Stefanie schrijft een minireeks op Kids en Kurken. Dit is deel 1.
In december 2020 hadden wij na twee jaar eindelijk een positieve zwangerschapstest in handen. Door mijn PCOS was een zwangerschap niet vanzelfsprekend, maar na twee behandelingen met Clomid had ik toch een positieve test.
Klachten tijdens de zwangerschap
Al vrij snel werd de zwangerschap pittig. Naast de gebruikelijke misselijkheid, had ik met acht weken al bekkeninstabiliteit. Fysiotherapie hielp helaas niet, dus ik moest mij al snel gedeeltelijk ziek melden. Het werk in de wijkverpleging was te zwaar. Tot 30 weken heb ik een paar uurtjes in de week gewerkt, maar verder zat ik thuis. Gelukkig kon ik me prima vermaken en heb ik mij geen moment verveeld.
Ik moest een suikertest doen
Met 25 weken stuurde de verloskundige mij door naar het ziekenhuis voor een suikertest, omdat de baby hard groeide en vanwege mijn PCOS. Ik vond de suikertest meevallen, maar helaas had ik wel zwangerschapsdiabetes. Door op mijn voeding te letten kon ik insulinespuiten voorkomen en bleef het bij drie keer per week een dagcurve prikken. Ik kreeg met 28, 30 en 36 weken een groeiecho en daar kwam uit dat de baby gemiddeld van grootte was. Ik hoefde niet in het ziekenhuis te bevallen. Gelukkig, want ik wilde zó graag een thuisbevalling. Little did I know…
Ik kreeg vreselijke pijn
Een paar weken later, toen ik 29 weken zwanger was, kreeg ik ’s avonds vreselijke pijn in mijn zij en onderrug. Ik was ’s avonds bij collega’s geweest en mijn man sliep al toen ik terug kwam. Ik nam twee paracetamol in, pakte een warme kruik en ben op bed gaan liggen. Ik verwachtte dat het zou afzakken wanneer ik even rustig zou liggen, maar dit was niet het geval. De pijn werd echt ondragelijk. Ik had het gevoel te moeten plassen, maar eenmaal op het toilet lukte dit niet. Ik liep de hele tijd rondjes, dit was het enige wat ik kon verdragen.
Wellicht was er sprake van nierstuwing
Na een tijdje werd mijn man wakker van mijn gepuf en gekreun. Hij schrok en dacht dat de bevalling was begonnen. Hij wilde de verloskundige bellen, maar dit mocht niet van mij. Ik had in de tussentijd gezocht op internet en was er van overtuigd dat het nierstuwing was. De baby drukt dan een urineleider dicht die van de nier naar de blaas loopt, waardoor de urine niet af kan lopen. Hier was volgens internet niet veel aan te doen dus ik vond het te gek om de verloskundige wakker te bellen. Nadat ik nog een tijdje heel veel pijn had, kon ik vier uur later eindelijk weer slapen.
Ik had de verloskundige moeten bellen
De volgende ochtend besloot ik het toch te melden bij de verloskundige. Zij gaf aan dat ik écht had moeten bellen, dan was ik opgenomen en had ik een infuus gekregen, wat meestal goed hielp. Had ik toch maar geluisterd naar mijn man. Ik was vervolgens erg bang dat ik weer een aanval zou krijgen. En ja hoor, de volgende avond gebeurde het weer. De verloskundige had mij verteld dat ik op handen en voeten moest gaan zitten. Dit deed ik dan ook direct. Het leek te helpen en na een half uurtje zakte de pijn af. De dagen daarop bleef de angst om het opnieuw te krijgen flink aanwezig, maar dit bleef gelukkig uit.
Ik begon vocht vast te houden
Vanaf 30 weken zwangerschap begon ik vocht vast te houden. Dat begon eerst met wat dikke enkels ’s avonds, maar dit werd elke week meer. Mijn trouwring paste al snel niet meer en mijn handen begonnen op een gegeven moment te tintelen van het vocht. Ik paste geen schoenen meer en liep alleen nog maar op teenslippers. Toen ik 39 weken zwanger was, voelde ik mij zo belabberd. Het vocht was inmiddels extreem. Ik voelde mij grieperig en benauwd, ik zag sterretjes en had veel hoofdpijn. Ik mocht ‘s middags bij de verloskundige extra op controle komen. Mijn bloeddruk was gelukkig nog niet te hoog, maar wel veel hoger dan ik de gehele zwangerschap had. Ook viel ik in drie risicogebieden waardoor de verloskundige zich wat zorgen begon te maken. Ik mocht van haar kiezen: strippen of een doorverwijzing naar de gynaecoloog.
Zou een thuisbevalling nog wel lukken?
Ik wist dat wanneer ik naar de gynaecoloog zou gaan, ik het ziekenhuis niet meer uit zou komen zonder baby. En ik wilde eigenlijk thuis bevallen. Echt. Ik koos daarom voor strippen. Ik had bijna één centimeter ontsluiting, dus strippen lukte. Yes! Daarna mocht ik naar huis om de volgende dag weer op controle te komen. ’s Avonds rommelde het wat, maar niet erger dan de voorweeën die ik al weken had. Wel verloor ik al wat stukjes van de slijmprop. De volgende ochtend kwam ik weer op controle en was mijn bloeddruk een stukje gedaald. Ik voelde mij ook veel beter. We spraken af dat we het weekend aan zouden kijken en ik maandag nogmaals gestript zou worden. Ik vond het strippen erg pijnlijk en zag er daarom enorm tegenop. Maar eerst moest ik het weekend nog halen…
Lees HIER het volgende deel.
STEFANIE
