Vanaf de zevende week van onze zwangerschap werden we heel blij maar vooral verrast met het nieuws dat wij niet in verwachting waren van één wondertje, maar twee wondertjes! Wow, wat een shock was dat! Toch zagen we dit als een extra geschenk. Hoe bijzonder is dit? Dit verklaarde ook voor een deel, niet iedereen heeft het natuurlijk, mijn uitermate grote kotsneiging. Het was verschrikkelijk. Niet alleen in de ochtend, maar drie dagen gegarandeerd kotsen. Blegh. Gelukkig was het niet iedere dag raak. Er was wel een moment dat mijn maag weer kon ademen. Dit gekots duurde tot en met de 18e week van de zwangerschap. Bij de 20 weken echo ontstond er wat paniek. Baby 1 miste een bloedvat in zijn navelstreng. Dit kon betekenen dat er meer aan de hand was, of dat hij een groeiachterstand zou (kunnen) krijgen. Dit werd uitgebreid onderzocht in een ander ziekenhuis. Gelukkig kwam de gynaecoloog daar heel snel met goed nieuws! Het was echt alleen dat bloedvat. De rest zag er voorbeeldig uit! Hij drukte ons op ons hart dat we ons geen zorgen hoefden te maken. De kans bleef nu alleen dat hij een kleine groeiachterstand zou (kunnen) krijgen. Mijn god. Wat heb ik zitten janken in dat ziekenhuis. Janken van blijdschap! Wat een opluchting.
Vanaf 24 weken zwangerschap kreeg ik het zelf moeilijk. Ik werd steeds ronder. Mijn normaliter kleine buik werd nu reusachtig. Compleet gevuld met baby. Er bleef weinig ruimte voor mezelf over. Mijn arme maag, darmen en wat daar verder nog bij hoort, zat geplet tussen die twee mannetjes. Alleen kleine beetjes kon ik eten. Bij teveel eten kwam het er net zo snel weer uit. Maagzuur ontstond er ook. Op een gegeven moment liep ik constant met maagzuurremmers. Dit hielp op een gegeven moment niet meer. Ook mijn bekken (verleden van bekkeninstabiliteit) kregen het moeilijk. Lopen werd strompelen. Omdraaien was een hele opgave. Dat alléén duurde al 15 minuten. Alle klachten werden op een gegeven moment zo erg dat we in overleg met de gynaecoloog ervoor gekozen hebben me na de 37 weken in te gaan leiden. Op dat moment was ik de helft van mijn gewoonlijke gewicht aangekomen, dus je snapt misschien wel hoe zwaar dit voor mijn lijf was.
Het was maandag ochtend 30 oktober 2017. Ik moest me melden bij de afdeling gynaecologie. We zaten nu op 37 weken. De verloskundige ging kijken of ik inleidbaar was. Helaas, 0.0 ontsluiting. POTDICHT! In de avond mochten we terugkomen voor een ballonkatether.
Om 19.30 u meldden we ons weer bij de afdeling gynaecologie. De ballonkatether moest ervoor zorgen dat er een kleine opening (ontsluiting) kwam waardoor ik wel inleidbaar werd. In de folder werd wel vermeld dat het gevoelig kon zijn. Heel eerlijk vond ik het gewoon pijn doen. Het deed fucking pijn! Dat kwam waarschijnlijk omdat het niet zo soepel ging. Jezus. Nadat de ballon zat, werd deze gevuld met water. We mochten weer naar de kamer en moesten tot de volgende ochtend afwachten of de ballon zijn werk had gedaan. Ik voelde me best relaxed. Ze vroegen of ik nog iets wilde om beter te slapen. Ik weet zeker dat mijn ogen groot en dankbaar werden van blijdschap. Dat slapen ging de laatste tijd nogal ruk. Wat een wonderspul die shot!! Ik werd zelfs niet wakker van mijn maagzuur. Sinds tijden had ik niet meer zo goed geslapen. Heftig spul.
Dinsdag 31 oktober. We moesten kijken of de ballon zijn werk had gedaan. Nog steeds bijna niets! Helaas pindakaas! Kut, 2 centimeter was nog ruim aangemeten. Ik baalde. De ballonkatether werd verder bijgevuld met water. En ons geduld werd op de proef gesteld.
