Jolanda schrijft een reeks over haar fertiliteitstraject. Lees hieronder de eerdere delen.
Deel 1: Ik voelde dat er iets niet klopte in mijn lijf, maar dit had ik nooit verwacht
Deel 2: De arts kwam met de verwoestende conclusie: “Je bent onvruchtbaar”
Deel 3: Jolanda is onvruchtbaar, maar wil graag een second opinion in het buitenland
Deel 4: Onze allerlaatste ICSI poging werd afgebroken, dit was het einde
Deel 5: Ik had iemand gevonden die haar eicellen aan mij wilde doneren
Deel 6: Ik kreeg dubbel slecht nieuws van de vrouw die eicellen wilde doneren
Deel 7: Ik ging op voor mijn allereerste terugplaatsing met donoreicellen
Deel 8: We reisden voor donoreicellen af naar een kliniek in Portugal
Deel 9: Wij probeerden zwanger te worden door middel van eiceldonatie, in Portugal
3 goede embryo’s
Na een aantal dagen was het nieuws van de drie embryo’s in de vriezer geland. Veel mensen zeiden dat het een topscore was en vonden het gek dat ik moest wennen aan dit nieuws. Zelfs mensen in een fertiliteitstraject. En ik snap het wel. We willen anderen opbeuren op het moment dat ze zich wat minder voelen. Maar daar heb ik dus niks aan. Ik heb dan enorm het gevoel dat mijn gevoel er op dat moment niet mag zijn. Terwijl ik juist steun nodig heb.
De week voor de terugplaatsing had ik de echo in het UMCG. Twee dagen daarvoor had ik al mijn bloed laten prikken op progesteron. Een hogere waarde betekent dat er een follikel groeit. Iets wat we niet willen. Portugal wilde het bloedonderzoek en de echo op dezelfde dag en ook diezelfde dag de uitslag. Kijk, bij een echo is dat niet zo’n probleem. Ik hoefde alleen de dikte van het slijmvlies door te geven. Voor het bloedonderzoek lag dat even anders. Ik kreeg het nergens voor elkaar om de uitslag dezelfde dag binnen te hebben, dus in overleg mocht ik twee dagen eerder mijn bloed laten prikken.
Mijn baarmoederslijmvlies was dik genoeg
Portugal wilde minimaal 8 mm dik slijmvlies, dus ik vond het nog even spannend met mijn 7.6 mm. Gelukkig was het allemaal in orde, en de terugplaatsing zou de week erop plaats vinden. De datum was bekend. Dus snel vliegtickets, hotel en auto geboekt voor de week erop. We hebben dit bijna tegen niemand in onze omgeving gezegd. De enige die het wist, was mijn zus. Waarom zij dan wel? Omdat we net terug waren van onze huwelijksreis, en ik op het moment dat ze vroeg hoe het met het traject ging, ik een mail kreeg vanuit Portugal, en ik op dat moment de smoes nog niet klaar had. Voor haar dus een geluk bij een ongeluk. Het was ergens ook wel fijn dat iemand het wist, want ik kreeg toen echt steun. Even een lief appje, of een lieve foto dat ze aan me dacht. Een foto van de maansteen die wij beiden hebben, en die ze mee had naar haar werk op de dag van de terugplaatsing. Super fijn.
Op weg naar Portugal
En zo was het, dat we een paar dagen later ineens al naar Portugal vlogen. Het lot bepaalde dat een lotgenootje en haar partner ook in Coimbra waren (de stad waar de kliniek zit). We hadden al veel contact via insta, dus we wilden elkaar natuurlijk ontmoeten. De eerste avond zijn we met z’n vieren uit eten geweest. Jeetje, wat vond ik het spannend om hun te ontmoeten, maar de spanning ebde al snel weg. We hebben al zoveel gedeeld met elkaar, dat je makkelijk in een gesprek komt. En ook echt niet alleen maar over het traject. Tijdens het eten moesten zij en ik nog even hormonen innemen. Tsjah, dat gaat allemaal gewoon door. Op de heenreis heb ik zelfs mijn hormonen moeten inbrengen in het vliegtuig.
