Ik ben Nancy, 30 jaar en inmiddels drie kindjes rijker. De vierde is op komst. Nu wil ik graag mijn verhaal met jullie delen van mijn eerste zwangerschap.
Ik was een meisje van 24 jaar dat volop in het uitgaansleven stond. Een feestje hier en een feestje daar. Je kent het wel. Ook een paar one night stands gehad. Nooit verwacht dat ik ooit zo vroeg moeder zou worden. Na een paar maanden voelde ik me helemaal niet lekker. Ik werd wel ongesteld (dacht ik). Het waren bloedingen door de pil heen. Maar ja, bloed is bloed. Dus het voelde als een veilige menstruatie. Op een gegeven moment was mijn buik erg van slag. Ik dacht gelijk aan buikgriep en zocht er verder niets achter… Na drie dagen ben ik toch maar naar de huisarts gegaan. Ik vertrouwde het niet helemaal na zo’n lange tijd. Daar begon de arts allemaal vragen te stellen en hij vroeg of hij een paar controles mocht doen. “Ja natuurlijk, dat is goed”, antwoordde ik.
Na vijf minuten zei hij: “Ik stuur je gelijk door naar de verloskundige.” Ik stond met een mond vol tanden hem aan te gapen. Dit kon toch niet waar zijn?! “Uhmmm, waarom?” Ik snapte er echt helemaal niks van. Dit kon mij toch niet overkomen? Ik moest gelijk naar de verloskundigenpraktijk komen. Jeetje, wat hadden deze mensen een haast zeg! Daar aangekomen en een paar controles veder, ging de verloskundige aan mijn buik voelen. Ze zei alleen: “Ja, ja, ja.” Wat kon ik daar nou uit opmaken? Wees even wat preciezer! Zeg wat er aan de hand is met mij! Ik kon de spanning niet meer aan. Toen pakte de verloskundige het echo apparaat erbij en ging over mijn buik heen. “Oh shit!!!!’, zei ik. Ik zag gewoon een hele baby. Geen boontje ofzo, wat vaak mensen als eerste beeld zien. Nee, gewoon een complete baby. Alles was af! Hoe dan?! Hoe kon ik dit niet in de gaten hebben gehad?! Hoe kon ik dit gemist hebben?! De verloskundige kwam met de mededeling dat het een meisje was en dat ik 26+5 dagen zwanger was. ZWANGER?! Ik moest op deze bijzondere dag maar rustig aan doen. Ik dacht: “Mevrouw, hoe dan met zulk nieuws?! En wetende dat ik zeer binnenkort alleenstaande mama zal worden?!” Ik ben naar huis gegaan om gelijk van alles te gaan regelen. Ik liep al bijna 30 weken achter. De hele zwangerschap is onwijs snel gegaan. De babykamer stond klaar met 30 weken. Moet je nagaan… Dat heb ik dus even in één weekend gefixt.
Het is heel apart om alles zo snel te moeten regelen. De weken vlogen voorbij tot 41 weken, want ik was druk, druk, druk. Toen begon mijn buikpijn. “Dit hoort erbij”, dacht ik. Ik ging even lekker een frisse neus halen. Een boodschapje doen bij de winkel. Nadat ik de sleutel in de deur had gedaan van mijn huisje, plaste ik in mijn broek. Dacht ik. Niet dus, want het waren mijn vliezen die waren gebroken. Ik heb gelijk mijn moeder gebeld. Zij zei: “Ik kom er gelijk aan!” Ik ben hierna gaan douchen en de weeën kwamen heel langzaam op gang. Na twee uur kwam mijn moeder eindelijk, want ik woonde aan de andere kant van Nederland voor haar. De avond en nacht gingen voorbij en ik was erg onrustig. Ik nam een douche hier en een douche daar. Tot ik zei: “Bel de verloskundige!” De weeën werden steeds heftiger. Nadat de verloskundige aankwam, mocht ik gelijk door naar het ziekenhuis. Daar hoopte ik al op, want ik was al 14 uur bezig. In het ziekenhuis aangekomen kwam ik in een mooie kamer met douche. Nou, daar ging ik weer onder natuurlijk. Tot ik persdrang kreeg in de douche. Ik moest snel naar m’n bed. Mijn moeder en het ziekenhuispersoneel hebben mij nat op bed gelegd en ja hoor, daar kwam ze. Binnen vijf minuten was ze geboren. De hele bevalling heeft 24 uur geduurd. Het was op zich een fijne bevalling. Mijn lichaam kon langzaam wennen aan de weeën. Wat erg fijn is voor zowel moeder als kind.
NANCY