Het was 7 uur in de volgende morgen. The moment of truth!! Yes!! Vier centimeter ontsluiting! Ik was inleidbaar! De ballonkatether had zijn werk gedaan en kon er weer uit! De vliezen werden geprik. Ik dacht eerst dat het pijn zou doen, geen idee waarom, maar alles behalve dat. Het leek net of ik eindeloos aan het plassen was zonder plasgevoel. De weeënopwekkers werden geactiveerd. Ik had twee banden om mijn buik. Eén voor baby 1 en één voor baby 2. De monitor waarop alles te zien was, konden we goed in de gaten houden. Na ongeveer twee uur leken de weeën goed op gang te komen. Ik voelde er eigenlijk helemaal niets van. Op de monitor was te zien dat de weeën best constant waren. De verloskundige was enigzins verbaast dat ik niets voelde behalve harde buiken. Ook de ontsluiting ging lekker. Als dit zo door ging, zouden de heren voor 17.00 uit mijn buik zijn. Bizar idee. Om ongeveer half 3 kwam er een einde aan onze relaxede mood. Ik zat op de po en opeens was er paniek. Ik zat net. Voelde mijn plasje lopen en ik moest gelijk weer gaan liggen. Ik zei: “Mijn plas loopt nog!”. “Geeft allemaal niets”, zei de verloskundige. “Gewoon laten lopen en gaan liggen.” Ik besefte eigenlijk niet goed wat er aan de hand was. Opeens stond de verloskamer vol met mensen. Zelfs de gynaecoloog kwam eraan gesprint. Ik ging nadenken. Deze commotie was vast niet voor niets. Omdat er snel gehandeld moest worden werd er weinig verteld. Alleen dat ik me geen zorgen moest maken. En aangezien ik me prima voelde dacht ik: “Er is iets met de jongens!” Toen brak de paniek uit! Als een leeuwin begon ik te schreeuwen! “Er is toch niets met de jongens!?” Ik moest me nog steeds geen zorgen maken. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ze konden me gelukkig gerust stellen dat baby 1 was geschrokken van de druk op zijn hoofd, toen ik ging plassen. Gelukkig was zijn hartslag weer stabiel. Intussen werd het ook vrij lastig om baby 2 zijn hartslag in de gaten te houden. Meneer was nogal beweeglijk waardoor de band steeds verkeerd zat. Als dit voor langere tijd zo doorging, werd de ok gereed gemaakt voor een keizersnede. Omwille van de jongens ging hun gezondheid boven alles. Geen risico’s.
De weeën begon ik inmiddels wel heel goed te voelen. Vooral in mijn rug. Maar het was nog prima te handelen met mijn zwangerschapsyoga en ademhalingsoefeningen. De ontsluiting zat inmiddels op 7 centimeter! Nog twee to go! Rond 5 uur begonnen de rugweeën extreem te worden. Ook steeds korter op elkaar. Ik ging helemaal kapot. Ik zei helemaal niets. Geloof me: Dat komt bijna niet voor bij mij. Op een gegeven moment was hier geen ademhalingstechniek meer voor. Het was constant. De pauzes waren te kort om bij te komen. Mijn eens zo grote birthbubble (die bubbel waarin je alles over je heen laat komen) plopte uit elkaar. Ik kon niet meer! Na een uur te hebben gecrepeerd, besloot ik dat ik drugs wilde. Maar welke? Wilde ik een beetje soezelig worden of wilde ik geen pijn meer voelen? Ik wist het even niet. Eigenlijk wilde ik het allebei, maar dat kon natuurlijk niet. Ik koos voor de ruggenprik. Ik wilde graag helder in mijn hoofd blijven, vandaar dit besluit. Binnen een half uur was de anesthesist er. Ook vrij snel voelde ik de pijn wegtrekken. Volgens Jeroen zag die ruggenprik er nogal pijnlijk uit, maar heel eerlijk wonnen die klote weeën van alles. Wat een verademing! Jeroen wilde eigenlijk ook wel een prikje voor zijn “zenuwen”. Maar voor toekomstige papa’s was er niets. Baby 2 zat nog steeds te draaien. We kwamen tot de ontdekking dat als ik op mijn linker zij lag hij beter in de gaten gehouden kon worden. Wat wel erg nadelig was voor de ruggenprik. De ontsluiting bleef ook nog eens hangen op die 7 centimeter. We moesten weer verder afwachten. Om 21.00 werd er weer gekeken. Eigenlijk wist ik al hoe dit ging aflopen. Inmiddels waren we op van de zenuwen. We zeiden ook niet veel meer. We zaten helemaal in die bubbel. Die andere. Waarin we bijna al wisten, maar net nog niet helemaal dat dit niet hier ging gebeuren maar in de OK. Aan dat kotsen kwam ook geen einde aan.
