Beste leerlingen uit mijn klas van de basisschool,
Hoeveel weten jullie nog van de tijd op de St, Plechelmus school? En dan vooral de laatste paar jaren. Hebben jullie hier fijne herinneringen aan? De jaren waarin de meeste kinderen van die leeftijd beginnen te ontdekken wie ze zijn, wat ze leuk vinden en wat je later graag zou willen worden. Zijn jullie geworden waar jullie van droomden? In deze jaren ontwikkel je je eigen identiteit, je eigen ‘ik’. En de jaren daarna ga je een weg of meerdere wegen bewandelen naar de volwassenheid.
Ik wil jullie via deze weg laten weten dat ik die laatste jaren niet als heel erg leuk heb ervaren. Vooral het laatste jaar was heftig. Elke avond wanneer ik moest gaan slapen, zei ik tegen mijn moeder: ‘’Mama, ik wil morgen niet naar school’’ en elke ochtend werd ik wakker met buikpijn. Ik liep naar de kamer van mijn ouders en kroop bij mijn moeder in bed, waar ik mij veilig voelde en waar de buikpijn verdween. Hebben jullie enig idee waardoor dit zou kunnen komen? Ik heb het heel lang verzwegen voor mijn ouders dat ik door jullie werd gepest! Hebben jullie het wel eens verteld thuis? R, heb jij thuis verteld dat je mij via een briefje verkering vroeg en mij daarna keihard dumpte? Want wie wilde er nou met mij verkering? Kan je je überhaupt nog wel herinneren dat dit is gebeurd? Weten jullie nog dat meneer Ruud een tijdje ziek is geweest en dat we een juf ter vervanging kregen? Dit was in de periode dat ook de avondvierdaagse werd gelopen volgens mij. A, weet jij dat jij in deze periode mij zo hard geschopt hebt, dat ik een grote blauwe plek hieraan overhield op mijn bovenbeen? En waarom? Jij had verloren met kaartjes gooien, maar je was het hier kennelijk niet mee eens en begon alle kaartjes af te pakken van degene waarmee je het spelletje speelde. Ik durfde het voor de ander op te nemen, maar hier was jij niet van gediend. Je nam mij te grazen en niet die ander. Wat er hierna is gebeurd, weet ik niet meer. Wel weet ik dat je tijdens deze avondvierdaagse lang op mij hebt ingepraat. We zouden vriendinnen worden als ik het tegen niemand zou vertellen. Ik wilde niets liever dan erbij horen en heb het daarom nooit aan iemand verteld dat dit is gebeurd. Maar vriendinnen zijn wij nooit geworden!
Ik weet niet meer wat de precieze aanleiding was, maar ik heb een keer met een scherp mes in mijn handen gestaan toen ik alleen thuis was. Meer hoef ik jullie denk ik niet te zeggen toch? Mijn geluk is geweest dat op dat moment mijn moeder thuis kwam. Ze heeft dit gelukkig nooit gezien en ik heb het haar pas een paar jaar geleden verteld dat dit gebeurd was.
Er is vast nog veel meer gebeurd en er waren ook zeker momenten in deze jaren die redelijk oké waren op school. Maar hebben jullie enig idee wat jullie gedrag met mij gedaan heeft in die tijd en in de jaren daarna? Als ik terug denk aan deze jaren is het zwart in mijn hoofd. Ik weet bijna niks meer uit mijn kinderjaren en dat doet pijn! Heel soms twijfel ik zelfs nog wel eens of het allemaal wel echt is gebeurd. Dan bel ik mijn zus of mijn ouders en dan hebben we het er over. Nee, ik heb het mij niet ingebeeld, jullie hebben dit echt gedaan. Ik ben jaren in therapie geweest bij een kinderpsycholoog en zelfs hiervan kan ik mij nog maar weinig herinneren.
Nadat ik van de basisschool af was, ging het steeds iets beter met mij. De buikpijn en de eczeem verdwenen. Maar de onzekerheid en mijn lage zelfbeeld niet. Ik wist mij geen houding te geven op mijn nieuwe school en ik stond op stand ‘overleven’. Doen wat anderen doen en dan hoor ik er wel bij. Of maar stoer genoeg doen, zodat niemand mij wat kon maken. Maar wie ik nou echt was en wat ik later zou willen worden, dat wist ik nog steeds niet. Jarenlang heb ik gezocht naar wie ik nu echt ben. Wanhopig op zoek naar liefde, bevestiging en ergens bij horen. Rond mijn 26e ging het steeds slechter met mij en ben ik verzeild geraakt in een eetstoornis. Ik had eindelijk iets gevonden waar ik goed in was, mijzelf uithongeren, ik in mijn eigen wereld. Hier was het veilig en hoefde ik even niet meer te voelen. In deze periode zijn jullie ook altijd een rode draad geweest in mijn leven. Wat heb ik jullie gehaat. Hoe vaak heb ik mijzelf wel niet afgevraagd: waarom? Was ik te dik, te dun, had ik rare kleren aan, was ik te lelijk of gewoon een makkelijke prooi? Tot op de dag van vandaag heb ik nog nooit antwoord gekregen op deze vraag.
Mijn oudste dochter gaat over drie maanden naar school en ik ben bang. Bang dat haar hetzelfde zal overkomen als mij. Ik weet dat in ieder geval een aantal van jullie ook ouders zijn en ik hoop ook dat jullie kinderen dit nooit hoeven mee te maken. Maar ik hoop ook dat zij nooit in de voetsporen zullen treden van hun ouders. Ik hoop dat al onze kinderen onbezorgde kinderjaren zullen hebben en dat ze weerbaar genoeg zijn om voor zichzelf op te komen.
Inmiddels haat ik jullie niet meer. Ik haat wat jullie gedaan hebben. Ik verwijd jullie ook niks meer, want we waren nog maar kinderen. Ik heb net een traject afgerond en tijdens de laatste sessie kwam dit alles weer erg naar boven. Er zit nog wel veel verdriet en dat is een onderdeel van mijn leven en dat accepteer ik nu. Ik heb heel wat diepe dalen gekend, maar daardoor ben ik wel vele malen sterker geworden. Ik heb een fantastisch leven samen met mijn man en twee kinderen.
Mocht je na het lezen van deze brief de waarom vraag willen beantwoorden, dan sta ik open voor je antwoord. Ik wens jullie allemaal een fijn en gelukkig leven toe!
‘’Het leven is zo leuk maar soms ook even niet’’
SUSAN
