Door het pesten zat ik er psychisch helemaal doorheen
Al zo lang ik me kan herinneren droom ik ervan om moeder te worden. Helaas leerde ik al snel dat het leven heel onvoorspelbaar is en dat dromen even aan de kant gezet moeten worden om op een later moment weer op te pakken. Jarenlang gepest worden ging me niet in de koude kleren zitten. Ik haalde mijn vmbo-diploma, maar ik moest mijn vervolgopleiding stoppen, omdat ik het niet meer aankon. Het pesten had zoveel invloed dat ik de sociale studie (kinderopvang) niet kon afmaken. Ik stopte en ging met professionals praten. Er kwamen diagnostische onderzoeken en door die resultaten kon ik gerichter hulp gaan krijgen. Er volgden vele opnames, zowel behandelopnames, als crisis en gedwongen opnames. Mijn leven was overleven geworden en ik vroeg me af wat het doel van mijn leven was. Ik beschadigde mezelf en deed verschillende zelfmoordpogingen. Nu ben ik zo dankbaar dat het me nooit gelukt is. Ik wilde helemaal niet dood. Ik kon alleen het leven wat ik op dat moment had niet aan. Hoop dat het beter zou worden had ik toen niet. Iedere dag was een strijd. Iedere ochtend dacht ik: “Oh, jammer, daar is weer een nieuwe dag”.
Er ging een knop om
Na de vele opnames en therapieën was ik niet genezen, maar er was wel een knop omgegaan. “Als er iets moet veranderen, dan ben ik degene die dat moet doen”, concludeerde ik. “Er is niet één professional die dat voor mij kan doen”. Dat inzicht veranderde heel veel. Ik was niet beter, het ging niet goed, maar er was een begin, een andere manier van denken die me zoveel meer hielp dan welke therapie dan ook.
Ik kreeg een psychiatrische assistentiehond
In 2017 kwam Nova, mijn psychiatrische assistentiehond, in mijn leven. Zo kon ik stappen vooruit maken. Tot haar komst zag ik geen toekomst voor me, ik had geen doelen, geen dromen en mijn kinderwens had ik heel ver weggestopt. Ik vond het onverantwoord om een kind op een wereld te zetten, terwijl ik die hele wereld zelf niet begreep. Natuurlijk bleef het altijd aanwezig, maar het voelde als een onbereikbaar doel. Door de komst van Nova voelde ik meer verantwoordelijkheid, niet meteen, maar dat groeide. Ik wilde voor haar zorgen en haar gelukkig maken. Ik deed steeds meer dingen zelf. Ik ging weer op mezelf wonen en samen maakten we grote stappen.
Overleven werd weer leven, genieten en dromen
Ik gaf samen met Nova gastlessen over pesten en hoe het leven in de psychiatrie was. Ik gaf les op middelbare scholen over pesten en de invloed daarvan. Op vervolgopleidingen (in de zorg) vertelde ik vaak aan studenten hoe mijn leven was en hoe ik alles ervaren heb. Dat is heel bijzonder en fijn om te doen. Ik kreeg hele goede en warme reacties. De meeste leerlingen vonden een les van mij fijner dan de lessen die ze van docenten kregen. Mijn ervaringen vertelden natuurlijk veel meer dan de theorie in een boek. Meer en meer durfde ik weer te vertrouwen in mezelf. Ik kreeg van Nova zoveel liefde en geruststelling. De wereld die voorheen zo boos en zwart was, kreeg kleur en liefde. De feedback die ik kreeg op mijn lessen gaven me een boost en ook vriendschappen en dromen kwamen weer terug. Overleven werd weer leven, genieten, dromen en plannen maken. Mijn kinderwens kreeg ruimte en ik durfde te denken aan een toekomst met een gezin. Nova en ik woonden ondertussen weer in ons eigen appartement en dat ging heel erg goed. We genoten van elkaar en hoe we beide groeiden.
Ik verstopte mijn littekens niet meer
Door de zelfbeschadigingen, draag ik nog altijd littekens. Ik vond het in het begin heel moeilijk om daarmee om te gaan. Ik droeg altijd lange mouwen en deed heel erg mijn best ze te verbergen voor iedereen. Later ging ik er over nadenken en vond ik het helemaal niet meer nodig mezelf te verstoppen. Die littekens vertelden een verhaal en lieten juist zien hoe sterk ik ben. Dat ging niet zo makkelijk als ik het nu schrijf, maar stap voor stap. Op een dag was ik met vrienden op het Museumplein in Amsterdam en daar trof ik Lotta (12 jaar oud). Ik kende Lotta al langer, maar had haar nog nooit ontmoet. Het was midden in de zomer en ik droeg een shirt met korte mouwen. Lotta zag mijn littekens en haar moeder vertelde haar eerlijk wat het was. Van haar moeder, keek Lotta naar mij en ze viel me zo in mijn armen en allebei begonnen we te snikken. Het was een heel bijzonder moment waar ik nog vaak aan terug denk. Lotta liet me toen zien dat verbergen helemaal niet nodig is en dat het oke is om te zijn wie je bent. Wat je ook hebt meegemaakt.
