Ik wilde vroeger niets liever dan moeder worden. Toen ik in 2017 voor het eerst een positieve test in handen had, schrok ik mij toch rot. “Kunnen we dit wel? Is het niet te vroeg? Word ik wel een leuke mama?”, waren gedachten die door mij heen schoten. Gelukkig maakte dat gevoel snel plaats voor alleen maar blijdschap. Het mocht alleen niet zo zijn, want op 13 december 2017 kreeg ik een miskraam. Ik was hartverscheurend verdrietig, want ik wilde nu niets liever dan mama worden.
Er ontstond een intense misselijkheid bij mij
Ik kreeg het niet uit mijn hoofd. Ik wilde zo graag een kindje, nu we wisten hoe het zou voelen om papa en mama te worden. Het duurde voor mijn gevoel maanden, maar begin april had ik weer een positieve test in handen. De eerste paar weken waren zo ontzettend spannend. Ik kreeg al snel de bevestiging van mijn lichaam dat er iets gaande was. Ik werd misselijk. Niet een vleugje misselijkheid in de ochtend, wat je eigenlijk overal leest of hoort, maar er ontstond een intense misselijkheid. Ik begon over te geven, elke dag meerdere malen. Vanwege de eerdere miskraam, kreeg ik een vroege echo bij 6 a 7 weken. Alles was gelukkig goed. Wat een opluchting!! Het mooie nieuws voor mij houden, ging niet. Ik voelde mij zo ontzettend beroerd dat ik al snel aan de bel trok bij de verloskundige en de huisarts. Ik hield bijna niets binnen en voelde me met de dag slechter. De verloskundige vertelde mij dat de misselijkheid minder zou moeten worden na 13 weken, maar dat deed het niet.
Geen één medicijn leek iets te doen tegen het overgeven
Nadat de termijnecho goed bleek te zijn, vertelde zij dat ze het vermoeden had van Hyperemisis Gravidum, ook wel HG genoemd. Extreme zwangerschapsmisselijkheid. Ik kreeg van de huisarts medicijnen voorgeschreven nadat ik alle huis-, tuin- en keukenmiddeltjes al geprobeerd had. Gemberthee, gembertabletten, cola zonder prik, regelmatig eten, acupressuur bandjes, niets leek te werken tegen de misselijkheid en overgeven. Ik kreeg Emesafene, Primeran, Omeprazol voorgeschreven, maar niets van dat alles leek iets te doen. Ik kreeg eerst alles in tabletvorm, maar dat ging al helemaal niet. Vervolgens probeerde ik alle medicatie in zetpilvorm, zodat ik het in ieder geval binnen kon houden. Ik had zo de hoop dat er iets zou aanslaan, maar niets was minder waar. “Bij 13 weken moet het beter worden, in sommige gevallen stopt het na de 16 weken, bij de 20 weken heeft bijna niemand er meer last van en als je het na de 24 weken nog heb, dan blijft het waarschijnlijk de hele zwangerschap zo”, werd er gezegd.
Het constante spugen brak me op
Bij 12 weken werd ik voor het eerst opgenomen. Ik hield niets meer binnen. De huisarts stuurde me door naar het ziekenhuis. Ik kreeg daar 3 liter vocht door een infuus om mij weer op te lappen. Er werd maar gezegd hoe belangrijk het was om wel te blijven eten, want dit ging zo niet veel langer. Alsof ik dat niet door had. Elke dag bestond uit overgeven. Ik wist bij alles wat ik at, dat het er toch wel weer uit zou komen. Het brak mij helemaal op. Ik bleef een nacht in het ziekenhuis en mocht daarna weer naar huis. In week 16 had ik mijn tweede opname, omdat ik wederom niets binnen hield. Ik wilde niet meer! Ik wilde zo graag mijn kindje, maar ik wilde niet meer zwanger zijn.
Ik wilde mijn baby niet meer in mijn buik, maar in mijn armen
De weken kropen echt voorbij. We waren dolblij toen we rond 22 weken zwangerschap er achter kwamen dat we een meisje zouden krijgen. Mijn vriendin organiseerde onze genderreveal. We waren echt door het dolle heen. Het is maar goed dat we overal foto’s van hebben gemaakt, want van veel momenten in mijn zwangerschap heb ik totaal niet genoten en er is ook een groot deel aan mij voorbij gegaan. Ik hoorde iedereen zeggen: “Geniet ervan, want het is zo voorbij”, “Die mooie buik ga je straks nog missen”, “Dat getrappel in je buik is het mooiste dat er is”, maar ik heb er voor mijn gevoel niets van mee gekregen. Allemaal doordat ik mij zo beroerd voelde. Ik stond elke dag huilend in de armen van mijn vriend, omdat ik weer eens in mijn broek had geplast van het kracht zetten bij het overgeven. Ik kon niet meer en wilde ook echt niet meer. Overal waar ik naartoe ging, had ik een plastic zakje mee, voor het geval ik moest overgeven en alle controle zou verliezen. Dat gebeurde ook regelmatig. Ik nam ook overal een schoon onderbroekje mee naartoe en een voorraad van mijn medicijnen. Ik had nergens meer controle over. Het enige dat ik wilde was mijn baby uit mijn buik. Ik wilde mijn baby zo graag, maar niet meer in mijn buik. In mijn armen. Wat heb ik mij daar rot over gevoeld. Ik heb mij letterlijk misselijk gevoeld tot aan de bevalling.
Mijn intense zwangerschap had een nasleep
Wat was ik blij dat ik bij een termijn van 39 weken en 5 dagen, onze dochter S. in mijn armen kon sluiten. Zij woog bij de geboorte 2960 gram, maar de arts maakte zich daar geen zorgen over. Zij is, hoe bijzonder, geboren op 13 december 2018. Exact een jaar nadat wij ons eerste kindje zijn verloren. Ik ben deze zwangerschap niets aangekomen, maar juist 13 kilo afgevallen. Ik heb heel lang last gehad van mijn intense zwangerschap. Daarom heb ik voor een stukje verwerking een EMDR-traject gevolgd. We wilden er voor zorgen dat ik, een eventuele volgende zwangerschap, goed aan zou kunnen. Het vrouwelijk lichaam werkt blijkbaar zo ontzettend bijzonder, want na een tijdje vervagen de herinneringen en begon de wens voor een broertje of zusje te groeien. Ik heb het er uitgebreid over gehad met mijn vriend en we wisten dat de kans er in zat dat ik weer een zelfde zwangerschap tegemoet zou gaan. We hoopten van niet natuurlijk. De verloskundige had ons gerust geprobeerd te stellen, dat een volgende zwangerschap ook totaal anders zou kunnen verlopen. Lees hier of dat ook daadwerkelijk gebeurde.
YARA
