Ongeveer 2,5 jaar geleden hadden we samen besloten om met anticonceptie te stoppen en voor onze kinderwens te gaan. Gewoon rustig aan, geen ovulatietesten of wat dan ook. We zouden wel zien hoe het zou lopen, want je hoort zo vaak dat het wel even kan duren. Eerlijk gezegd dacht ik stiekem dat het maximaal een half jaar zou duren, want die verhalen hoor je toch ook regelmatig?
Ik begon angstig te worden
Toen we eenmaal acht maanden verder waren, begon ik angstig te worden en nare scenario’s in mijn hoofd te halen. “Nog even volhouden het zal toch wel lukken?”, dacht ik. Na 1,5 jaar hebben we de stap genomen om naar de huisarts te gaan. Zo, en dat was moeilijk! We hadden vaak gezegd: “Na een jaar gaan we naar de dokter”. Maar het was een drempel.
Er volgde veel onderzoek
We werden gelijk doorverwezen en kregen vele onderzoeken en “dildo dates” (zoals ik de inwendige echo’s inmiddels maar noemde, om het een beetje leuk te houden). Het bleek toen dat er antistoffen van chlamydia in mijn bloed waren gevonden. Door een HSG-onderzoek kwamen ze erachter dat mijn eileiders dicht zaten. Ik moest een kijkoperatie ondergaan. Gelukkig kwam ik op de spoedlijst en werd ik snel geopereerd. Dit ging allemaal wat anders vanwege COVID. Op het moment dat de vreselijke uitslag verteld werd, mocht mijn vriend er niet eens bij zijn.
De uitslag na de operatie
“Mevrouw, het spijt me. We hebben geen goed nieuws. Uw eileiders zitten dicht. Dit konden we niet verhelpen. We zagen ook veel verklevingen. U zal nooit op een natuurlijke manier zwanger kunnen worden. De enige optie is IVF“. Bam, die kwam even binnen. IVF, heb ik wel eens voorbij horen komen. Ik heb toen begrepen dat het een pittig traject is. Eerlijk gezegd dacht ik gelijk: “Dit doen we. Ik kan dit!”.
Het was mentaal slopend
Eenmaal het traject begonnen, vond ik de prikken en al die bezoekjes meevallen. Prikken deed ik niet zelf, dat vond ik dan wel weer eng. Dit deed mijn vriend, mijn schoonmoeder of één van mijn schoonzusjes. Het was natuurlijk niet leuk en het voelde niet lekker, maar ik wist waar ik het voor deed. Het enige wat ik erg onderschat had, was het mentale stuk. Het was slopend. Vooral de tegenslagen waren zwaar en kwamen flink binnen.
Moesten we de punctie door laten gaan?
Ik moest vaak naar het ziekenhuis voor controles om te kijken of de hoeveelheid medicatie goed aan sloeg. Helaas kwamen we na twee á drie weken erachter dat de dosering te laag was. Deze werd gelijk verhoogd, maar er waren al een paar eitjes groter. En eenmaal op de juiste grootte mogen ze niet verder groeien. Dit betekende dat we een beslissing moesten maken: een punctie met “maar” drie eitjes van de juiste grootte of afbreken. Hierna begon dan alles opnieuw en waren het drie verloren weken van hormonen spuiten en afspraken. We gingen ervoor en besloten toch de punctie door te laten gaan.
Het aanprikken ging moeizaam
De punctie was heel vervelend. De morfine was fijn, maar doordat de linker eileider ontstoken was, konden ze er niet goed bij. Er kwamen extra artsen om te helpen. Toen alle eitjes waren aangeprikt, mochten we ze bekijken via een scherm. Zo apart en bijzonder allemaal, dat dit op deze manier mogelijk was. Hierna zaten we in enorme spanning. Op de dag zelf hoorden we dat er vijf eitjes waren aangeprikt. Twee daarvan waren nog aan de kleine kant. Vervolgens mochten we naar huis en na drie dagen zouden we gebeld worden of er een bevruchting had plaatsgevonden.
We mochten voor de terugplaatsing komen
De dag dat we gebeld zouden worden, waren we ons huis uitgevlucht. Even alle spanning eruit. Om 12:00 uur werden we gebeld: “Hallo mevrouw, we hebben goed nieuws. U mag morgenochtend komen voor een terugplaatsing, en dan vertellen we ook hoeveel er zijn bevrucht”. Wauw, wat waren we blij. Later hoorden we dat drie van de vijf bevrucht waren. Wat een mooie score!
Het hartje klopte niet
Inmiddels hebben we twee terugplaatsingen gehad. De eerste terugplaatsing bleef helaas niet zitten. Bij onze twee terugplaatsing had ik een week na de terugplaatsing al een positieve test in mijn handen. Dit moment was intens en zullen we nooit meer vergeten. Helaas kwamen we met acht a negen weken erachter dat het hartje niet klopte. De grond zakte onder onze voeten vandaan. Een miskraam…
Mijn eileiders moeten verwijderd worden
We hebben nu nog één embryo in de vriezer. Wat klinkt dat toch vreselijk! We blijven positief, want we hebben wel gezien dat mijn lichaam zwanger kan worden. We gaan er weer tegenaan, wanneer we er aan toe zijn. Hierna zal een operatie nodig zijn om mijn eileiders te verwijderen.
We blijven positief
Soms is het heel moeilijk om positief te blijven en blij te zijn voor anderen die een zwangerschap aankondigen. Maar wij vinden dat we in het positieve moeten leven en niet in het negatieve. Daar proberen we ons aan vast te houden. Ook al weten we dat de negatieve gevoelens er soms ook mogen zijn. We hebben alle hoop en liefde voor onze laatste cryo.
SIMONE
