November 2016
Onze zoon Mylan is inmiddels ruim 1,5 jaar en we zouden heel graag een broertje of zusje voor hem willen.
November 2018
We zijn twee jaar verder en hebben al van alles geprobeerd om zwanger te worden, maar helaas. We stappen naar de huisarts en we krijgen een verwijzing voor de fertiliteitskliniek, waar diverse onderzoeken worden gedaan betreft vruchtbaarheid.
Maart 2019
Ik word geopereerd en tijdens de laparoscopie wordt bekeken of alles goed toegankelijk is en of ik geen PCOS heb. Er wordt geen PCOS geconstateerd en de toegankelijkheid is uitstekend, maar er zitten wel extreem veel verklevingen van de keizersnede van Mylan. Deze worden zoveel mogelijk weggehaald. Conclusie: er is sprake van onverklaarbare onvruchtbaarheid.
Juni 2019
Ik heb hormonen gespoten en eind deze maand is de eerste inseminatie middels een IUI-behandeling.
Juli 2019
Na de eerste IUI-poging test ik positief! We zijn verbaasd, blij en opgelucht dat het zo snel mag lukken, maar we blijven wat gereserveerd. Eerst maar eens een goede echo zien. Gelukkig zien we tijdens de eerste echo een kloppend hartje en dat is een hele geruststelling. De volgende twee echo’s zijn ook in de fertiliteitskliniek, daarna kiezen wij er voor om naar de verloskundige te gaan in onze woonplaats.
Oktober 2019
We hebben de 20 weken echo en na een grondige check, wordt er niks zorgwekkends gevonden. We zijn opgelucht, want na zo’n goede 20 weken echo kunnen we eindelijk wat meer ontspannen. Want dan is alles gwoon goed toch?
Januari 2020
Ik heb een 30 weken groei echo vanwege de zwangerschapsdiabetes. De verloskundige checkt alles en ziet dat het kindje wat betreft groei wat voor ligt. Maar dan is ze even stil en spreekt ze de volgende woorden uit: ‘Ik wil je dit toch vertellen. Ik zie iets wat er niet hoort te zitten’ Ik barst in huilen uit en weet niet wat ik met die informatie moet. Want wat ziet ze dan en wat gaat dat betekenen voor ons kleine frummeltje die zo gewenst is? De verloskundige geeft aan dat ze vocht ziet in de borstholte en dat hoort daar niet te zitten. Ze zegt dat ze daar niet voor opgeleid is en belt direct met het ziekenhuis en binnen 1,5 uur heb ik een GUO in het ziekenhuis. Mijn moeder was tijdens deze echo mee, omdat manlief moest werken. Alle andere echo’s en afspraken was hij tot nu toe altijd mee geweest.
Mijn moeder en ik stappen in de auto en ik bel mijn man direct en barst wederom in huilen uit als ik hem het nieuws vertel. Hij stapt zo snel mogelijk in de auto en rijdt naar het ziekenhuis vanuit het werk. Mijn moeder en ik rijden verbluft richting het huis van mijn ouders waar mijn vader ook is en wederom barst ik in huilen uit. Ik vertel hem wat er net gezien is tijdens de echo. Hij besluit dat mijn moeder en ik niet alleen naar het ziekenhuis moeten rijden. Samen met mijn beide ouders rijd ik naar het ziekenhuis toe voor de echo.
Manlief treffen we op de parkeerplaats en samen lopen we naar de juiste afdeling. En dan zit ik daar in de wachtruimte waarbij mensen mij lachend aankijken, omdat ik zo’n mooie zwangere buik heb, terwijl ik van binnen een wervelstorm voel van angst en onzekerheid voor de toekomst. Want hoe gaat dit uiteindelijk eindigen?
We worden naar binnen geroepen door de arts en na wat vragen mag ik plaats nemen op de bank. De beste man neemt ontzettend veel tijd om alles grondig te bekijken. Na een echo van dik een uur bevestigt hij datgene wat de verloskundige heeft gezien, namelijk vocht in de borstholte. Verder kan de arts geen afwijkingen vinden, maar kan hij ook niet precies zeggen wat dit betekent voor de kleine man. Wat het eventueel zou kunnen zijn is het Syndroom van Down, een chromosoomafwijking of bloedarmoede. Voor nu hebben we nog geen duidelijkheid. Verder onderzoek zal dat hopelijk uit kunnen gaan wijzen.
We plannen direct meerdere afspraken zoals een vruchtwaterpunctie en een gesprek met een klinisch geneticus. De maandag erop krijgen we weer een echo om te bekijken hoe de kleine het doet. Direct na de echo word ik doorgestuurd om bloed te laten prikken. Aan het einde gaan we weer huiswaarts en zitten we verslagen in de auto op de terugweg.
Eenmaal thuis maakt mijn hoofd overuren, want jemig wat gaat dit voor onze toekomst betekenen? Ik word van binnen gek en de ergste scenario’s spoken door mijn hoofd! Is ons kindje straks überhaupt wel levensvatbaar? Heeft het misschien een ernstige afwijking of zal het straks allemaal wel mee vallen? Wat als het een kasplantje wordt? Ik maak mezelf helemaal gek en weet niet meer waar ik het moet zoeken, want wat word ik ineens heen en weer geslingerd tussen angst en vertrouwen…
ELLEN
