Omdat ik zo gefocust was op een natuurlijke bevalling, vergat ik dat er ook nog een keizersnede mogelijk was. In mijn geval een spoedkeizersnede. Mijn hele zwangerschap ben ik bezig geweest met welke technieken en houdingen ik kon toepassen tijdens mijn natuurlijke bevalling.
De dagen voordien
Op 14 augustus moest ik met 37 weken op routinecontrole voor een echo bij de gynaecoloog. Hier bleek dat er verminderd kindbeweging was, maar nog niet alarmerend. Ook had ik 1 centimeter ontsluiting, wat dus eigenlijk nog geen indicatie op iets gaf. Mijn baarmoederhals was nog niet verweekt en lag centraal naar achter. Op 15 augustus moest ik aan de monitor en daar werd besloten dat ik 21 augustus ingeleid zou worden. Ik had zwangerschapsdiabetes en in combinatie met de verminderde kindbeweging wilden ze niet teveel risico nemen. Ik moest wel dagelijks aan de monitor liggen tot de dag van mijn inleiding. Op 16 augustus ging ik dus weer aan de monitor en kregen we na 30 minuten porren en duwen door de assistent gynaecoloog, nog steeds geen enkele beweging te zien. Mijn eigen gynaecoloog heeft het ook geprobeerd, maar we kregen enkel een lichte beweging van de pink, waaruit niet duidelijk was of het nu een reflex was of niet. Ik mocht niet meer naar huis en werd diezelfde avond om 18u ingeleid. De hele dag moest ik om de twee uur een 40-tal minuten aan de monitor. Het voelde alsof ik faalde. Wat had ik nu fout gedaan?
De gel gaf meteen weeën, deze voelden als een hele felle menstruatiepijn. De ochtend van 17 augustus kreeg ik om 4u mijn eerste pilletje. Voor vier uur lang, moest ik ieder uur zo’n pilletje. Vanaf pilletje één gingen mijn weeën los. Wat heftig! Elke paar minuten, vooral in mijn rug, naar mijn tenen trekkend, gecombineerd met mijn buik. Ik mocht rondwandelen, omdat ik toch geen ruggenprik had. Gezien onze dochter een sterrenkijker was en nog niet ingedaald lag, zeiden ze me om veel voorover te hangen, rond te wandelen en op mijn bal te zitten. Die dag moest ik elke drie uur aan de monitor voor 40 tot 60 minuten, met tussendoor regelmatig controle van de ontsluiting. Mijn baarmoederhals verkortte niet en de ontsluiting vorderde ook niet. Die nacht vielen mijn weeën stil.
Zondag 18 augustus, D-day
In de ochtend kreeg ik vanaf 4 uur wéér elk uur een pilletje tot ik er deze keer vijf gehad had. Negen pilletjes in totaal dus. Mijn schoonmoeder begon hier al argwanend te worden. Om 10u kreeg ik nog een baxter met extra weeënopwekkers, terwijl mijn weeën al erg hevig elke 2 a 3 minuten kwamen en enorm pijnlijk waren. Elk uur werd er gevoeld naar mijn ontsluiting. Tegen 12u was deze nog maar 3 centimeter.
Om 13u werd er besloten om rond 14u een ruggenprik te plaatsen, omdat ik het voelen naar de ontsluiting niet meer aan kon. Ik heb in het verleden een slechte ervaring gehad en dat voelen bracht elke keer die nare herinneringen terug. Om 14u waren ze er voor de ruggenprik en om 15u zouden ze mijn vliezen breken. Ik heb het uitgeroepen van de pijn, omdat mijn dochter verkeerd lag en ze niet bij mijn vliezen konden, en omdat (zoals ik al dacht), mijn ruggenprik niet werkte. Rond 15u30 kreeg ik mijn tweede ruggenprik en deze voelde ik meteen werken. Het werd op een lagere dosis gezet, omdat het mij even te veel werd en ik moest bekomen na al die uren (dagen eigenlijk). Iets voor 18u gaf mijn buikmonitor niets meer weer en had ik nog steeds maar een kleine 5 centimeter ontsluiting. Er werd een hoofdmonitor geplaatst bij onze dochter. We merkten dat haar hartslag erg onregelmatig was. Rond half 7 vroegen we nog of we ons zorgen moesten maken. ‘Nee, mevrouw. Zo lang wij ons geen zorgen maken, is er geen reden tot paniek.’
Om 18u40 riepen de artsen ineens: ‘Nu meteen een spoedkeizersnede!’. Ik vergeet dat moment nooit meer. Daar lag ik dan. Ik vroeg me af wat ik fout had gedaan. Voor ik het besefte kreeg ik een extra shot in mijn ruggenprik en had ik een schort aan. Ik lag op de operatiezaal en mijn vriendin stond naast mij. Om 18u55 is onze dochter geboren. Ik kon het perfect zien op de klok en ik telde elke seconde tot ik haar kon zien. Ik was zo bang dat ze het niet overleefd had.
Ze kwam bauw, met een punthoofd ter wereld, maar ze leefde. Na enkele voor mij spannende seconden, hoorde ik een heel flauw kreuntje. Ze leefde! Nu geloofde ik het echt. Ook haar kleur trok snel bij, toen ze goed ademde. De weeën werden haar te veel en het had niet veel langer moeten duren. Het besef dat het enkele minuten later heel anders had kunnen aflopen, is achteraf gekomen en daar worstel ik nog enorm mee. Na 49 uur is onze dochter op de wereld gezet, waarvan 45 uur zonder ruggenprik. Niet wetende dat dit geen normale gang van zaken was.
Achteraf bleek dat ze nooit natuurlijk geboren had kunnen worden, dus dat er sneller ingegrepen had moeten worden. Ze was een sterrenkijker, zat vast in mijn bekken en hield haar hoofd schuin voor de opening. Die constante samentrekkingen van mijn weeën op haar kleine fragiele hoofdje, was niet goed.
Nu hebben wij een gezonde flinke dochter en is ze ons grootste geluk ooit. Ik zou het allemaal opnieuw doen, en ik besef heel goed hoe gelukkig we ons mogen prijzen.
XANTHE
