Ik ben Lieke, 31 jaar, getrouwd met Les en wonend met onze dochters Julie (4 jaar) en Loulou (4 maanden) in Den Haag.
Voel je al wat? Hou je het nog uit? Ben je al aan het aftellen? Eenmaal week 36 in de zwangerschap gepasseerd, is het startsein voor mijn omgeving om mij net een beetje extra in de gaten te gaan houden. Dit komt waarschijnlijk doordat mijn oudste dochter Julie zich 4 weken te vroeg aandiende en de start van deze bevalling mij toen compleet overviel. Op dat moment, 4 jaar geleden, woonden wij nog in Amsterdam, maar ik was die dag aan het werk in Den Haag toen de weeën begonnen. Het was een vrij hectische bedoeling om op tijd in het ziekenhuis te komen kan ik je vertellen!
Als ik even niet bereikbaar ben, volgt er al snel een appje: ‘Liek, gaat alles goed’? De beltonen van de telefoons gaan ‘s nachts op maximaal volume (het zou toch niet gebeuren dat er niemand bereikbaar is om Julie op te vangen als wij richting ziekenhuis moeten vertrekken…) en mijn man wordt per dag nerveuzer. Zelf ben ik er eigenlijk nog niet echt mee bezig. Ik ben nog zo druk met mijn werkzaamheden voor Kindermusthaves en deze baby zal toch vast wat langer blijven zitten?
En dan is het 9 oktober, 2.5 week voor mijn uitgerekende datum (26 oktober). ’s Avonds voel ik me grieperig (dacht ik) en de pijn in mijn rug en buik blijft, met lange tussenpozen, steeds terugkomen. Ik ga lekker even in bad liggen en val daarna in slaap. Ergens denk ik wel: ‘volgens mij gaat het nu beginnen’, maar ik wil ook geen vals alarm slaan, dus ik hou het nog even voor me.
De volgende ochtend op 10 oktober om 6:30 sta ik hangend over het aanrecht Juul haar boterhammen te smeren, zij moet tenslotte gewoon naar school toe. Achteraf sta ik daar al een beetje de eerste centimeters weg te puffen. Les komt even bij me checken of het wel slim is om naar zijn werk te gaan? Ik zeg: “Nou kijk zelf maar even of je daar een goed gevoel bij hebt!” Uiteindelijk valt het kwartje, bellen we de verloskundige en komt mijn moeder Julie ophalen. Na nog een dikke knuffel en de woorden ‘Vandaag word je grote zus Juul’, loopt ze met oma de deur uit en kan het echte werk voor mij gaan beginnen! Vanaf dat moment gaat het snel. We moeten direct door naar het ziekenhuis (mijn eerste bevalling ging in een vrij rap tempo) en de weeën blijven in de auto maar komen. Er lijkt geen pauze tussen te zitten. Wat een helse rit! Mensen die ons zien, zullen wel denken, haha. Eenmaal in het ziekenhuis vind ik de pijn zo heftig dat ik vraag een ruggenprik te plaatsen. Dit is niet van tevoren bedacht of besproken, maar de pijn voelt echt ondraaglijk. Het lijkt me op dat moment heftiger dan mijn eerste keer, maar misschien ben ik dat wel alweer een beetje vergeten.
De voorbereidingen voor de ruggenprik worden getroffen en dat houdt in dat mijn zorgvuldig uitgekozen bevallingsoutfit plaats moet maken voor een vreselijk ziekenhuisschort… Met een open achterkant! Wie verzint dat? Niet dat dit me op dat moment iets interesseert, maar ik had er toch liever iets stijlvoller bijgelegen. Al was het maar voor de foto’s erna. Anyway, ineens vliegen de centimeters erbij en vergeet ik die hele ruggenprik, die is dan ook al niet meer mogelijk. Wanneer ik hoor dat de 8 centimeter ontsluiting bereikt is, maakt dit een nieuwe oerkracht in me los en al gauw daarna mag ik plaatsnemen op de baarkruk en beginnen met persen. Bij Juul heb ik ook gebruik gemaakt van de baarkruk en deze houding voelt voor mij ook nu weer heel comfortabel aan. En dan…. Na ‘slechts’ drie persweeën komt onze lieve Loulou ter wereld! Zo klein, zo mooi en zo volmaakt. Wat een geluk en wat een liefde mogen wij voor de tweede keer ervaren…
Ik kan gelijk al niet wachten tot Julie komt kennismaken met Loulou! Na nog wat onderzoekjes is daar dan eindelijk het moment dat ik mijn kind op de gang hoor. Enthousiast roept ze dat ze wil spelen met haar zusje. Met een blij koppie komt ze binnen. Vanaf het moment dat Juul haar zusje ziet, wil ze alleen nog maar kusjes geven, aaien en Loulou haar handje beethouden. SMELT! Hoe trots kun je zijn. Met zijn viertjes rijden we een half uur later naar huis. Het is achter de rug. We hebben een prachtig gezond kind op de wereld gezet en ook deze mama is goed uit de strijd gekomen. Geen helse horror bevalling, maar een mooie geboorte. Ik kijk naar Les en onze prachtige meisjes. We hebben twee kindjes…WAUW!
De eerste week na de geboorte geniet ik enorm van mijn kraamweek. Ik laat me in tegenstelling tot de vorige keer dit keer echt lekker verzorgen door de kraamzorg, blijf rustig in bed liggen als er bezoek is en voorkom dat Jan en Allemaal blijven mee eten s ’avonds, een les van de eerste keer. Doordat mijn bevalling zo snel is gegaan, heb ik veel last van naweeën en ook de borstvoeding gaat niet vanzelf. Maar ik weet deze keer al zoveel beter wat me allemaal te wachten staat, dat ik er veel relaxter in sta en naast deze ongemakken vooral keihard aan het genieten ben van mijn prachtige gezinnetje!
LIEKE
