Gebroken vliezen
Het is de nacht van 8 op 9 februari, 00:10 uur. Het wordt warm tussen mijn benen, vreemd. Wanneer ik opsta, valt er een klots water op de grond. Net als in de film. Ik wek mijn man, die pas net naar bed is gegaan. “Schatje, mijn vliezen zijn gebroken.” Iets wat ik bij mijn eerste kindje niet heb meegemaakt, dus een hele nieuwe sensatie. We zijn van start. Van mijn zusje, die verloskundige is, weet ik dat na het breken van je vliezen de cruciale 24 uur beginnen. Dan moet er een baby zijn óf op zijn minst vooruitzicht hierop.
De weeën nemen toe
De volgende ochtend, 12:00 uur, zijn mijn weeën steeds pijnlijker en pijnlijker. Ze komen alles behalve frequent. Ik zie de tijd wegtikken, kan geen prettige houding aannemen en heb al sinds mijn vliezen braken geen oog meer dicht kunnen doen. “Kom op kleine man! Help mama een beetje”, verzucht ik. Om 18:00 uur is het onprettig, aanhoudend, maar oh zo langzaam. De pijn van de weeën neemt toe, maar de ontsluiting blijft uit. Hoewel ik het liefste thuis zou bevallen, net als bij ons eerste kindje, belt mijn zusje toch vast het ziekenhuis of er vanavond een kamer beschikbaar is.
Op naar het ziekenhuis
Om 21:00 uur volgen de weeën elkaar sneller op, maar ik boek nog geen grote vooruitgang met mijn ontsluiting. Op naar het ziekenhuis. Ik ben compleet gestrest en merk dat ik me niet goed meer kan ontspannen. Mijn zusje gaat voor, maar terwijl we achter haar aan rijden, belt ze ons. “Het ziekenhuis adviseert terug te gaan. Je krijgt nog een kans om thuis op meer ontsluiting te wachten. Het is immers je tweede kindje.” En weer terug. Mijn zusje spreekt af rond 23:00 uur nog eens inwendig onderzoek te doen en dan definitief te beslissen.
Pijnbestrijding
Het is 23:00 uur. Niks. Hoewel de weeën blijven, is er niets verder, behalve de groeiende pijn. Die ontsluiting doet veel te weinig. Daar gaan we richting het Jeroen Bosch ziekenhuis. Ik sta stijf van de zenuwen en moet iedere paar minuten flink puffen. En dan ontmoet ik de verloskundige uit het ziekenhuis. Ik word direct aan de CTG en de zuurstofmeter gelegd. We bespreken een plan van aanpak. Ik ben allereerst ontzettend dankbaar dat mijn eigen verloskundige, mijn zusje, mag blijven. We komen nu zo dichtbij het ontmoeten van ons kindje. Ik ben helemaal gesloopt. Ik heb niet meer geslapen sinds mijn vliezen braken en de pijn is inmiddels te veel. We bespreken de opties voor pijnstilling en kiezen voor het morfinepompje, zo kan ik me zelf wat verlichting geven tijdens de weeën.
Ik mag starten met persen, maar raak in paniek
Dan is het 03:00 uur. Omdat het me lukt wat te ontspannen, voel ik dat er meer kracht ontstaat in mijn weeën, mijn oerkracht begint langzaam de overhand te nemen. Ik ben nog steeds gesloopt, maar er moet toch gewerkt worden. Ik zie het 05:00 uur worden. Met hulp van mijn man, mijn zusje en de verloskundige uit het ziekenhuis probeer ik al mijn kracht te verzamelen om te persen. Hoewel ik voel dat ik op de verkeerde plek druk en er een soort paniek in mij ontstaat, weet mijn zusje mij in het hier en nu te houden. Ze coacht mij op de fijnste manier door de pijn heen. Met af en toe een pauze om goed adem te halen, is na 11 minuten persen dan eindelijk onze zoon geboren.
Welkom op de wereld Guus
Omdat er door de lang gebroken vliezen kans is op de GBS-bacterie moeten we nog 12 uur blijven, maar aan het eind van de dag gaan we alle drie gezond en half uitgerust naar huis. Wat een avontuur!
FLEUR
