Joyce schrijft een minireeks over haar miskraam. Lees eerst het vorige deel:
Ik was schoon verklaard na mijn miskraam maar bleef ontzettende pijn houden
Er werd een verhoogd HCG in mijn bloed gemeten
Voordat ik het wist lag ik tien minuten later in de ambulance met een infuus met pijnstilling. De pijn was niet te houden en zij zagen ook dat ik in een soort shock verkeerde. In het ziekenhuis werd er allerlei onderzoek gedaan. Ze namen bloed af om te kijken of ik in mijn buik aan het bloeden was. De pijn was inmiddels door alle pijnstilling al minder en ik kon weer rechtop zitten. Langzaam namen de misselijkheid, duizeligheid en de hartkloppingen ook weer af. De bloeduitslagen waren goed, maar ze zagen wel een verhoogd HCG. Dit was te hoog voor iemand die twee tot drie weken geleden een miskraam had gehad. Ik werd naar de verloskunde afdeling gebracht en lag op de kamer met allemaal zwangere vrouwen. Wat was dat vreselijk zeg! Zo confronterend. Hier zou eigenlijk ander beleid in moeten zijn. Bij een vaginale echo werd er veel bloed gezien in mijn buik. Misschien was mijn lichaam toch nog langzaam de miskraam aan het opruimen en verklaarde dit ook wel dat ik geen bloedverlies meer had. “Maar ik was toch schoon verklaard?”, dacht ik bij mezelf.
Ik kreeg bedrust als advies
k werd naar huis gestuurd. Maar vanwege mijn verhoogde HCG moest ik twee dagen later terugkomen om te kijken of mijn HCG was afgenomen. Ik moest rustig aan doen en vooral bedrust nemen. Die twee dagen waren echt een vreselijke hel. Ik had veel pijn in mijn buik, begon pijn in mijn rug te krijgen en had zware migraine. Ondanks de enorme pijn werd geadviseerd de tijd uit te zitten met een paar paracetamol. Twee dagen later werd er weer bloed geprikt en kreeg ik opnieuw een vaginale echo. Er zat nog steeds bloed in mijn buik (dat verklaarde ook de buikpijn) en mijn HCG-waarde was maar een klein beetje gezakt. Wederom werd ik weer naar huis gestuurd met een controle afspraak voor twee dagen later. Had er toen geen belletje moeten rinkelen?
In het ziekenhuis kreeg ik weer vreselijke pijn
Ondertussen namen de klachten af en was de buikpijn ook weg. We gingen met volle moed weer terug naar het ziekenhuis. Ik wilde snel weer vertrekken, want het was F1-raceday en wilde dat niet missen. Bloedprikken, echo maken en weer gaan, tenminste dat dacht ik. Toen wij eenmaal geroepen werden, kreeg ik weer vreselijke pijn en persdrang. Het begon helemaal opnieuw. Gelukkig was ik dit keer in het ziekenhuis en konden ze snel handelen. Ik schreeuwde van de pijn en kwam niet meer verder dan de gang. Voor ik het wist stonden de verpleegkunde en de gynaecoloog al om mij heen, werd ik in een rolstoel gezet en prikten ze een infuus aan. Dit was niet goed en er moest zo snel mogelijk gehandeld worden. Maar omdat ik al had ontbeten, moesten we eerst zeven uur wachten totdat ik nuchter was, voordat ze actie mochten ondernemen. Are you kidding me? Dit kon toch niet waar zijn…
De oorzaak van de pijn was onduidelijk
Uit alle onderzoeken kwam niets, alles zag er goed uit. Er kon niet verklaard worden waarom ik voor de tweede keer door een hel ging. Het was zeker niet de miskraam, maar wat dan wel? De gynaecoloog wilde een kijkoperatie inplannen om een buitenbaarmoederlijke zwangerschap uit te sluiten, maar ook daarvoor moest ik 100% nuchter zijn. Ik moest de tijd uitzitten en ondertussen werd ik gemonitord.
De gynaecoloog wilde mij weer naar huis sturen
Aan het einde van de middag kwam een gynaecoloog. Mijn HCG-waarde was weer gecontroleerd en die was goed. Zij zag geen reden meer voor een behandeling en stuurde mij naar huis. “Naar huis?”, dacht ik meteen. Daar liet ik het niet bij zitten, want de vorige gynaecoloog (ze wisselden elkaar ondertussen af) stond erop dat er een kijkoperatie gepland werd om zeker te weten dat er niks meer in mijn buik zat. Deze gynaecoloog was het daar niet mee eens en ging het bespreken. Ze kwam even later terug met de mededeling: “Jij mag zelf bepalen of je de kijkoperatie wilt doen of dat je liever naar huis gaat”. Je leest het goed, zij vond dat ik het maar moest beslissen. Ik twijfelde geen seconde en besloot op mijn gevoel af te gaan en wat de eerdere gynaecoloog tegen mij zei. Ze vond het een moedig besluit en belde om de OK klaar te maken.
Ik vond het heel naar om naar de OK te gaan
De bevalling van mijn eerste zwangerschap was traumatisch verlopen en mondde uit in een postnatale depressie. Er waren destijds fouten gemaakt op de OK, wat het huidige bezoek aan de OK heel spannend maakte. Ik sprak mezelf heel veel moed in en legde de verloskunde uit wat er destijds allemaal was gebeurd. Ik kan niet in woorden beschrijven hoe lief zij was voor mij. Ze heeft letterlijk mijn hand vastgehouden tot ik in slaap werd gebracht.
Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap
Uiteindelijk werd ik wakker met één eileider minder. Overduidelijk een buitenbaarmoederlijk zwangerschap! Ik kon het gewoon niet geloven. Hoe kon dit nou niet gezien zijn ondanks alle onderzoeken die ik had gekregen en verschillende betrokken gynaecologen? Wat zou er zijn gebeurd als ik zelf niet had aangedrongen op de kijkoperatie? Ik wil er niet aan denken. Ik had vijf dagen met een gescheurde eileider gelopen, wat totaal anders had kunnen aflopen.
JOYCE