In de Portugese kliniek
Halverwege de middag mochten we ons melden in het ziekenhuis. Ik werd opgehaald door de verpleegkundige en mocht me omkleden in een slaapkamer. Waar je in Nederland gewoon in je eigen kleding mag liggen, moet je je hier uit kleden en een mooi jurkje aan, slofjes aan en haarnetje op. Het duurde niet lang of ik werd opgehaald om naar de kamer te gaan waar de terugplaatsing plaats zou vinden. Een klein steriel hok. Eerst ging ze nog even naar mijn slijmvlies kijken. Deze was in de afgelopen week nog mooi doorgegroeid tot 8 mm, dus dat was mooi. De terugplaatsing zelf ging vlot. Ze sloten een catheter aan. Ze brachten een eendenbek in, met het slangetje met de embryo en zo werd het embryo mijn baarmoeder geplaats. Nu nog 20 minuten blijven liggen. Gelukkig kreeg ik een warm dekentje over me heen. Ik mocht na enige tijd weer naar de slaapkamer en mijn eigen kleding aan doen. Hierna hadden we nog een kort gesprekje met de arts, waarin verteld werd hoe de procedure was gegaan. Ik moest een formulier ondertekenen waarop stond hoeveel embryo’s er waren teruggeplaatst en hoeveel er nog in de vriezer zaten. Hierna mochten we gaan. Het wachten was begonnen.
De testdag
Na 12 dagen mochten we de zwangerschapstest doen. Maar die dag moest ik werken, dus we besloten nog een dag extra te wachten. Ik kom de wachtweken altijd goed door, dus die ene dag extra maakte me niet meer zoveel uit. Veel mensen zijn flink gespannen in deze wachtweken, en ik prijs me dan ook gelukkig dat ik ze zo makkelijk doorkom. Alle kwaaltjes die ik heb, zijn te wijten aan de hormonen die ik neem, dus ik weet dat ik daar ook niet vanuit kan gaan. ’s morgens zijn we eerst naar de priklocatie geweest om mijn bloed te laten prikken op het HCG-hormoon (het zwangerschapshormoon). Hierna snel naar huis. Ik was expres nog niet naar het toilet geweest, want we wilden ook zelf graag een thuistest doen. Ik wilde niet dat iemand mij op zou bellen om te vertellen of we zwanger waren of niet. Daar wilde ik graag zelf achter komen.
De uitslag van de zwangerschapstest…
Na het doen van de test, krijg ik het altijd moeilijk en huil ik de gehele wachttijd van de test. Arjen haalde naar een paar minuten de test op uit de badkamer. Hij had zelf nog niet gekeken. We hadden afgesproken dat samen te doen. Hij draaide de test om, maar helaas liet ook deze test zien dat we niet zwanger waren. Een klap in ons gezicht. Ik heb dagen niks anders kunnen doen dan huilen. Ik merkte wel dat ik dit keer iets sneller opkrabbelde dan de vorige negatieve test. Waarschijnlijk omdat we nu embryo’s in de vriezer hadden, en de vorige keer niet. Toen hadden we nog geeneens een plan.
We moesten ons opnieuw laten onderzoeken
Er werd een afspraak met de arts ingepland. In de tussentijd moest ik de hormonen doorgebruiken. Vreselijk vond ik dat. Het liefst wilde ik meteen stoppen, zodat mijn baarmoeder weer schoon en leeg was. Het voelde als het uitstellen van een miskraam. Die maandag werd ik gebeld door de arts en tot mijn verbazing zei ze niet dat we meteen door konden voor een volgende terugplaatsing. Waar we wel enorm op hadden gehoopt. Omdat dit onze derde mislukte terugplaatsing was, wilden ze graag andere onderzoeken doen, om te kijken of er iets mis was. Dit nieuws sloeg in als een bom. Wéér wat extra’s. Wéér extra kosten. Wéér een vertraging van ons traject. Voor deze onderzoeken zou ik opnieuw een cyclus in moeten met hormonen. Precies hetzelfde als met een terugplaatsing. Ik kon stoppen met mijn hormonen van deze cylcus en wachten tot een nieuwe cyclus zich zou aandienen, om daarna weer te gaan starten met de hormonen.
JOLANDA
