Wat waren we gelukkig met de positieve test. We konden niet wachten het iedereen te vertellen! Al snel volgde de echo’s en omdat ik een afwijkende vorm baarmoeder heb, liep de controle via het ziekenhuis. Tijdens de 20 weken echo zagen ze dat hij ‘klein’ was , maar was er geen concrete reden om ons zorgen te maken. Bij 24 weken werd nog een keer de groei gemeten en helaas; zijn groeicurve nam af. Hij groeide te langzaam, dus werd ik naar het EMC gestuurd. Een week later kreeg ik een GUO (uitgebreide echo) waaruit bleek dat hij gewoon wat kleiner dan gemiddeld was (ik ben zelf ook niet groot). Geen reden voor paniek. Maar de dag erna werd ik op mijn werk gebeld dat ze een ‘onderbuik’ gevoel hadden en ik toch terug moest komen over twee weken. Bij het idee zolang te moeten wachten in spanning stortte ik in op mijn werk….Gelukkig had ik een week later (bij 27weken) een reguliere echo bij SFG en daar begon ons avontuur. Ze zagen op de echo dat er een probleem was met de doorbloeding (dopler) van de navelstreng en ik werd direct op genomen in het Sophia Kinderziekenhuis. Wat was ik bang en voelde ik me alleen. Een week lang iedere dag CTG’s en verder lig je daar te wachten. Gelukkig kreeg ik veel bezoek.
Na een week mocht ik weer naar huis, maar ik moest wel iedere dag terug voor een CTG. Bij 29 weken ging het mis. De kleine had het moeilijk, en de artsen twijfelde of ze hem gingen halen. Dat bleek niet nodig, maar ze besloten me weer op te nemen en nu tot aan de bevalling. Toen bij 30 weken de CTG er weer niet goed uitzag, werd ik voorbereid op de keizersnee. Om 00:00 uur werd er gemeld dat ze ‘toch’ wilden wachten. De keizersnee ging niet door.
Natuurlijk is iedere dag of zelfs iedere week beter voor de baby, maar ik was zo boos en zo overstuur! Ik lag helemaal klaar, had het infuus in mijn hand en vroeg me continu af hoe het met mijn zoon zou gaan en of hij het niet te moeilijk had. Vanaf die dag waren wij het vertrouwen in de artsen kwijt. We waren niet zeker of ze wel het beste voor ons kind en voor mij deden. Ons kindje had het duidelijk moeilijk en niemand deed iets. Iedere dag spraken we met de verpleging, artsen en met de andere mama’s op de afdeling. Ik kreeg langzaamaan het gevoel dat ik letterlijk gek werd. Je weet dat het goed is voor je kindje dat je opgenomen bent, maar het is zo zwaar als moeder. Heel de dag wachten, van dag tot dag leven. Daarnaast vond ik het erg confronterend om alle andere mama’s en hun situaties om me heen te zien. De artsen gaven vaak aan niet te weten wanneer ze precies in zouden gaan grijpen. Het is dan wachten tot je kindje laat zien dat het genoeg is, waardoor ik iedere dag alleen maar meer vraagtekens kreeg. We werden gewezen op de risico’s en de gevolgen. Ik kreeg zelfs nog een vruchtwaterpunctie aangeboden, want ‘misschien’ had hij wel iets afwijkends omdat hij te klein was.
Inmiddels was ik 32+5 weken zwanger toen na weken discussie de artsen eindelijk luisterden en hadden besloten met 34 weken de kleine te gaan halen. Dat voelde veilig en genoeg na al die onzekerheid, ook al moest ik nog twee weken. Ik was dolgelukkig! Toen ik ’s avonds mijn standaard CTG kreeg, in het bijzijn van mijn vriend en vader, ging het wederom mis. Eerst maakte ik me niet direct druk, het was al zoveel vaker slecht geweest. Maar ik zag de signalen, hij dipte te lang en herstelde in hoge hartslag. Na al die weken wist ik dat dit niet goed was. En inderdaad, daar kwam de arts met het verlossende bericht: onze kleine zou gehaald worden, en dit keer echt! Ze beloofde me er alles aan te doen om het zo rustig mogelijk te laten verlopen en dat gebeurde ook. Helaas was de ruggenprik niet voldoende en kreeg ik ook nog lachgas (ik snap trouwens echt niet dat mensen dat leuk vinden). Om 21:00 gingen we naar de OK en 21:30 uur is onze zoon geboren bij 32+5 week zwangerschap. Wat was hij klein met zijn 1120 gram en 40 centimeter. Direct na de geboorte ging mijn vriend met de kleine mee naar de afdeling neonatologie. De gynaecoloog vertelde ons dat het goed was dat ze hem gehaald hadden, de placenta was op.
Na mijn operatie mocht ik naar hem toe. Zo onwerkelijk, zo klein, zo fragiel, maar wat een opluchting! Hij was er en hij was gezond! Ik bleef drie dagen in het ziekenhuis en daarna drie dagen in het geboortecentrum van het Sophia. De eerste dagen waren zwaar. Mijn kleine kindje lag daar in de couveuse aan al die apparaten en zelf was ik nog aan het herstellen (wat niet lukte). Maar de artsen waren zo positief. Hij was zo sterk, had geen beademing nodig, alleen flow beademing, glucose en vetten via een infuus en sondevoeding. Geen enkele medicatie! Dit was zo’n opluchting. Hij moest dus alleen maar groeien. Na één week werd hij al overgeplaatst naar het SFG omdat hij ‘te goed’ was voor het EMC. Na een week droeg hij al geen neusbrilletje meer en geen infuus. Wat een stoere jongen hebben wij! De neonatologie in het SFG was veel huiselijker en ook gezellig met de verpleging. We zijn daar goed gesteund en geholpen. Helaas brak toen het coronavirus uit waardoor er geen bezoek meer mocht komen, er kindjes werden getest en de verpleging met bescherming aan liep. Gelukkig was er bij ons niemand besmet.
Toen hij zes weken oud was, mocht hij mee naar huis met 2265 gram en 46 centimeter. Na vier dagen thuis mocht zijn sonde eruit want thuis ging het flesje drinken goed. Toen hij na twee weken thuis voor zijn vaccinatie 24 uur terug moest aan de monitor, deed meneer het ook goed. Daarnaast was het leuk om zijn vaste verzorgers weer even te zien. Terwijl ik dit verhaal schrijf is hij bijna drie weken thuis en doet het prima. De tijd op de neonatologie hebben wij positief ervaren, hoe moeilijk en zwaar het soms ook was, hij deed het super en er werd goed voor hem gezorgd. De zwangerschap en mijn opname in het ziekenhuis zijn wat moeilijker te verwerken, maar ons stoere ventje maakt alles goed! Ik heb leuke mama’s ontmoet tijdens mijn opname waar ik toen veel steun aan had en we hebben nog steeds contact met elkaar. En nu zijn we eindelijk een gezinnetje en kunnen we genieten!
CHARLOTTE
