Bo schrijft een minireeks op Kids en Kurken. Lees hieronder haar vorige delen.
Deel 1: Mijn baby’tje stopte plotseling met ademen
Deel 2: Baby Esmee sliep 23 uur op een dag, er was iets aan de hand
De buikpijn ging niet weg, sterker nog: het werd erger
Toen ik vroeg in de ochtend op onze kamer werd gereden met onze baby, kwam de rust terug. Danny hielp mij bij alles, want de pijn van de operatie was behoorlijk. Ik kon helemaal niks. Na een week mochten we weer naar huis. Ondanks dat ik moest herstellen van een grote buikoperatie en tegelijkertijd zwanger was, ging het eigenlijk wel ok. Tenminste dat dachten wij. Wij kwamen er een paar weken later achter dat de buikpijn die ik ervaarde niet alleen door de operatie kwam. De pijn werd steeds maar heftiger. Zelfs zo heftig, dat ik weer opgenomen werd in het ziekenhuis en een dag later weer per ambulance naar het Sint Franciscus werd overgeplaatst.
Er opeens gesproken over acnes
Ik was 30 weken zwanger en lag weer in het ziekenhuis. Ik kreeg opnieuw allerlei onderzoeken. We kwamen er achter dat het niet om een darmhernatie ging. De pijn was ontzettend heftig. Ik kreeg wederom medicatie en morfine toegediend. Ondanks mijn pijn, bleef Evy het heel goed doen. Door de pijn sliep ik heel weinig. Mijn kleine meisje gaf mij zoveel steun en troost in deze situatie. Elke dag lag ik aan apparatuur. De kinderarts en gynaecoloog hielden mij en Evy heel goed in de gaten. Elke dag kwam de chirurg langs om gesprekken te voeren. En op een dag werd er opeens gesproken over acnes. Ik had hier nog nooit van gehoord. Acnes, ook wel buikwandpijnsyndroom genoemd, is pijn van een beknelde zenuw in de buikwand. Bij mij zat deze beknelling linksboven in mijn buik, net onder mijn ribben. Daar kwam de pijn vandaan. De chirurg zei: “Maak je geen zorgen. Dit is heel goed te verhelpen bij de meeste mensen”. Wist ik veel dat ik bij één van de weinige mensen hoorde waarbij het nooit over zou gaan.
Er werd besloten om de zenuwuiteinden van de pijnlijke plek te verwijderen
Het begon met prikken met verdovende medicijnen in mijn buik. Precies op de pijnlijke plek. Dit was vreselijk. Het maakte de pijn nog heftiger. Deze prik werd vijfmaal herhaald en al die keren werd het iets erger. Dit bleek dus zeker niet de oplossing. Er werd besloten om de zenuwuiteinden van de pijnlijke plek te verwijderen. Dit betekende weer een operatie aan mijn buik, aan het huisje van mijn dochtertje. Dit keer mocht dat in het Fransicus Ziekenhuis, want Evy was 30 weken oud. Als ze geboren zou worden, konden ze haar daar ook opvangen en helpen. Voor de operatie zei de arts: “Als de operatie geslaagd is, zal je direct andere pijn voelen.” De operatie verliep goed. Evy bleef op haar plek zitten. Alleen was mijn pijn niet veranderd en dus was de operatie, ondanks het verwijderen van de zenuwtakken, niet geslaagd.
Ineens viel ik weg, buiten bewustzijn
Na de operatie werd ik weer naar mijn kamer gebracht en kwamen mijn zus en m’n dochtertje Esmee gedag zeggen. Wat was het fijn om haar even te zien, ondanks dat ik nog maar net van de operatie terug was. Toen mijn zus en Esmee weggingen, liep Danny mee naar de auto. Toen hij nog geen 10 minuten later weer boven was, ging het heel slecht met mij. Ik kon niet meer ademhalen en ik zakte weg. Hij drukte op de alarmknop. Binnen twee minuten stond de kamer vol met artsen en verpleging. Ik werd met spoed naar de IC, een aantal etages lager, gereden. De weg naar de lift kwam ik bij en zag ik alleen maar flitsen voor mijn ogen. Er werd een sleutel bij de lift gebruikt, zodat alle liften direct naar onze etage kwamen. Iedereen die in de lift stond, werd er direct uit gestuurd. Eenmaal op de IC-kamer werd er van alles met mij gedaan: bloedprikken en extra infusen aanleggen. Een kno-arts kwam langs. Wat er nu precies aan de hand was en waarom dit gebeurde, is nooit duidelijk geworden. Ik raakte buiten bewustzijn. De oorzaak kon niemand achterhalen. Ik werd aan het zuurstof gelegd en moest nog een paar uur onder toezicht liggen. Hierna mocht ik naar mijn eigen kamer. Gelukkig ging het hierna goed, maar de schrik zat er behoorlijk in.
De pijn die ik ervaarde was absoluut niet goed voor onze baby
Op Oudejaarsdag kwam er een chirurg naar mij toe die ik nog nooit eerder had gezien. “We gaan je pijnstillers afbouwen zodat u naar huis kan”, zei hij. Dat was even slikken, want met mijn eigen artsen (die er nu niet waren) hadden we een heel andere plan opgezet. Ik wilde niet graag de rest van mij zwangerschap in het ziekenhuis liggen, maar ik had daar wel rekening mee gehouden. Ik had namelijk nog steeds vreselijk veel pijn. Toch gaf deze arts aan dat ik naar huis moest. “We kunnen nu niets voor je doen. Jij gaat 2 januari naar huis en blijft onder controle bij een gynaecoloog in de buurt van uw huis”. En daar kon ik het mee doen. Op 2 januari reed ik naar huis met heel veel pijn. Een paar dagen later was mijn afspraak bij het ziekenhuis in Goes. Daar schrok de gynaecoloog. Ze begreep niet dat ik naar huis was gestuurd. Ik werd direct weer opgenomen in Goes, want de pijn die ik ervaarde was absoluut niet goed voor onze baby. Een dag later werd ik weer per ambulance naar Rotterdam, naar de spoedeisende hulp, gebracht.
Ik kon niet meer, ik was op
Ik heb weer een aantal dagen op verloskunde gelegen, totdat er werd besproken dat het beter was als ik de laatste weken thuis zou doorkomen. Ik mocht nu geen enkel ander medicatie meer dan paracetamol. Wat helemaal niets met de pijn deed. Ook zou ik onder controle staan bij het Sophia Kinderziekenhuis. Iedere week stond er een afspraak tot de bevalling. Eerst zou ik met 40 weken ingeleid worden, maar doordat de pijn zo heftig was, werd dit verplaatst naar 38 weken. Ik moest het nog even volhouden. Elke dag was er één voor Evy. Ik hield het op een gegeven moment niet meer. De 38 weken voelde echt te ver. Met 35 weken en 5 dagen was het me al te veel. De pijn was ondragelijk. Mijn slaapgebrek leek zijn tol te eisen en dat terwijl ik nog de grootste horde voor mij had liggen: de bevalling.
BO
