Het is alweer een tijd geleden dat ik mijn laatste blog heb gepost. Nadat Megan is overleden en ik opnieuw zwanger mocht raken, vond ik het moeilijk om mijn gevoel op papier te krijgen. Mentaal vond ik de zwangerschap zwaar. Ik had constante zorgen, ondanks dat een hartafwijking was uitgesloten, en angst om ook dit kindje te verliezen. Al vanaf het begin van deze zwangerschap stond vast dat dit kindje gehaald ging worden met een keizersnede. Onze oudste zoon is gehaald met een spoedkeizersnede bij foetale nood. Ik had toen volledige ontsluiting, heb een half uur geperst, maar onze zoon had het te moeilijk. Zijn hartslag zakte te vaak en te veel. Er was geen tijd meer om het af te wachten. Bij onze dochter hebben we gekozen voor een keizersnede. Tot 35 weken zwangerschap zei ik: ‘ We gaan het gewoon vaginaal proberen!’ Maar toen bekroop mij zo’n angst. “Wat als er nu hetzelfde gebeurt als bij onze zoon en wat als we deze keer niet zo’n geluk hebben. Wat als onze dochter hier iets aan over gaat houden?”. Het vermoeden bestond namelijk dat mijn bekken te klein was voor een vaginale bevalling. Gelukkig was het ziekenhuis heel meegaand en toen ik aangaf toch graag een keizersnede te willen, is dit meteen in werking gezet. Het was een hele positieve ervaring.
Ik kreeg weer een keizersnede
Gepland met 39 weken en 5 dagen. Dit vond ik wel een beetje spannend, aangezien het zo laat in de zwangerschap gepland stond. Gelukkig redde ik het termijn, en begon de bevalling niet uit zichzelf eerder. De dag voor de geplande keizersnede hebben mijn man en ik in een hotel tegenover het ziekenhuis geslapen. Op 29 maart 2022 was het zover. We moesten ons al om 7.15 uur melden in het ziekenhuis. Opa en oma pasten op onze andere kinderen zolang wij in het ziekenhuis waren. Wat ontzettend fijn dat dit kon. Eerst werden er wat vragen door genomen. We legden de kleertjes voor de baby klaar. Vervolgens mocht ik mij al omkleden en kreeg ik een urinekatheter. Bah, wat een hekel heb ik toch aan die dingen. Maar goed het is noodzakelijk en toch wel heel fijn na de operatie. Om 8.00 uur mocht ik medicatie innemen. Ik kreeg een drankje tegen de misselijkheid. Daarna kreeg ik nog twee paracetamol om alvast te beginnen om een spiegel op te bouwen. Hierna mochten we door naar de holding: de ruimte voor de operatiekamer. Ik werd door twee verpleegkundigen gereden en mijn man mocht alvast het bedje voor de baby meenemen. Hier hebben we even moeten wachten en wederom wat vragen doorgenomen.
We keken mee met de geboorte van onze zoon
Toen was het om 8.30 uur tijd om naar de operatiekamer te gaan. Daar waren een hoop mensen. Ik mocht mij verplaatsen naar de operatietafel. Hier kreeg ik plakkers op mijn borst om mijn hartslag te registeren, een saturatie- en bloeddrukmeter om en plaatsten ze een infuus in mijn hand. Vervolgens zetten ze de ruggenprik. Hier was ik het meest gespannen voor. Bij Megan had ik ook een ruggenprik gehad (weliswaar net een andere variant dan bij een keizersnede). Deze moesten ze vier keer opnieuw prikken en werkte uiteindelijk niet. Deze keer lukte het in één keer. Het was even een naar gevoel: een schok door mijn linkerbeen, maar daarna begon de verdoving al gauw te werken. De anesthesisten deden nog wat testen om te kijken of ik goed verdoofd was. Toen zij groen licht gaven, begonnen de gynaecologen met de keizersnede. Ze hadden verwacht veel littekenweefsel tegen te komen, aangezien dat was benoemd bij de vorige keizersnede, maar dat was helemaal niet zo. Binnen een kwartier werd onze zoon geboren. We konden meekijken, wat was dit mooi om te zien! Nog voordat hij helemaal uit mijn buik was, begon hij al flink te huilen. Wat een rust gaf dit. Onze zoon leefde. Zijn naam is Logan Jake.
