Vrij snel na de geboorte van onze zoon wilden we graag voor een tweede wonder gaan. Bij de eerste duurde het niet lang voordat ik zwanger was, maar zou dat ons nog een keer gegund zijn?
Een positieve test
Gelukkig ging het weer sneller dan we dachten en hadden we al snel een positieve test in handen. Op 16 juni 2020 stond de eerste echo gepland. Waar we bij de eerste eigenlijk altijd met zijn tweeën naar de controles gingen, dacht ik dat nu wel even snel in mijn eentje te kunnen doen. Helemaal alleen was ik niet, ons zoontje ging wel gezellig mee. Heel handig, niet dus.
De eerste echo
“Als het hartje maar klopt, dan is het goed. Meer is er bij een eerste echo toch niet te zien”, zei ik tegen mijn vriend. Ik fietste met ons zoontje naar de verloskundigenpraktijk. Daar aangekomen zette ik onze oudste (Musa) in de buggy die ik in de fietstas had gedaan. Ik bedacht mij dat het toch wel erg fijn was dat hij waarschijnlijk al kon lopen als de tweede zou komen. Mijn naam werd geroepen en we gingen naar binnen. Bekende gezichten van de vorige zwangerschap en we kletsten wat. “Laten we meteen maar even gaan kijken!”, riep ze enthousiast. “Nou, even kijken…”, en toen was het even stil. Heel stil. Er ging van alles door mij heen. Eerlijk gezegd wist ik zelf niet waar ik kijken moest. Ik herkende nog niet vaag een kindje in het beeld.
Het zijn er niet één of twee, maar drie
Nog steeds was het stil en ze draaide nog een aantal keer met het echo apparaat. “Zie jij dat ook?”, vroeg ze. “Uh wat moet ik zien? Is het niet goed?”. Ik geef eerlijk toe dat ik het echt niet zie. “Schrik niet, het zijn er drie!”. “Wat?!”, dacht ik. Op dat moment voelde ik alle emoties door elkaar. Ik heb gelachen, gehuild, onzin uitgekraamd en vooral heel vaak geroepen: “Hoe dan?”. Toen ik iets gekalmeerd was, zei ze zo rustig mogelijk: “Ik dacht eerst dat het er vier waren. Maar het zijn er echt drie hoor”. En daar ging ik weer, totaal in shock. Hoe past dat in mijn lijf? Zijn ze wel gezond? We moeten een andere auto en oh, ik moet mijn vriend echt bellen!
Mijn vriend geloofde mij niet
Met Musa naast me belde ik mijn vriend op. Hij was aan het werk op dat moment. Nog steeds in shock vertelde ik hem dat er niet één, niet twee maar drie kloppende hartjes te zien waren. Waarna hij doodleuk ophing. Gelukkig belde hij na een halve minuut terug en zei dat ik er geen grapjes over moest maken. “Nee vriend, het is echt zo, kom maar kijken naar de echo!”. Hij was natuurlijk net zo in shock als ik, en kwam zo snel mogelijk naar huis.
Zeer zeldzaam
De verloskundige had dit zelf ook nog nooit meegemaakt. Ze zien het in Nederland maar zo’n 40 keer per jaar. De enige last die van mij afviel was dat ik hoogstwaarschijnlijk een keizersnede zou krijgen. Nou is dat ook niet ‘the easy way out’, maar met Musa was ik vier liter bloed verloren. Het was kantje boord en het herstel duurde ongelofelijk lang. Al mijn energie was weg. Logisch ook, je hebt namelijk maar 4,5 liter bloed in totaal hoorde ik later. Met een keizersnede was de kans op zoveel bloedverlies in ieder geval kleiner, wat me iets rust gaf.
Ik had nooit gedacht dat dit kon gebeuren
Ik probeerde rustig te blijven, ook voor Musa. Maar er ging van alles door ons heen. Je verwacht nooit dat dit kan gebeuren. Heel naïef dacht ik echt dat dit alleen kon door IVF, of dat er in ieder geval meerlingen in je familie moesten voorkomen. Ik was zelfs zó naïef, dat ik al een duowagen gekocht had. Waar ze “beide” in konden. Die kon dus weer weg. Ook hoorde ik achteraf dat veel vrouwen het merken of denken dat ze zwanger zijn van een meerling. Never nooit dat dat ook maar één seconde door me heen is gegaan.
Ik had vaak gegrapt: “Het zouden er maar twee tegelijk zijn”
Ik kon niet zeggen dat ik me slechter of anders voelde dan bij Musa. Hoogstens iets meer misselijk, maar daar had ik de logica aan gegeven dat het dit keer een meisje zou worden. Zo vaak heb ik gegrapt met mijn moeder: “Oh je zou er maar twee tegelijk krijgen. Pff dan ben je echt onthand!”, als Musa een goede boze bui had. Maar dit werden er drie, hoe gingen we dit doen? Tegen mijn moeder heb ik het vrijwel meteen verteld. Mijn moeder leed op dat moment al zo’n twee jaar aan ALS. Een rotziekte waarbij al je spieren uiteindelijk uitvallen en waar (nog) geen medicijn voor is. Het vertellen was aan de ene kant heel fijn. Aan de andere kant voelde het ook heel naar, omdat ik haar er een zorg bij gaf. Ze was natuurlijk erg bezorgd hoe het verder zou gaan. En op dat moment hadden we daar natuurlijk ook nog geen verlossend antwoord op.
Wat zou de kans van slagen zijn?
Omdat het een behoorlijk risicovolle zwangerschap was met een drieling, werden we doorgestuurd naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. Hier konden we de volgende dag al terecht. Er werd gekeken hoe de baby’s in de buik zaten, wat ze samen deelden en wat dat betekende voor de kans van slagen. Zo begon onze rollercoaster, vorig jaar op 16 juni 2020.
Lees HIER het vervolg
LOIS
