Fockelien schrijft een minireek op Kids en Kurken. Lees hieronder haar eerdere blogs.
Deel 1: Ik had nooit gedacht dat dit een toekomstoptie zou zijn
Deel 2: Ik vertel over mijn 6 IVF-pogingen
Na het verlies van de zwangerschap moeten we al gauw vooruit kijken. Wat gaan we nu doen en vooral op welke manier? We overleggen met het UMCG wat de opties zijn, gezien we nog steeds mijn eicellen in de vriezer hebben. Zodra mijn cyclus weer op gang komt, mag ik beginnen met medicatie. We leggen mijn cylus meteen weer plat met pillen en er wordt een datum geprikt wanneer de eicellen ontdooid kunnen worden. Dit is een ingewikkeld en vooral riskant proces, maar we hebben er vertrouwen in. Dit vertrouwen wordt beloond, want twee van de drie eicellen overleven het ontdooien. Deze worden allebei bevrucht en twee dagen later krijgen we het telefoontje waar we op hopen: de terugplaatsing gaat door!
Ik vind het moeilijk om vertrouwen te houden
Tijdens de terugplaatsing vertelt de arts ons dat de andere embryo gelijk is aan deze en dat die hopelijk over een paar dagen ingevroren kan worden. Ik kan alleen maar denken aan de miskraam en dat dat ook zo’n mooie embryo was. Ik weet dat ik vertrouwen moet hebben, maar het is moeilijk om dat ook echt te voelen na alles wat er al gebeurd is. Ik probeer mijn tranen in te houden, terwijl ik de embryo op de echo in mijn buik zie. We gaan weer afwachten en hopen op het beste. Als de eerste wachtweek bijna om is, valt er een brief op de mat. Onze andere embryo heeft het niet gered. De vriezer is leeg.
Ik zie plotseling twee strepen verschijnen
Het weekend komt en we vieren mijn mans verjaardag. Niemand weet dat wij een terugplaatsing gehad hebben en door wat er allemaal gebeurd is, wordt het onderwerp kinderen vermeden. Ik drink alcoholvrije wijn, zonder dat iemand het merkt. De volgende ochtend besef ik dat we mogen testen, dus ik sluip uit bed om een test te doen, ook al wil ik niet aan dat e teleurstellende gevoel denken. Tot mijn grote verbazing staan er direct twee streepjes. Ik geef de test aan mijn man als verjaardagscadeau en beide zitten we zwijgend in bed. Ja we zijn heel blij, maar ook heel erg bang.
Ik blijf obsessief testen
We weten inmiddels hoe het allemaal gaat vanaf nu. De echo in het UMCG wordt ingepland, maar door de vorige miskraam mag ik me ook melden voor een vroege echo bij de verloskundige. Ik blijf obsessief testen, één test per dag, soms zelfs twee als de angst heel hoog wordt. Ook al weet ik dat de positieve testen niks zeggen over hoe het in mijn buik gaat. Na vijf weken gaan we een stukje wandelen in het bos. Onhandig als ik ben, val ik over een los liggende tak. Niks ernstigs, maar als ik daarna naar de wc ga stroomt het bloed langs mijn benen. In complete shock bel ik de verloskundige. Zij kan nog weinig voor mij doen, omdat het nog te vroeg is voor een kloppend hartje. Wel mogen we komen voor een echo om te kijken of er iets gaande is in mijn buik. Op de echo is een intacte vruchtzak te zien en geen teken van een miskraam. Het is simpelweg afwachten. Anderhalve week later is het eindelijk zo ver: we mogen naar het UMCG om te kijken hoe het gaat. Het hartje klopt en we hoeven niet meer terug te komen. Haast in shock nemen we dit nieuws aan, beneden drinken we koffie in het restaurant en berichten we familie. Het nieuws landt langzaam bij ons dat het misschien wel goed gaat komen.