De ontmoeting met broer en zus
Nadat zijn navelstreng was uitgeklopt, kwam hij meteen bij mij op de borst. Wat een gevoel van ultiem geluk! Na een poosje wogen mijn man en de verpleegkundige Logan. Ook kreeg hij kleertjes aan. Daarna lag Logan weer bij mij. Hij is niet bij me weg geweest gedurende de hele operatie en nadien ook niet. Na de operatie zijn we naar de verkoever gereden. Daar kreeg ons natuurtalentje zijn eerste borstvoeding. Meteen wist hij hoe het werkte. Na een uur werd ik gecontroleerd, toen kreeg ik ook weer gevoel in mijn benen en zijn we naar de kraamafdeling gereden. Daar kreeg ik meteen adequate pijnstilling, want zodra de ruggenprik was uitgewerkt, begon ik behoorlijke pijn te voelen. Morfine is heerlijk spul, haha. ‘s Middags kwamen grote broer en zus langs om hun broertje te bewonderen. Wat waren ze trots. Helaas konden ze Logan niet meteen vasthouden. Hij had vanaf zijn geboorte moeite om zijn temperatuur hoog te houden. Het was verstandiger om hem alleen bij mij te laten liggen of in zijn warmtebedje.
Ik kreeg een onderbuikgevoel dat er iets niet klopte met Logan
De dag na de operatie ging het gelukkig een stuk beter met de pijn. Ik had geen morfine meer nodig. Halverwege de ochtend stapte ik uit bed en douchte ik zelfstandig. Dat voelde lekker na 1,5 dag in bed liggen. Toen dat goed ging, mocht mijn urinekatheter ook uit. “Jeej! Weg met dat ding’, dacht ik. Helaas ging het op dat moment minder goed met Logan. In de ochtend werd hij steeds stiller en wilde hij niet meer drinken. Ik kreeg een onderbuikgevoel dat er iets niet klopte. Door mijn achtergrond als NICU-verpleegkundige wilde ik niet meteen overal bovenop zitten, de overbezorgde moeder uithangen. Maar gelukkig zag de verpleegkundige die voor ons zorgde ook dat Logan niet helemaal lekker was. Toen hebben we doorgepakt. Zijn bloedsuiker werd gemeten en zat net op de grens. Logan huilde helemaal niet van het prikje. Dat klopte niet. De kinderarts keek mee en we besloten om bloed af te nemen om te kijken naar zijn infectiewaarden. Na een uur kregen we de uitslag: Logan had inderdaad een infectie. De antibiotica werd opgestart. Hij kreeg dit via het infuus. Hierna ging het al gauw weer beter met hem. Hij werd weer alert, groeide en dronk weer goed bij mij.
Ik kan je zeggen dat een keizersnede niet ‘ the easy way out’ is. Het is een grote buikoperatie, waarna je flink moet herstellen. Wat een geluk hebben wij dat mijn man zes weken vrij is. Want zes weken lang mag ik niets zwaarders tillen dan het gewicht van onze zoon. Autorijden mag voorlopig ook niet. Ik kijk met een super goed gevoel terug op de bevalling. Van alle keizersnedes die ik heb gehad, verliep deze het prettigst. Ik had weinig last van bijwerkingen van de ruggenprik en ze hadden de dosering van de oxytocine aangepast (daar reageerde ik de vorige keizersnede op met pijn op de borst en overgeven). Nu had ik nergens last van en kon ik optimaal genieten van onze zoon, terwijl de gynaecologen met mij bezig waren. Eén van de mensen van de operatiekamer heeft echt prachtige foto’s gemaakt van de bevalling en van ons drieën gedurende de keizersnede. Echt heel erg waardevol!
Morgen is de laatste dag voor ons in het ziekenhuis. Als Logan zijn laatste gift antibiotica heeft gehad, mogen we naar huis. Daar kunnen we verder genieten met ons hele gezin. Wat kijken broer en zus er naar uit dat we thuis komen! En ik ook!
DAPHNE
