Deel 1 van Saskias verhaal kan je hier lezen, voordat je met deel 2 verder gaat.
Diezelfde dag mocht ik haar bewonderen op de NICU. Daar lag ze dan, op haar buik in een couveuse met allerlei slangetjes. Hartverscheurend. Ze had een grote speen in haar mond. De verpleegkundige vertelde dat ze enorm hard huilde toen ze een poepluier had en ze haar op die wijze weer rustig konden krijgen. ‘’Fijn! Eéntje met pit dus’’, zei ik tegen mijn vriend. De naarste herinnering van toen was dat ik haar wilde knuffelen, haar bij mij wilde hebben, continu, maar dat kon niet. Ik heb daarvoor meerdere keren sorry tegen haar gezegd. Ik voelde mij daar heel schuldig over. Verstandelijk wist ik dat dat niet nodig was, maar mijn hor(ror)monen gaven mij geregeld een ander gevoel.
Twee dagen later werd ik ontslagen uit het ziekenhuis en verhuisden wij naar een Ronald McDonalds-huis. Na 5 dagen mocht ze al over naar het ziekenhuis in Enschede. Op een speciale brancard werd ze van de NICU afdeling gereden, waar dan eindelijk onze oudste dochter haar zusje kon bewonderen! Ze mocht niet op de NICU komen in verband met de waterpokken die ze twee weken ervoor had gehad. Ze keek door het raampje en zegt ‘’Zusje!’’ en vervolgens haar naam. Dan richt ze zich tot iemand in witte jas en zegt: ‘‘Baby even uithalen?’’. De kinderarts reageerde: ‘’De baby moet eerst nog even goed groeien’’. Ze kon niet wachten tot de baby goed gegroeid was, hier vroeg ze dan ook vaak naar. Nadat ons meisje goed en wel over was op de neonatologie, gingen wij naar huis. Ik voor het eerst sinds een kleine week. Thuis komen, niet meer zwanger, maar ook geen baby. Heel gek en onwerkelijk. Ik kolfde bijvoorbeeld om de 3 uur, maar had geen baby om te voeden.
Nog 7 weken op het ziekenhuis volgden. Drie weken in de couveuse, drie weken warmte-bed en één week in de wieg. Stapje voor stapje richting huis. Elke dag op en neer om borstvoeding te brengen, maar ook voor verzorgingsmomentjes en om te buidelen. Ik vaak overdag, mijn vriend ’s avonds na het werk (elke avond!). In de weekenden ging onze oudste dochter mee. Dit om het voor haar niet te veel een dingetje te laten worden. Lekker in de structuur. De mijlpaaltjes probeerden we met ons gezin te doen, voor het eerst (na vier weken) in bad en voor het eerst de kleertjes aan bijvoorbeeld. Onze oudste kon dan meehelpen en zo ook een band opbouwen met haar kleine zusje. Als we met ons vieren waren, was het veelal genieten. Maar om dan weer alle drie moeten weggaan, viel me altijd zwaar. Ik wilde haar zó graag meenemen.
De fles ging vanaf het begin (vanaf 34 weken zwangerschapstermijn) niet van harte. Ze leek haar energie te sparen voor het slapen en groeien, dan het willen leren drinken. Want oh, wat groeide ze hard! De hartslag- en saturatie(zuurstof) dipjes waren er twee weken later niet tot nauwelijks en ze had al een tijdje geen ondersteuning (luchtdruk) nodig bij het ademhalen. Dit was dan ook reden dat ze bijna met ontslag mocht gaan. Aan ons daarom de keuze: 1) haar in het ziekenhuis laten tot ze alle flesjes in 24 uur leegdronk, 2) training voor het sondevoeding geven zodat wij dit thuis konden toepassen. De keuze was snel gemaakt. Wij beiden vonden het niet goed drinken geen reden om haar im het ziekenhuis te laten.
11 maart
Op die dag gingen wij trouwen voor de wet, maar dit was ook de dag dat ons meisje mee mocht naar huis. Dit was een fijne samenloop, ’s morgens doen waar we gebleven waren en daarna ons meisje op halen samen met onze oudste dochter. Een hereniging, zo voelde het. Eindelijk compleet, en dan ook nog met allemaal dezelfde achternaam. Alles viel op zijn plek. Thuis hebben we nog zes weken de sondevoeding moeten toedienen. Ze dronk haar flesjes namelijk niet leeg. Ons gevoel was dat we haar vol propten en ze daardoor geen hongergevoel kreeg. We hebben daarom in overleg met de logopediste besloten haar op commando te voeden. Mocht ze ineens helemaal niet meer willen, konden we snel genoeg weer een voeding geven via de sonde. Ons gevoel klopte, ze dronk kleine hoeveelheden, maar opgeteld bij elkaar kreeg ze aan het einde van de dag voldoende milliliters binnen. Een paar dagen later heeft ze zelf haar sonde er uitgetrokken. We hebben vanaf dat moment het zo gelaten. Het telefoontje naar de kinderthuiszorg was een trots momentje: ‘‘Ik bel niet om een afspraak te maken voor de sondewissel, maar om te zeggen dat jullie niet meer langs hoeven te komen, want ze drinkt voldoende!’’. Weer een stapje verder. Een beweeglijke baby sondevoeding toepassen waar ook een tweejarige rond loopt was (voor mij vooral) extreem energievretend. Eindelijk een baby zonder slangetje in ons midden.
Een paar dagen daarna werd onze oudste dochter onverwachts opgenomen in het ziekenhuis in verband met een hardnekkige oogontsteking ondanks de druppels en zalfjes die we eerder kregen om het te laten stoppen. Een paar maanden daarna heeft mijn man door een val zijn heup gebroken. Daar waar wij altijd veel samen deden, mijn man mij de zorg geregeld uit handen nam, kwam ineens alle zorg (en daarmee drukte) op mijn schouders. Niet alleen de zorg voor mijn dochters, maar ook de zorgen voor mijn man die noodgedwongen op een bed in de woonkamer lag. Gelukkig waren daar wel altijd helpende handjes. Beide ouders die mij goed kennen en weten dat ik niet snel om hulp zou vragen, kwamen op eigen initiatief langs en namen het mij uit handen.
Een jaar met veel pech, maar als ik er nu op terug kijk denk ik: “Het was zwaar, maar er waren ook veel mooie momenten! In een jaar tijd hebben we een klein mini mensje op zien groeien tot een gezonde, vrolijke baby van bijna 1 jaar oud die zich snel ontwikkelt en onze oudste dochter is de allerliefste grote zus ever!” Ik ben heel dankbaar voor alles. Dankbaar voor het besef dat we enorm rijk zijn. Dankbaar voor de berichtjes, kaartjes en bloemen die maar binnen bleven komen. Dankbaar voor de goede afloop vooral. Dankbaar voor alles wat gewoon is. Natuurlijk zijn er nu nog steeds dagen dat het tegen zit en ik onrustig ben. Op zulke momenten is het vooral de focus leggen op de dingen die goed gaan, focus op de dingen die nog komen gaan. De leuke momenten.
Liefs,
SASKIA