Toch is mijn ongerustheid verre van verdwenen
Het gehele eerste trimester bestaat uit paniekaanvallen en zorgen. De bloedingen blijven komen en ik mag om de week een echo laten doen bij de verloskundige. We spreken af dat ik na het eerste trimester toch echt wat minder paniek moet voelen, zo niet dan schakelen we professionele hulp in. Dit is uiteindelijk niet nodig, de paniek zakt en het vertrouwen groeit. Ergens op de achtergrond blijf ik me wel zorgen maken, maar het beheerst niet meer mijn dagelijks leven. We genieten van een heerlijke babymoon en ontdekken dat we een zoon krijgen. Ook ontdekt de verloskundige op één van de vele echo’s dat een stukje van mijn vliezen niet vastzit aan de baarmoederwand. Dit is niet zorgelijk, maar heeft waarschijnlijk wel de bloedingen veroorzaakt.
Mijn bloeddruk stijgt ineens enorm
Ik ben 33 weken zwanger. De verloskundige maakt zich zorgen en ik moet direct stoppen met werken. Het is tijd om het heel rustig aan te doen en geen stress of drukte meer te ervaren. De weken kruipen voorbij. Ik kan me nergens meer op concentreren, moet zoveel mogelijk rust hebben en moet de leuke dingen die ik nog in mijn verlof wilde doen afzeggen. Ik word nog wel verrast met een fantastische babyshower, zo lief. Het leven van onze ongeboren zoon wordt groots gevierd en ik voel het vertrouwen dat het goed gaat komen.
Ondanks alle maatregelen blijft mijn bloeddruk stijgen
De eiwitten in mijn urine geven aan dat ik echt in het voorstadium van pre-eclampsie zit. Mijn controles worden dus aangescherpt en bij de minste klachten moet ik contact opnemen. We spreken een getal af wanneer de verloskundige gaat ingrijpen en ik opgenomen ga worden. Op mijn 39-wekencontrole komt dat moment: mijn bloeddruk is door het dak heen en de eiwittest kleurt zwart. Dit is niet goed meer. Ik moet binnen een uur in het ziekenhuis zijn. Mijn moeder brengt mij er heen terwijl mijn man in de trein springt vanaf zijn werk. In het ziekenhuis moet ik meteen aan de CTG en worden er buisjes bloed afgenomen.
We beginnen aan de inleiding
Als alle uitslagen terug zijn blijkt het allemaal nét niet erg genoeg te zijn voor een spoedkeizersnede, maar ik mag ook niet meer uit bed . We gaan beginnen met inleiden. Binnen nu en 24 uur zal de baby er zijn, hoe dan ook. Ik krijg die dag verschillende keren een CTG en medicatie die ik in moet nemen. ’s Avonds ben ik alleen en probeer ik te slapen, maar ik ben bang. “Gaat alles nog wel goed in mijn buik? Kan deze hoge bloeddruk geen schade aan de baby geven? Zal het nu nog mis gaan?”, denk ik. Terwijl ik lig te malen wordt mijn buik onrustig. De verpleegkundige zegt dat er niets aan de hand is en bij de medicatie hoort. Ik moet gaan slapen, want ik heb mijn kracht morgen nodig.
De verloskundige is stomverbaasd
De ochtend komt en mijn man mag gelukkig weer komen. Samen horen we de verloskundige stomverbaasd vragen waarom niemand haar gebeld had, ik heb namelijk al 6 cm ontsluiting! Het was dus wèl echt iets wat ik voelde vannacht. De weeën komen nu ook op een goed tempo en voor ik het weet zit ik al op 8 cm. Helaas zakken ze dan in en word ik moe. De hele nacht niet slapen en de angst dat het misgaat, eisen zijn tol. We besluiten dat ik pijnstilling krijg en weeënopwekkers tegelijk. Deze combinatie werkt goed voor mij. Als ik even later wat druk voel, mag ik gaan mee persen. Tijdens het persen komt de paniek weer op. “Het zal toch niet nu mis gaan?”, denk ik. Al heel snel wordt mijn vraag beantwoord, want twee prachtige grote ogen kijken mij aan. Hij is er, onze zoon, ons wonder, Sam.
FOCKELIEN
