Ik ben Cleo 28 jaar en heb een haat-liefde-verhouding met eten en met de weegschaal. Ja, ik heb mijn eetstoornis nu redelijk onder controle, maar altijd met hulp van mijn man en gewichtscoach Lisa Roos. Dit is weleens anders geweest…
Toen ik 14 jaar was, besloot ik mijn brood weg te gooien
Ik vond mezelf namelijk dik. Dit ging van kwaad tot erger: ik sloeg maaltijden over en ik legde de lat met de dag hoger en hoger. Tot op het punt dat ik 37 kilo woog bij een leeftijd van 17 jaar oud. Ik zag grauw in mijn gezicht en energie had ik niet. Gigatrots was ik op mijn blokjesbuik. En ik wilde eigenlijk nog minder getallen op de weegschaal zien. Mijn beste vriendin destijds besloot dat dit niet langer verder kon en is naar mijn ouders gegaan. Het gevolg was een dieet met nutrilon drankjes om mijn gewicht op te hogen. Op mijn 19e woog ik rond de 50 kilo. Ja, ik was weer stabiel.
Twee jaar later leerde ik mijn man kennen
Hoewel ik toen stabiel was wat betreft mijn gewicht, lette ik op alles wat ik at. Nee, ik telde geen calorieën, maar de weegschaal was vreselijk belangrijk. Woog ik ineens meer? Dan liet ik al mijn eten vallen… Samen wonen was dan ook echt een ramp, want dat zorgde ook voor de nodige extra kilo’s. Mijn weegschaal werd weggegooid en ik mocht van mijn man niet meer onder de 55 kilo komen. Dat gewicht blijft in mijn hoofd zitten. Bij 60+ kilo raak ik in paniek! Echt volledige paniek.
In februari 2017 raakte ik zwanger
Mijn gewicht was 54 kilo en ik sportte 5 a 6 keer per week. Ik had mijn gewicht onder controle en dat stemmetje in mijn hoofd was ik de baas! Met wat hulp van mijn man en gewichtscoach Lisa Roos, ging het goed. We waren onwijs blij, tot bij mij het kwartje viel en iedereen me begon te vertellen hoeveel ze waren aangekomen tijdens de gehele zwangerschap. Mijn moeder bijvoorbeeld vertelde doodleuk dat ze 35 kilo zwaarder was aan het einde van de zwangerschap. “Echt ma, dat woog ik zowat op mijn 17e…”, dacht ik.
De paniek sloeg toe
Ik werd ziek en puugde heel de dag door. Ik at bijna niets. Ik kwam niet aan, maar ik viel af. Ik was zo blij. De verloskundige iets minder. Mijn man controleerde wat ik at en of het overgeven werd opgewekt door mijn eetstoornis of kwam door de zwangerschap. De afspraak met de verloskundige was dat ik niet de cijfers op de weegschaal mocht zien en dat deze getallen alleen in het dossier kwamen. Ik werd echt mega dik! Alles werd oversized gedragen.
Week 30 van mijn zwangerschap: ik kon het niet weerstaan en ik keek naar het getal van mijn gewicht: 59.9 kilo
Ik was dus goed bezig! Ik hoefde nog maar 9 weken. “Dit gaat lukken, toch?! Ik blijf netjes rond de 60 kilo.”, dacht ik. Niet wetende dat de laatste weken het ergste zijn wat betreft aankomen. De laatste controle wilde ik perse kijken. De verloskundig en mijn man zeiden beiden: ’Doe dat maar niet.’ Helaas, ik keek toch: 79 kilo! Ik begon te huilen. Dit kon ik niet aan! Dat kind moest eruit! Ik wilde me lijf terug! En terug naar onder de 60 kilo.
28 oktober 2017 daar was mijn dohter dan…
Mijn buik lubberde. Ik was een in elkaar gezakte pudding. Het enige wat in huis gehaald mocht worden waren gezonde dingen. Ik gaf borstvoeding. Liters gaf ik af en ik las overal: “Dan ben je die kilo’s zo weer kwijt”. Mijn eetstoornis zit in cijfers. Na zes maanden borstvoeding dacht ik de weegschaal en mijn gewicht weer de baas te kunnen zijn. Ik was volgens mijn gevoel onder de 60 kilo. Pech, 68 kilo. Wat een domper. Die verdomde kilo’s. Inmiddels had ik weer een streng traject met mijn voedingscoach achter de rug. Een periode waarin ik mezelf voornam 12 kilo kwijt te raken, zonder calorieën te tellen, maar op een gezonde manier, zonder mezelf uit te hongeren (want dat kan ik stiekem als de beste). Op dit moment had ik de weegschaal weer de kliko in gegooid. Rust was belangrijker. Ik luisterde liever naar de vraag: “Voel je fijn in je lijf? Ben je blij met wat je hebt!”
Gezond eten (soms te obsessief) blijf ik doen
Hoeveel ik weeg, weet ik niet. Of ik mijn oude broeken pas (ook een controlemiddel), weet ik niet. Om mezelf te behoeden voor wat er kan gebeuren. Een eetstoornis kan je de baas zijn, maar het zal alleen altijd in je blijven. Als een zacht stemmetje op de achtergrond. En ik heb dat. Het ligt altijd op de loer….
CLEO
