De allerlaatste echo
Zaterdag hadden we een echo in het ziekenhuis. De kinderen speelden bij mijn ouders, zodat wij uitgebreid konden kijken naar ons kindje. We wilden graag weten wat het geslacht was, want ik wilde onze baby een naam geven en een geboortekaartje uitkiezen, net zoals bij mijn andere twee kinderen. We hebben lang mogen kijken en genieten van ons kleintje. Het was fijn om samen de baby zo te zien. Het was een jongen. We kregen weer een zoon! Samen met de gynaecoloog bespraken we onze wensen. Wij wilden de zwangerschap afbreken en de kleine geboren laten worden op de natuurlijke manier. Ik wilde graag bevallen in het ziekenhuis, dat heb ik als zo fijn ervaren bij de andere twee, dat wilde ik nu ook. We gaven aan dat we pas wilden bevallen, als alles geregeld was. Ik wilde dat onze kleine man geregistreerd was als ons kindje, dat zijn begraafplekje klaar stond en dat het mandje thuis lag. Als hij geboren was, wilde ik dat we niets meer hoefden te regelen. Het recept voor de eerste medicatie namen we mee. Ik kon dit in het ziekenhuis ophalen wanneer ik eraan toe was. De datum was voor ons duidelijk. Het werd zondag 9 mei, Moederdag. Dan zou onze zoon stil geboren worden.
Het Downsyndroom was zeker
Maandag kreeg ik weer een anoniem belletje. Het ziekenhuis. Uit de vlokkentest kwam inderdaad naar voren dat het om het syndroom van Down ging, en dat het echt een jongetje was. Nu konden we het kaartje definitief maken. Deze week genoot ik dat we hem nog eventjes zo dichtbij hadden, dat ik hem voelde in mijn buik. De beslissing was zo zwaar. Ik twijfelde elke dag, maar ik wist dat we een keus moesten maken, want het ging niet alleen om ons. We hadden nog twee kinderen. E. had iedere dag hulp nodig. De beslissing ging zo tegen mijn moedergevoel in. Ik was ook bang vóór de verschillende reacties die het zou gaan oproepen. Het afbreken van de zwangerschap. Ik had liever gehad dat de natuur mij vóór was. Want mijn moedergevoel, in deze ontzettende zware periode, had nog nooit zoveel pijn gekend. Ik leefde toe naar de bevalling, maar tegelijkertijd het afscheid. Het riep zoveel emoties op: pijn, onrecht en onmacht. Het was allemaal zo intens.
De moeilijkste beslissing van mijn leven
Het was een strijd tussen gevoel en verstand. Het gevoel van twee handen die mijn keel en hart in hun greep hadden. Het beklemmende en verstikkende gevoel, waardoor ademhalen niet meer zo vanzelfsprekend ging. Het gevoel van intens hartzeer en groot verdriet. Dat was de pijn die ik voelde, omdat wij een beslissing hebben gemaakt over het leven van ons kindje. Onze zoon en broertje. Ook speelde de volgende vraag elke dag door mijn hoofd: “Hoe gaan wij onze dochter het ooit vertellen dat wij een tweede kindje met Down niet aan ons gezin konden toevoegen… “
De inleiding werd uitgesteld
Moederdag 2021 hadden wij gekozen als geboortedag van onze kleine man. Ik kreeg echter van de gynaecoloog een appje (ik werk zelf in het ziekenhuis) dat het aankomend weekend er druk was op de verloskunde. Of ik het een dag kon uitstellen en maandag de bevalling wilde laten opwekken. Ik gaf aan dat het prima was, maar in mijn hoofd was het allesbehalve prima. We hadden die zondag uitgekozen. Ik had mij helemaal op die dag ingesteld en alles geregeld. Ik had heel erg veel moeite met het omschakelen naar maandag. Dat kostte mij veel energie en moeite.
Ik nam de medicatie voor de inleiding in
Alles was gereed voor de kleine man. Het mandje en alles rondom het afscheid was geregeld. De medicatie was in huis. Samen hebben we de medicatie ingenomen op vrijdag 7 mei. Deze eerste medicatie heb ik snel ingenomen. Ik wilde er niet te veel bij stil staan dat er hierna geen weg meer terug was, dat we serieus de bevalling opwekten, dat ons derde kindje echt geboren zou worden. De dagen slopen voorbij. Ik probeerde te genieten van de laatste dagen met z’n vijfjes en dat ik hem nog kon voelen. Zondag werden we opeens anoniem gebeld. Het was het ziekenhuis met de vraag of we toch vandaag nog wilden komen voor de inleiding. Ik gaf aan dat we dat niet meer wilden en vandaag gingen genieten met elkaar. Maandag zouden we om 9u bellen of er plek was om te bevallen.
De geboorte-, en tevens sterfdag van mijn zoon
De dag. Ik heb erg slecht geslapen. Ik vond de bevalling en geboorte eng, omdat ik niet helemaal wist wat me te wachten stond. We brachten de kinderen bij mijn ouders en belden om 9.00u het ziekenhuis met de vraag of we konden komen. Er was plek. Het was tijd om te gaan. Ik gaf mijn ouders een knuffel. Ik probeerde mij sterk te houden, maar het lukte niet. Ook E. en N. kregen een hele dikke knuffel. Wat was het moeilijk om te vertrekken. De andere keren kwamen we terug van het ziekenhuis met een gevulde maxi-cosi, dit keer zou dat niet zo zijn. De autorit was stil. Beiden verzonken in onze gedachten en verdriet.
We kregen precies op dat moment een appje van vrienden: ze waren bevallen van hun dochter en zij moesten nog even ter observatie in het ziekenhuis blijven. In het ziekenhuis hebben we voor onze vrienden een ballon gekocht, brachten deze langs en feliciteren ze. Wat fijn om hun even te zien en hun kleine meid te ontmoeten. Maar wat confronterend is het ook om hun geluk te zien wetende dat het voor ons niet zo kan zijn.
Eenmaal op onze kamer bespraken we met onze verpleegkundige onze wensen. Verpleegkundige M. regelde dat zij bij ons was en zolang bleef als nodig was. Het was zo fijn dat we een bekend gezicht hadden als hulp. We begonnen met de inleiding. De verpleegkundige vertelde dat het soms wel even kon duren voordat de bevalling op gang kwam. Het enige wat ik nog dacht was: “Pffffffffffffff, dit worden heftige uren, misschien wel dagen. Wat hebben wij besloten te doen?”
Lees HIER het vervolg
MACHTELD