Ik maakte mijn kinderwens bij de huisarts bespreekbaar
Begin 2020, toen de eerste lockdown begon, kwam mijn beste vriend Lars bij ons in huis wonen. Tegen hem sprak ik als eerste mijn kinderwens uit. Ik vertelde dat ik het lastig vond omdat ik bang was dat mijn droom in duigen zou vallen als ik het uit zou spreken. Nu was het zo alleen van mij. Omdat ik het alleen wilde doen, was het natuurlijk allemaal wat lastiger dan dat ik een relatie had. Om bij een fertiliteitskliniek aangemeld te kunnen worden, had ik een verwijzing van mijn huisarts nodig. Ze was er positief over. Zeker het feit dat ik het allemaal zo open besprak, vond ze verstandig. Ik had op dat moment nog gesprekken met mijn casemanager van de GGZ en mijn huisarts zei dat ik ook met haar in gesprek moest gaan hierover. Ze kon mij niet toen al de verwijzing geven.
Er werden voorwaarden gesteld
Ook bij mijn ouders vertelde ik wat ik van plan was. Zij vonden het in het begin best een spannend idee en moesten er erg aan wennen. Dat kon en kan ik zo goed begrijpen. Zij hebben met mij zoveel meegemaakt en het was voor hun ook een hele stap. Ze zagen wel meteen dat ik er absoluut goed over had nagedacht en dat ik het goed wilde aanpakken. Ik besprak alles open en dat maakte het voor hen ook makkelijker te begrijpen. Toen ik ook het gesprek met mijn casemanager had gehad, heeft zij met mijn huisarts wat voorwaarden gesteld. Ik begreep die voorwaarden volledig, maar toch was daar het “zie je wel ik moet me bewijzen” gevoel. Het was meer dan logisch! Absoluut, maar het voelde ergens ook heel oneerlijk.
Na zoveel medicatie stelde de kliniek eerst een jaar rust voor
In de zomer van 2020 gebruikte ik nog twee verschillende medicijnen voor mijn psychische klachten. Ik was in de voorgaande jaren al met ruim 15 anderen afgebouwd en gestopt. Ik plande een afspraak met mijn psychiater en samen keken we naar de mogelijkheden en wat ik kon blijven gebruiken tijdens de zwangerschap. Het bleek dat de antidepressiva geen problemen zou geven voor de baby tijdens de zwangerschap, maar één ander medicijn moest wel stoppen. Ik stond daar zelf helemaal achter en we begonnen nog diezelfde week. Het ging boven verwachting goed en ik was heel trots op mezelf. In november 2020 kreeg ik de verwijzing naar de kliniek. Ik ging op intake en had gesprekken met de psycholoog daar. Iedereen die zich aanmeld bij de kliniek krijgt zo’n gesprek. Ze vonden het verstandig dat ik mijn lichaam een jaar rust zou geven na het stoppen met de medicijnen. Dat was aan de ene kant heel verdrietig, maar ook helend. Ik begon met ademtherapie en dat deed me heel erg goed. Ik leerde naar mijn lichaam te luisteren, kreeg tools om de rust te kunnen bewaren en spannende momenten te reguleren. Natuurlijk had ik in de jaren therapie ook heel veel geleerd, maar dit had ik ècht nog nodig om verder te kunnen ontwikkelen.
Ik mocht eindelijk aan IUI beginnen
De kliniek wilde vanuit mijn behandelaren bij de GGZ weten hoe zij erin stonden. Ik was inmiddels zo ver dat ik bijna helemaal stopte bij de GGZ. In overleg met alle partijen is besloten om mijn dossier open te houden, zodat ik altijd bekende professionals heb om mee te praten, mocht ik het nodig hebben. Lars ging met me mee naar het uiteindelijke uitslaggesprek met de arts. Dit was het spannendste moment van de hele reis tot nu toe. Het voelde echt als erop of eronder. Goed nieuws: ik mocht starten met IUI. Het hele team stond achter me en samen zouden we ervoor gaan. Tranen van trots en dankbaarheid.
Toen begon de zoektocht naar een donor
De keuze belde ik door naar de kliniek en zo werden de rietjes besteld. Ik kocht ovulatietesten om te bepalen hoe mijn cyclus precies in elkaar zat. 1 November 2021 kreeg ik mail dat mijn rietjes in Nederland aangekomen waren en moest ik de contracten tekenen en terugsturen. Bij een positieve ovulatietest mocht ik contact opnemen met de kliniek en zou de volgende dag de eerste inseminatie zijn. Op vrijdag 26 november testte ik een positieve ovulatietest. Ik belde met de kliniek en hoorde dat ik 24 uur later de inseminatie zou hebben. Deze inseminatie ging zoveel sneller dan ik dacht. De wachtweken gingen echter heel langzaam voorbij en helaas werd ik al een aantal dagen voor de officiële testdatum ongesteld. Het traject valt me zwaarder dan ik dacht. Natuurlijk had iedereen me van te voren ingelicht en verteld dat het zwaar zou zijn, maar ik deed het ook nog eens alleen. Toch ben ik alle lieve mensen om me heen erg dankbaar voor al hun steun. Ik heb er inmiddels drie pogingen op zitten, maar blijf vol goede moed!
ANNICK
