>
“ZWANGER WORDEN IS VOOR 1 OP DE 6 STELLEN NIET VANZELFSPREKEND”
Vandaag start de week van de vruchtbaarheid, en dat ik over dit onderwerp open ben staat voorop, want waarom zou ik mijn hart niet laten spreken over zo’n teer onderwerp waar ten diepste een taboe op rust. Laat ik wèl voorop stellen dat ik de oorzaak van onze kinderloosheid nooit aan de grote klok zal hangen. Enkel wat familieleden en vrienden weten dit en we mogen er van uit gaan dat dit daar ook blijft, zoiets vertel je namelijk in vertrouwen.
Mei 2013 trouwde ik met mijn rots in de branding. Dat we een gezin wilden, stond voorop. We droomden van een huis vol kinderen. 19 Was ik toen ik trouwde, erg jong. Wat misschien het verschil maakte, is dat Martijn zes jaar ouder is dan ik en dat we jong waren toen we verkering kregen. We voelden ons klaar voor een leven samen. Ik zal jullie stiekem vertellen dat onze verkering één keer is uit geweest, welgeteld voor 24 uur. Ik was degene die onze relatie uit maakte. Ik liep tegen het feit aan dat we beter moesten gaan communiceren. We waren allebei zo kapot dat de relatie ‘over’ was, dat we onze relatie status snel weer op repeat hadden gezet, met als grootste uitdaging: beter gaan praten over alles wat ons bezig hield in dit leven. En dit ging zo goed, dat we plannen maakten om te trouwen. Tijdens onze verkeringstijd spraken we over onze kinderwens. Als het ons gegeven zou zijn, wilden we graag kindjes. Ik voelde me wel zo’n moedergans, ik zag dit al beeldend ook helemaal voor me. Ook spraken we over: “Stel dat het ons nou niet gegeven is, wat dan? Wat zal dan ons doel worden in dit leven?” Allerlei levensperikelen die je bezig kunnen houden als jongvolwassene. De één denkt nu vast hardop: “Waar maakte je je zo druk over op die leeftijd?”, maar ik ben er van overtuigd dat iedereen doet wat het beste voelt bij zijn of haar leeftijd.
Anderhalf jaar na ons trouwen, gingen wij beidde de onderzoeksmolen in. We stonden na ons huwelijk direct open voor kinderen. Ietwat vreemd vond ik het wel dat na een jaar we nog steeds geen positieve test in handen hadden gehad en geloof me ik verslond ze bij dagen en nachten hoor. Iedere keer dacht ik weer: “Oh, nu voel ik me echt anders”. Jezelf voor de gek houden noemen we dat ook wel eens. Na anderhalf jaar kwamen we noodgedwongen in het ziekenhuis terecht. Eén van beide moest medisch onderzocht worden, waarbij direct de vraag werd gesteld: “Hebben jullie een kinderwens?”. Toen we aangaven dat we dit al anderhalf jaar hadden, gaven ze aan dat ze ons hier direct voor zouden onderzoeken. En hoe raar het soms achteraf ook is gelopen, ze waren er bij ons na krappe anderhalve maand al achter wat de oorzaak was.
