Hoeraaaa onze wensmama en vaste schrijfster Manouk is ein-de-lijk zwanger! Lees haar eerdere blogs hier, voor dat je hieronder leest over haar zwangerschapsverloop.
Op dit moment ben ik 25 weken zwanger. Was dit een makkelijke weg? Nee, zeker niet zelfs. Begin 2015 stopte ik met de anticonceptiepil en een jarenlang (medisch) slopend traject volgde. Talloze hormoonbehandelingen, meerdere miskramen, een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en enorm veel tranen en frustratie. We besloten eind 2019 dat we zouden gaan emigreren naar Dubai. We besloten daar het traject verder op te pakken. In het voorjaar van 2020 begonnen we aan een fertiliteitstraject in Dubai en van de eerste behandeling raakte ik zwanger.
Na al die jaren, na al die mislukte pogingen, na al die miskramen en al dat verdriet ben ik op dit moment dus 25 weken zwanger. Er zijn dagen dat ik het nog steeds niet besef, er zijn dagen dat ik lekker in mijn “babybubbel” zit en er zijn dagen dat ik het met momenten Spaans benauwd krijg, omdat ik bang ben dat het alsnog mis zal gaan. Het vertrouwen in mijn lijf is behoorlijk geschaad, kan ik je vertellen. Zwanger zijn na een jarenlang traject, met meerdere miskramen is soms behoorlijk lastig. Ik ben vanuit mijn tenen dankbaar dat ik zwanger mag zijn van ons wonder, maar jeetje wat is dit soms onwerkelijk en tegelijkertijd ook eng. Mijn brein denkt op sommige momenten namelijk nog steeds “wanneer zal het deze keer misgaan”, terwijl ik juist wil genieten en enorm trots wil zijn op mijn lijf. Want dit lijf, hetzelfde lijf wat me jarenlang in de steek heeft gelaten, draagt nu al 25 lang ons kindje. Wat een mijlpaal, wat een prestatie!
De eerste periode van de zwangerschap vond ik achteraf gezien behoorlijk pittig. De angst om ook dit kindje te gaan verliezen overheerste op veel momenten en daarbij was ik kots- en kotsmisselijk (wat ook weer ergens fijn voelde, aangezien ik hierdoor wist dat er écht iets gebeurde in mijn lijf). Ik leefde van echo naar echo en merkte dat ik elke echo ietsje meer vertrouwen kreeg. Het voordeel van in Dubai wonen, is dat je bizar veel echo’s krijgt. We hadden de eerste echo met 6 weken en daarna was er elke 2 a 3 weken een echo (en dat is op dit moment nog steeds zo). Elke keer de bevestiging van je kindje zien, is enorm fijn.
Vanaf het tweede trimester begon ik me gelukkig weer steeds meer mens te voelen, hoefde ik niet meer over te geven en trok de misselijkheid steeds meer weg. Op dat moment hadden we ook de 12-weken echo gehad, waarop alles goed was. Wat een opluchting was dat! Ik nam mezelf steeds voor om bij elke mijlpaal te genieten en deze mijlpalen te vieren. Het afsluiten van het eerste trimester was zo’n mijlpaal. We aten dan bijvoorbeeld een heerlijk stuk taart. Ik maakte iets te veel mijlpalen aan voor mezelf, want vanaf de 13 weken wilde ik wel elke dag een stuk taart of een donut eten, heerlijk vond ik dat! Ik zal eerlijk toegeven dat ik het er een tijd ook goed van genomen heb en me vooral niet in heb gehouden. Oeps!
De 20-weken echo vond ik misschien nog wel de grootste mijlpaal van de afgelopen periode. Wat vond ik dit spannend! Ik was zó bang dat onze droom alsnog afgepakt zou gaan worden, doordat ze iets afwijkends zouden zien of iets dergelijks. Ik was behoorlijk zenuwachtig voor deze echo. Uiteindelijk was ook deze echo helemaal perfect en werd ons kindje helemaal goedgekeurd. In de auto terug naar huis brak ik en heb ik alle tranen even lekker laten lopen. Mijn man schrok zich rot op dat moment. Hij dacht: “Wat gebeurt hier nou? We hebben toch een goede echo gehad?” Maar ik was zó opgelucht dat de 20-weken echo goed was, dat ik gewoon echt even moest huilen van opluchting en geluk. Dat snappen andere vrouwen vast wel, en zo niet, dan geef ik lekker de schuld aan de hormonen. Want dat mag nu toch?
Beetje bij beetje dringt het op steeds meer momenten door dat er echt een kindje onderweg is en dat we begin maart papa en mama gaan worden. Datgene waar we jarenlang op gehoopt hebben, gaat eindelijk gebeuren! En dan ook nog eens in Dubai. Wie had dat ooit gedacht? Het vertrouwen in mijn lijf groeit met de dag en de liefde voor dit kindje is groter dan groot. Die kleine gup laat zich elke dag voelen en zien, dat draagt gelukkig ook wel bij aan het vertrouwen dat het goed zit. Nog 15 weken te gaan tot de uitgerekende datum. We kunnen niet wachten tot jij er bent, kleine gup!
MANOUK
