Ik heb wat aandelen verkocht. Op de achtergrond wil ik toch ook gewoon een beetje zekerheid creëren dat het financieel goed geregeld is. Ik heb getwijfeld over aflossen hypotheek, zonnepanelen, maar besloten eerst maar eens de rekeningen van de jongens te spekken zodat zij kunnen studeren. Dat wordt prioriteit nummer 1. En veel mooie momenten beleven samen.
MIJLPAAL
Ja, ik had mijn laatste chemo. Een dubbel gevoel. Hoe gek het ook klinkt, ik wist een beetje waar ik aan toe was. Mijn kanker werd aangevallen. Het gaf me een klein beetje vertrouwen dat de tumor niet kon groeien en aangepakt werd. Al is het zo’n troep met een hoofdletter T, en al ben ik zo blij dat dat even niet meer mijn lijf in moet, het is ook spannend om het zonder te moeten gaan doen. Ik was om 8.15 paraat voor de prikstoel. Ik werd een beetje emotioneel en heb mijn vaste gezicht een knuffel gegeven. Kris had mijn stoel versierd en feestmutsjes meegenomen, echt lief. En nu: meer scans, uitslagen en dus ook spanning. En straks nog een operatie! We warn in ieder geval een dikke stap verder in het traject, de chemo was voorbij en ik moest met vertrouwen verder. “Ooh help, ik wil echt te graag genezen en lekker leven en mijn jongens zien groeien en ik hoop zo dat me dat gegund is. Ik vind het zelfs spannend om er dingen over op te schrijven, omdat ik dan niet weet of dat geluk of ongeluk brengt….Pffff…Dat dus.”
DE VOLGENDE STAP
De chirurg legde alles goed uit. Ik had misschien toch een optie dat ik niet geheel plat van boven hoefde te worden, maar jee, echt elk scenario had een nadeel. Heftig! Geen keuze was misschien juist fijner. Met tissuespander had ik kans op complicaties en het zorgde ervoor dat de prothese niet goed zat. Helemaal plat betekende natuurlijk geen borst. maar ook dat ze van andere plekken vel moesten halen, dus meer littekens op mijn lijf. Besparend was maatverlies en verschil tussen linker- en rechterborst. Zijn advies was in mijn geval wel een borstbesparende operatie te doen. ik had nog twee dagen om te kiezen.
BORSTOPERATIE
Ik lag in een grote zaal, waar ik ook mijn infuus kreeg. En even later werd ik gehaald om de OK in te gaan. Veel gezichten met mutsjes. Ik voelde me in een serie van Greys Anatomy. Toen zag ik dr. Bloemen, bekend gezicht. Op de één of de andere manier geeft zij mij altijd vertrouwen. De narcose werd ingespoten. Ik voelde druk op mijn longen en twijfelde of ik daar iets over moest zeggen, toen begon alles te draaien en was
ik weg…..
Ik werd wakker op de uitslaapkamer. Ik was zo suf. Alles was goed gegaan, dat werd ook nog even bevestigd door dr. Bloemen. Ze had ook Kris gebeld en aangegeven dat ze tevreden was. Ze had best veel weggehaald en had niets gezien dat ze niet verwacht had na de scans. Toch fijn om te horen, want ik had ook een paar verhalen gehoord dat er toch nog een tumor van een paar centimeter werd gevonden, terwijl deze op de scan niet te zien was.