Het was inmiddels 21.00. Check: nog steeds 7 centimeter. We gingen nog twee uur wachten, was het dan nog steeds geen 9 centimeter, dan werd het een keizersnede. Die twee uur duurden zo lang. En daar kwam het verlossende woord. De OK groep werd opgeroepen. Het duurde te lang allemaal.
Ik kreeg mijn pak aan en daar gingen we. We dachten allebei hetzelfde: “Als we hieruit gaan zijn we met z’n vieren”. Wat een bizar idee. Eindelijk zien we ze echt. Jeroen kreeg ook een pak aan. Zag er wel bijzonder uit. Haha. Ondertussen was ik nog steeds aan het overgeven. Jek. Ik moest op een ijskoude tafel gaan liggen. Er werd wat van de ruggenprik bijgespoten. Het mes kwam erin. Ik voelde niets. Alleen dat er getrokken werd, maar geen pijn. Dubbel en dwars misselijkheid en kots drang. Ik ging steeds opzij met mijn hoofd omdat ik bang was te stikken in het overgeefsel. Wat een stom moment om te moeten kotsen. Ik moest stil liggen. Ze waren er bijna! Ik hoor Jeroen nog zo zeggen… “Daar komen ze!” We hoorden baby 1 al huilen, terwijl hij nog in mijn buik zat. En daar kwam hij. Wat was hij groot! Wat was hij mooi! Ik huilde van blijdschap! Nu gingen ze hem checken en verder om baby 2 eruit te halen. Ik kon bijna niet geloven dat er nog zo’n mannetje verstopt zat. Ze moesten vrij hoog graaien voor baby 2. Dat voelde wel naar. Maar daar was hij al! Nog zo’n mooi popje! Overweldigend dit! Door alle adrenaline was het kotsen spontaan voorbij. Ze legden beide mannen tegen mijn wangen aan en wat voelde dat fijn. Vertrouwd en zo zacht. Baby 1 was 50 cm en 2855 gram en om 23.41 geboren. Zijn naam is Jay Jay (overwinnaar). Baby 2 was ook 50 cm en 2660 gram en om 23.42 geboren en zijn naam is Jax (diegene die mensen die minder hebben geven). Perfect! En het grappige is dat Jay Jay zwaarder was dan Jax terwijl hij dus dat bloedvat miste. De betekenissen van de namen klopten. En voor een tweeling die met 37 weken en 5 dagen kwamen goed volgroeid! Alles zat erop en eraan. De heren gingen naar boven met papa en ik werd weer dicht gemaakt. Dat duurde zo lang. Ik wilde mijn mannen zien! Ik moest wachten op een uitslaapkamer tot ze kwamen.
Daar kwamen ze! mijn mannen! Wat een rijkdom! We gingen gelijk de borstvoeding proberen aangezien Jay Jay al naar papa zijn tepel zat te zoeken. Ook de borstvoeding lukte gelijk. Bij beide mannen! Wauw! Wat een dag! Wat een emotionele rollercoaster en hoe gelukkig mag je jezelf prijzen dat dit zo gegaan is. De pijn vergeet je wel. Nu ik andere verhalen hoor, mag ik echt niet klagen. Ook heb ik heel veel aan Jeroen gehad. Ookal had hij meer willen doen, hij deed genoeg voor mij! Een dag om nooit te vergeten! Nog steeds met tranen van blijdschap denk ik hieraan.Het moeilijkste, maar ook mooiste wat mij overkomen is. Ik ben dankbaar!
Liefs
MIRANDA
