Ik wist gelijk dat het mis was toen ik het bloed voelde lopen. Snel rende ik naar het toilet waar ik enorm begon te vloeien. Ik riep naar mijn bonusdochter dat zij en mijn oudste dochter van twee jaar niet naar mij toe mochten komen. Ik zei dat ze een filmpje aan mochten zetten in de huiskamer en daar moesten blijven.
Ik voelde me niet goed worden
Even daarvoor liep ik nog in het zonnetje in de speeltuin, maar nu voelde me niet goed worden. Ik greep me vast aan de wasbak in het toilet. Ik probeerde op mijn ademhaling te letten en mijn hoofd omhoog te houden. In paniek belde ik eerst mijn man die met zijn oudste dochter bij een bouwmarkt stond. Daarna de verloskundige. Ik kon nauwelijks nog uit mijn woorden komen. Eerlijk gezegd weet ik achteraf niet hoe ze me heeft kunnen verstaan, maar binnen tien minuten was ze bij mij thuis.
Met een klap viel ik op de grond
Ik was 11 weken in verwachting en was een paar weken voor de bloeding al een keertje flink onwel geworden. Ik lag toen op bed te kleuren met mijn oudste dochter en kreeg enorme buikpijn. De buikpijn werd zo erg, dat ik begon te zweten. Ik moest ook spugen. Strompelend probeerde ik het toilet te bereiken, maar verloor bewustzijn en viel met een klap op de grond. Toen ik wakker werd, keek mijn dochter mij geschrokken aan. Ik voelde aan mijn buik en merkte op dat de pijn weg was. Ik kon opstaan en ging op bed liggen. Ik belde de huisarts en de verloskundige, maar ik kreeg te horen dat er geen reden was om me zorgen te maken. Met buikpijn was ik immers bekend. Achteraf denk ik: “Waarom heb ik toen geen echo laten maken?”.
Het bloedverlies was enorm
De verloskundige belde aan en bleef heel kalm en vriendelijk. Ze luisterde naar de hartslag van de baby. Die was er gelukkig. Het bloeden bleef aanhouden en in dusdanige mate dat ik doorgestuurd werd naar het ziekenhuis voor een echo. Doordat we geen opvang hadden voor de kinderen, ging ik niet alleen met mijn man, maar ook met mijn twee bonusdochters en onze oudste dochter met gierende banden naar het ziekenhuis. In het ziekenhuis was het chaotisch. Het wachten duurde ontzettend lang en het bloedverlies was enorm. Ik bleef in gedachten mijn baby bedanken dat hij of zij mij als moeder had gekozen. Ik zei dat ik voor altijd van hem of haar zou blijven houden. Ik bleef bidden dat mijn kindje in orde was en bij mij mocht blijven.
Op de echo zag de gynaecoloog een grote bloeding
Eenmaal in de onderzoekskamer bij de gynaecoloog bleek er een enorme drukte te zijn op de afdeling. Meerdere mensen hadden direct hulp nodig. De eerste gynaecoloog was in opleiding en begon alvast met het maken van een echo. Ons kindje leefde en bewoog, wat een enorme opluchting. Helaas was dat niet het enige wat zichtbaar was op de echo. Ze zag een grote bloeding, of hematoom zoals deze genoemd wordt. Een complicatie die vaak een miskraam tot gevolg heeft. Ineens bleef ze langer kijken. Ze zag niet alleen mijn kindje, maar ook een leeg vruchtzakje. Ik kon niet bevatten wat ik zag en merkte dat ik in de overlevingsmodus ging.
Het bloed liep langs mijn benen
De gynaecoloog kreeg telefoon en liep de kamer uit. Tijd om na te denken kreeg ik niet. Er stond een nieuwe gynaecoloog naast me. Hij maakte wederom een echo. Ondertussen liep het bloed langs mijn benen. Ik maakte me zorgen om mijn dochter en bonusdochters. Ik voelde me zo rot dat ze dit zo meemaakten. Op de echo zag ik mijn kindje en de grote hematoom daarboven, maar geen vruchtzakje meer. Niets. Het leek wel alsof ik in een film zat. Nog nooit in mijn leven ben ik zo kwetsbaar geweest als daar op dat moment.
Complete bedrust
De situatie bleek kritiek. De kans dat mijn kindje het zou overleven, was niet zo groot. Ik moest vanaf dat moment complete bedrust houden. Ik heb met tranen in mijn ogen het ziekenhuis verlaten. Aan de ene kant, omdat ik opgelucht was dat ons kindje nog leefde. Aan de andere kant, omdat ik tegelijkertijd ontzettend gespannen was. “Wat gaat er nog komen?”, dacht ik. Thuis aangekomen was het een puinhoop en lag er overal bloed. Wat had ik de kinderen dit aanzicht graag willen besparen. Gek genoeg heb ik het zien van het vruchtzakje uit mijn hoofd gebannen. Alsof de schok zo groot was dat ik er tijdelijk niet mee kon omgaan. Ik legde mijn focus op het andere nieuws.
Het bloedverlies hield maanden aan
Ik kwam onder toezicht te staan van een gynaecoloog. Ik moest elke week een echo laten maken om te kijken of mijn kindje nog leefde. Elke avond voor een echo lag ik piekerend in bed. Wat kreeg ik de volgende dag te zien op de echo? Hoe bereid je jezelf voor op zoiets? De gynaecoloog die mij begeleidde deed dat met veel warmte, persoonlijke aandacht en professionaliteit. Ik ben haar zo dankbaar voor de begeleiding die ze mij gegeven heeft. Waar je zou denken dat de situatie van korte duur zou zijn, bleek het bij mij maandenlang te duren. Elke dag bij het opstaan voelde ik aan mijn buik. Ik was ondertussen enorm gegroeid en wist dat ik van een dochter in verwachting was. Ik merkte hoe lastig het was om erover te praten met mensen en ik voelde me vaak eenzaam.
Ik zocht steun in rituelen
Ik begon mijn eigen rituelen te creëren en steun te zoeken in dingen. Bijvoorbeeld de dag starten met contact maken met mijn kindje, een gebed opzeggen en op een kastje de vele echofoto’s in combinatie met droogbloemen en inspirerende kaarten neer te leggen. Ik merkte dat dit me rust, vertrouwen en troost gaf.
Prachtig nieuws
Na drie maanden kreeg ik het mooiste nieuws denkbaar: de hematoom was weg en mijn dochter was veilig. Ik mocht zelfs weer terug naar de verloskundige. De dag dat ik dit te horen kreeg, was oprecht een van de mooiste uit mijn leven. Stralend liep ik het ziekenhuis uit. Vier maanden later beviel ik thuis van mijn dochter Jasmijn. Een meisje met wie ik een intense band heb en voor wiens lach ik echt elke dag dankbaar ben.
WENDY