Ik werd naar mijn kamer gebracht. Heel fijn dat Kris er was, maar ik was zo suf dat ik tegen hem zei: ‘ Je stelt wel veel vragen.’ Toen is hij maar even weggegaan om mij te laten rusten. Ik vond het wel vreemd dat bezoek gewoon in en uit liep, er was veel rumoer. Na een dutje voelde ik me eigenlijk best goed, dus ik wilde wel wat eten. Dat was inmiddels al even geleden want vanaf dinsdagavond niets meer mogen eten. Dat leek even goed te gaan, totdat ik misselijk werd en overgaf. Dat herhaalde zich eigenlijk steeds toen ik wat at of iets dronk. Rond 20.30 uur begon ik me toch zorgen te maken of ik wel naar huis zou mogen. Er lagen al twee mensen te snurken op de afdeling, dus wilde ik toch liever thuis slapen. Ik bestelde een beschuitje en daar heb ik ongeveer 45 minuten over gedaan. Kleine beetjes drinken erbij. Om 21.30 uur heb ik de verpleegster geroepen. Er werden wat papieren gehaald en ik mocht naar huis gaan. Thuis wilde ik meteen naar bed. Toen ik boven kwam, gaf ik alles weer over. Wel knappe timing al zeg ik het zelf, haha. Voor wat ze gedaan hadden, vond ik de pijn meevallen. Ik had een flinke snee, 12 centimeter aan de buitenkant van mijn linkerborst. Mammacare belde me de volgende dag. Ik mocht de pleisters van de wond halen. Verder moest ik rustig aan doen de aankomende dagen. Dat was natuurlijk lastig met die jongens. Ik wilde toch graag stoeien en toen merkte ik pas hoe vaak Rhys uit zijn stoel, op tafel, in de vaatwasser, in de voorraadkast of op andere dingen klom, waar ik hem normaal dan even af of uit tilde.
UITSLAG WEEFSELONDERZOEK VAN OPERATIE
Waar ik me meestal voorbereidde op slecht nieuws, dacht ik nu wel positief nieuws te krijgen. Nou, dat werd dus even anders. Ze vroeg eerst hoe het ging. Ik zei: “Ik vind het best spannend” en toen ze zei: “Dan zullen we ook maar meteen beginnen”. Ik dacht toen al aan te voelen dat het nieuws wellicht iets minder rooskleurig zou zijn dan waarop ik me had ingesteld. Het klonk namelijk niet zo best… Uit de borst was een tumor van 2.4 centimeter gehaald…. Bats….. 2.4 cm!!! De tumor was in het allerbegin tussen de 1.5 en 4.2 centimeter. Er was minder dan de helft weg. Minder dan de helft… Dus meer dan de helft zat er nog steeds. Dat was nog niet alles. Er zat een micromethase in de klier in de oksel….Dubbel bats….Het was klein, maar het zat er nog steeds. Bah zeg, die had ik niet aan zien komen. Waar ik na de scans zo opgelucht was, omdat de chemo meer had gedaan dan ik had durven hopen, en ik vertrouwen kreeg dat een verdwaald celletje dan ook aangepakt zou zijn, was de opluchting en het vertrouwen nu opeens ver te zoeken. Zichtbaar aangedaan met tranen in mijn ogen, probeerde ze nog aan te geven dat de chemo echt wel wàt gedaan had en dat het nu echt beter is dan bij diagnose, helemaal aan het begin…. Maar KUT. Wat een KUT-nieuws. Dat betekende nog een operatie, al mijn okselklieren links zouden verwijderd worden met de bijwerkingen die daar weer bij kunnen horen. Dit zou binnen 2 a 3 weken gebeuren. Ik gaf nog aan liever morgen te gaan en dat snapte ze. Mijn case werd nog besproken in het team en dan zou ze weer contact opnemen. Dus ik ging naar huis en huilen….
Oh wat baal ik en wat ben ik verdrietig. Iedereen heb ik direct geïnformeerd en voor het eerst kan ik niet alle goedbedoelde berichten waarderen. Ja, ik blijf positief, en ja ik zet mijn schouders eronder, maar ik wil nu gewoon even eerlijk delen dat het kut is. Dat het zwaar is, dat dit nieuws zo gruwelijk tegenvalt en dat ik daar last van heb. Enorm. Dus stop met oppeppen, dat doe ik straks wel weer. Ik moet ook de niet leuke en minder sterke momenten kunnen delen. Al kunnen anderen daar niets mee. Ik snap de goede bedoelingen, maar nu even niet. Kris weet eigenlijk ook niet wat hij moet en kruipt mee de put in en ik heb er een huilmiddag van gemaakt.
Lees HIER het vervolg
YVONNE
