Ik heb twee kinderen. Een dochter van vijf jaar oud en er is sinds maart een zoontje bij gekomen. De zwangerschap van mijn dochter was onbevangen, onbezorgd. Ik was ook zo zwanger, het duurde twee maanden. Wat een geluk! Ik zong die 40 weken makkelijk uit. Opnieuw geluk. Na de 40 weken werd het wat lastiger en na een inleiding is zij geboren met 41.2 weken.
Zouden mijn klachten wel echt “ontzwangeren” zijn?
De zwangerschap van mijn zoontje was vanaf het begin al anders. Ik ontwikkelde de ziekte van Graves door de zwangerschap van mijn dochter, waar ik helaas erg laat achter kwam. Ik had een legio aan klachten die weggewuifd werden onder de noemer “ontzwangeren”. Het was mijn eerste kindje dus ik ging uit van wat de “experts” zeiden. Na maanden ging ik toch eens terug. Ik voelde me zó slecht, toch maar weer bloed prikken. De huisarts schrok van de waardes van mijn schildklier. We moesten gelijk bloeddruk en hartslag meten. Als dit niet goed was, moest ik direct door naar het ziekenhuis. Even voor de beeldvorming; ik was alleen op de fiets naar de dokter gegaan en het was vrijdagmiddag tegen vier uur. Hier raakte ik toch wel van in paniek. Hoezo ineens deze haast?!
Ik ging de medische molen in
Gelukkig was dit goed en mocht ik het weekend afwachten. Maandag stond de spoedafspraak gepland. De arts in het ziekenhuis deed allerlei testjes. Ik kreeg béta blokkers voor mijn hart mee en nog wat medicijnen. Dit moest mijn hartkloppingen remmen. Ook moest er met spoed een scan gemaakt worden van mijn schildklier. En dan zou ik weer binnen twee weken bij haar terug komen. Ik ging de medische molen in. Ik schrok hier behoorlijk van, maar het was ook een fijne erkenning want ik voelde me écht heel slecht. Je zag het alleen niet aan de buitenkant, wat er voor zorgde dat ik het gevoel had mij altijd te moeten verdedigen. Iedereen is wel eens moe. Maar ik voelde mij leeg, op, zo ontzettend op. Ik leg het altijd zo uit dat je een batterij van een telefoon kan opladen. Bij mensen zonder schildklierziekte laadt die batterij goed op. Mijn batterij is na een nacht slapen nog steeds maar 30 procent.
Ik werd vaak niet serieus genomen door mijn omgeving
De opmerkingen die ik destijds kreeg, waren ook niet misselijk. “Je ziet er helemaal niet ziek uit, je ziet er niet moe uit. Je moet niet steeds gaan slapen, dan went je lijf eraan”. Na een jaar werd door de arts de vraag gesteld: “Zou je nog een kindje willen?”. “Ja”, was mijn antwoord. Maar ik moest nog een traject in. Ik kreeg namelijk een radioactieve slok en moest een week in quarantaine, dus een week bij mijn man en dochter weg. Dat vond ik heel lastig. Hierna kwam er een zoektocht van 1,5 jaar naar de juiste dosis medicijnen. Vervolgens moest dit een paar maanden stabiel zijn en toen kreeg ik het verlossende woord van de arts: “Als je wil, mag je gaan proberen om zwanger te raken. Maar houdt in je achterhoofd dat dit lastiger is, vanwege de ziekte van Graves”.
De klachten van mijn tweede zwangerschap waren heftig
En dit klopte. Het duurde mij allemaal te lang, maar uiteindelijk is het gelukt. Hier ben ik natuurlijk zeer dankbaar voor. Ik merkte ook direct dat ik zwanger was. Ik had ontzettende pijn in mijn borsten. Voor mijn menstruatie heb ik daar ook wel wat last van, maar niet in deze mate. Heel even dacht ik zwanger te zijn van een tweeling, omdat de klachten zo heftig waren. De zwangerschap verder was ook niet heel relaxt. Ik had heel veel last van mijn buik. Een verklaring werd er niet voor gevonden. Lopen ging niet goed, liggen niet, opstaan niet. Het was bikkelen. En na een hele pittige bevalling van 30 uur kwam daar Vinnie ter wereld op 9 maart 2022. De eerste jongen in onze meiden familie. Dolgelukkig en bovenal heel trots dat het ons gelukt was.
Er moest navelstrengbloed worden afgenomen
De kraamweek verliep niet zo fijn. Waar ik bij mijn dochter heerlijk kon genieten, rustig aan kon doen en kon bijslapen, was dat er nu niet bij. Vinnie is op woensdag geboren en bij hem moest er navelstrengbloed afgenomen worden. Dit omdat bij mij mijn antistoffen van de schildklier verhoogd waren aan het einde van de zwangerschap. Mocht dit bij Vinnie goed zijn, dan was er niks aan de hand. Mocht dit bij hem verhoogd zijn, dan moest hij de couveuse in. Het antwoord kregen we pas de volgende dag in de namiddag en tot die tijd moesten we wachten in het ziekenhuis.
Helaas zijn waardes waren verhoogd
Toch verhoogde waardes, dit betekende dat we op dag drie, dag vijf, na een week en na vier weken bloed moesten prikken bij hem in het ziekenhuis. We waren één dag thuis en de dag erna zaten we alweer in de auto richting het ziekenhuis. Dag drie is de dag dat je je over het algemeen al niet relaxt voelt en ook nog eens stuwing krijgt. Dus echt pijnlijke warme borsten. In het ziekenhuis kreeg ik wat verkoelends, gelukkig. In de avond kreeg ik ook koorts. Dit was echt wel veel voor mijn lijf. Vinnie deed het wel goed. Zoals een baby het hoort te doen. Eten, poepen, plassen, slapen en repeat. Hij had wel wat droogheid boven zijn oogjes, maar wij deden dit af onder het mom van hij is net geboren.
Zijn gedrag begon op te vallen
Na een week of twee merkten wij dat hij heel snel weer kwam voor een voeding. Zou hij dan honger hebben? Ik kan mij herinneren dat wij dit ook zo lastig vonden destijds bij mijn dochter. Wanneer hoog je op? Maar goed, honger is honger dus hij kreeg wat meer. Ook hoorde ik, vooral in de nacht want dan zijn er minimale omgevingsgeluiden, bijzondere geluiden. Hij leek veel te slikken, veel slijm, veel ongemak. Ook overstrekte hij zich na elke fles. Wij dachten gewoon dat hij heel sterk was in zijn nek. Ook viel het op dat hij een half uur na zijn fles zo hard ging krijsen, hij niet stil te krijgen was. Maar hij sliep ook zo weinig. Dus hij zou wel oververmoeid zijn.
Lees HIER verder
Lizette
