5 centimeter. Ik kon wel janken. De moed zonk me in de schoenen. De verloskundige adviseerde me om naar het ziekenhuis te gaan en om pijnstilling te vragen. Hoewel ik het niet van plan was (tenzij het beter zou zijn voor de bevalling), klonk dit als muziek in mijn oren: “JA. GRAAG”! Ik zag echt niet meer voor me hoe ik tot 10 centimeter kon komen op dit tempo met deze heftige weeën.
LWij naar het ziekenhuis. Bijzondere ervaring kan ik je zeggen, in een never ending weeënstorm, 3 hoog de trap af, auto in, gelukkig maar 5 minuten rijden, naar het ziekenhuis, parkeerplaats, lift, ziekenhuis… Haha. Ik weet er weinig meer van. Dit deel is vrij blurry. In het ziekenhuis aangekomen werden de nodige tests gedaan om een ruggenprik te krijgen. Na een uurtje waren alle test gedaan en was ik klaar voor de ruggenprik. Helaas werd net de anesthesist opgeroepen voor een spoedkeizersnede, dus ik moest nog even wachten. Lucky me. Uiteindelijk kreeg ik de ruggenprik, die – again een teleurstelling – niet gelijk goed werd gezet, dus na een half uur nog niet werkte en opnieuw moest worden gezet. Tuurlijk jongens, dat kan er nog wel bij. Afijn, hij werkte uiteindelijk rond 04u ’s nachts. Ik had nog steeds die weeënstorm en nog steeds pas 4 centimeter ontsluiting. Wat was dat fijn, die ruggenprik. Ik voelde echt niets meer. Ik probeerde wat te slapen om op adem te komen, maar dat lukt helaas niet dankzij een bloeddrukmeter die elke minuut automatisch werd opgepompt op mijn arm. Wel lekker gelegen, een beetje bijgekomen en toch wat gerust. Om 08u in de ochtend kwam de wisseling van het ziekenhuispersoneel. En toen werd ook mijn ontsluiting weer gemeten. Totaal als verrassing bleek ik ineens 10 centimeter te hebben! De ruggenprik met de weeënopwekers deden hun werk. Fijn.
Toen was het wachten op persweeën. De ruggenprik werd uit of lager gezet, zodat ik die zou gaan voelen. Gek genoeg zijn die nooit gekomen. We hebben tot ongeveer 11.30u gewacht, maar geen persweeën. Omdat de hartslag van de baby met de weeën telkens dipte, moest het op een gegeven moment toch gaan gebeuren. Ik moest dus zonder persweeën gaan persen. Geen idee hoe het mét persweeën is, maar het is me in elk geval gelukt, ook zonder persweeen. De persfase heeft ongeveer 1,5u geduurd. Hoewel het echt de meest intense kracht is die ik ooit in mijn leven heb moeten zetten, vond ik deze fase wel ‘meevallen’ in vergelijking met de weeën(storm) fase. Dat kwam denk ik door de ruggenprik die nog een beetje werkte. Dus die helse, felle pijn die je zonder ruggenprik voelt, heb ik gelukkig niet gevoeld. Begrijp me niet verkeerd, het was niet lekker, maar ik vond die weeën zo veel erger! Poeh!
En toen, na 1,5 uur was ze er eindelijk: onze lieve, prachtige dochter Isabel Hannah, die we als roepnaam Izzy hebben gegeven. Geboren op 21 november 2018, om 13.08u! Alles erop en eraan, helemaal gezond. Wat een geluk en liefde. Hoewel mijn weeënfase zonder ontsluiting en met rugweeën wel echt ontzettend heftig was, kijk ik toch terug op een goede bevalling. Ik ben ‘zonder kleerscheuren uit de strijd gekomen’, wat natuurlijk heel fijn is. Ik had een hele andere bevalling in gedachten, namelijk een natuurlijke bevalling, in bad, zonder pijnstilling. Niks van dit alles is gelukt, maar ik ben maar gewoon mee gegaan in de flow, heb me er niet tegen verzet, en dat heeft wel enorm geholpen denk ik, dat ik er toch een heel positief gevoel aan over heb gehouden. Cliché maar waar, ik zou het zo nog een keer doen! Ik hoop dat het me nog een keer gegund is. Moederschap, hoewel zo nu en dan harstikke heftig, je leven is nooit meer hetzelfde, maar ik zou niet anders willen, ik vind het het mooiste wat er is!
Liefs,
DAISY
Bekijk haar leuke Insta hier en Daisy’s website www.ilovehealth.nl