De ene dokter gaf aan dat er nog een mogelijkheid was met IVF, waarna we een week later bij een volgende dokter aankwamen die aangaf: “Hoe heeft mijn collega dit durven zeggen, want de kans op zwangerschap is 0,0%”. En toen was het stil….. Oorverdovend stil, vol met tranen liepen we het ziekenhuis uit. Ik heb de eerste twee uur non stop zitten huilen en de husband deed gezellig mee. Het gevoel dat onze toekomst weggevaagd werd overheerste. Daar sta je dan samen, ja echt samen, de basis van je huwelijk: het samenzijn in voor en in tegenspoed. En dan denk je ook: “Hoe ga je hiermee om?” Dat was een enorme uitdaging, want de eerste maanden dacht ik zelf dat het niet over ons ging, dus bleef ik die hoop houden. Daarbij kwam dat ik er vreselijk luchtig over praatte. “Ieder huis zijn kruis’, zei ik altijd. Ik praatte er wel over hoor, maar alleen met vriendinnen of met wat familieleden, want lang niet iedereen heeft begrip voor je openheid. Tot ik wéér een opmerking kreeg met de vraag: “Ben je niet al een poosje getrouwd?” Of we samen zeker eerst lekker wilden genieten van het getrouwde leven … Dit raakte me, want ik kon wel uitschreeuwen hoe graag we kinderen wilden, maar dat het niet lukte, niet ging of wat je er ook maar van wilde maken! Het maakte me zelfs een beetje boos. Waarom durven mensen toch alles te zeggen als het om onvervulde wensen gaat? Ik stortte in op mijn werk. De bedrijfsarts bestempelde me met een burn-out. Ik heb dit altijd ontkent. Ik noemde het een rouwproces waar we door heen moesten gaan, niets meer of minder. Afscheid nemen van iets wat er nooit zal komen, is hard kan ik jullie vertellen, al zeg ik daarbij wel: “Zeg nooit-nooit”. Ik geloof namelijk in een God boven ons leven, die leeft en regeert en het kan altijd anders gaan, want voor Hem zal niks te wonderlijk zijn.
Gelukkig ben ik goed door mij herstelperiode heen gekomen en heeft het me gemaakt en gevormd tot wie ik nu ben. We zijn open kaart gaan spelen over onze kinderloosheid, puur omdat we weten dat hier zovelen mee worstelen en gedeelde smart is halve smart! Afgelopen februari waren we 4,5 jaar bezig met een adoptieproces. Ons dossier lag al een poosje in Taiwan te wachten op een match die ons ouders zou gaan maken, maar ook dit mocht niet zo zijn. Het kindertehuis moest zijn deuren sluiten door de overheid. Ze kregen geen vergunning meer, wat betekende dat ons adoptieproces ten einde kwam. Deze keuze hebben we zelf gemaakt. We konden wel verder, maar hier zaten veel haken en ogen aan. We voelden ons daar niet meer goed bij en hebben na veel pijn en moeite besloten om te stoppen met de buitenlandse procedure. We staan nog wel op de Nederlandse wachtlijst, dit kan echter heel lang duren. Onze raadsmedewerker gaf aan dat je dat echt moet zien als lot uit de loterij. Hier hebben we ons dus inmiddels ook bij neergelegd.
We hopen aanstaande donderdag te starten met de pleegzorgcursus. Iets wat we al heel lang wilden, maar we wilden dit pas oppakken als we ons adoptietraject hadden afgerond. Aangezien het leven altijd anders loopt bij ons, hebben we besloten om ons hier ook 200% voor in te gaan zetten. Wat ik met dit alles wilde zeggen, is dat je kinderen niet biologisch hoeven te zijn om er van te houden. Een kind heeft liefde en geborgenheid nodig. Een huis waar ze veilig in kunnen opgroeien en zich kunnen ontwikkelen tot wie ze zijn, en dat wij daar straks bij mogen helpen geeft me een enorme voldoening.
Pas gaf ik bij iemand aan, dat ik de afgelopen jaren van ons huwelijk nooit heb willen missen. Het heeft ons gemaakt tot wie we nu zijn. We voelen ons oprecht een team. We doen dit samen. Alle pieken en dalen maken we met elkaar mee. En wij houden van elkaar, daar heb je voor als nog geen kinderen voor nodig. Wij zijn ook gelukkig zonder kinderen, maar een gemis, ja dat is het zeer zeker. Wij gunnen andere mensen deze pijn niet. We dragen hem met liefde samen en danken onze grote God dat we nog zoveel zegeningen mogen ontvangen samen.
We bidden iedere avond samen voor iedereen met een onvervulde kinderwens, maar ook voor allen die zich eenzaam voelen of nog geen relatie hebben, maar dit wel graag zouden willen. Bedankt dat jullie de tijd en de moeite hebben genomen om mee te lezen. We hopen dat we tot inspiratie zijn geweest en als je vragen hebt, schroom dan niet en stel ze gerust via een persoonlijke bericht.
MERITH (klik hier om op deze powerinstagram te bekijken!)
