Bijna een jaar na de geboorte van Felix besloten mijn man en ik voor nummer twee te gaan. Bij Felix raakte ik na drie pogingen zwanger. Nu duurde het iets langer. Theoretisch gezien helemaal acceptabel. In mijn hoofd was dat echter anders. Bij deze zwangerschap had ik meteen het gevoel dat er iets niet goed was. De zwangerschap was zo anders dan die van Felix, meteen al. Dit bleek ook zo: in februari 2018 kreeg ik een miskraam.
De miskraam had me gebroken en ik raakte in een depressie. Het was de druppel die de emmer had doen overlopen. In augustus begon ik me weer oké te voelen en in september kwam ik erachter dat ik weer zwanger was. We vertelden het nog helemaal niemand, bang voor weer een teleurstelling. Ook na de termijnecho durfde ik er nog niet vol voor te gaan. En eigenlijk bleef dit de hele zwangerschap zo. Met 10 weken zat ik al thuis in de ziektewet in verband met bekkeninstabiliteit. De angst dat het weer mis zou gaan, maakte dat ik niet goed van deze zwangerschap kon genieten. Daar waar ik bij Felix me niet druk maakte om de bevalling deed ik dat nu wel. Ik was bang voor een herhaling en of mijn bekken het aan zou kunnen. Indien gewenst kon ik eerder ingeleid worden, maar mijn geweten zei me dat dat niet goed was voor de baby, dus dat stelde ik telkens uit. Ondertussen had ik al een nachtje in het ziekenhuis geslapen, omdat ik zoveel pijn had dat ik niet meer kon liggen (laat staan slapen).
Toen we de 40 weken passeerden, vond ik dat het tijd was om contact op te nemen met het ziekenhuis. De zwangerschap was nu in principe voldragen en alle tijd extra was mooi meegenomen, maar niet meer noodzakelijk. Op donderdagavond 13 juni mocht ik me melden. Weer kreeg ik net als bij de bevalling van Felix een ballonnetje geplaatst. Ik ging naar bed en al snel kreeg ik heftige krampen. Bij de verpleegkundige vroeg ik om een warme kruik. De krampen werden steeds heviger en volgden elkaar steeds sneller op. Ik ging ze timen en zag dat dit weeën waren waar je thuis de verloskundige voor belt. Het ballonnetje deed in ieder geval zijn werk en ik wilde toch nog proberen even te slapen.
Ook nu viel het ballonnetje eruit toen ik ’s nachts eruit ging om te plassen. Ik werd getoucheerd en ik had 3,5 centimeter ontsluiting. Ze wilden graag mijn vliezen breken. Bij Felix lag ik in een ander ziekenhuis waar mijn man bij mij op de kamer lag. In dit ziekenhuis kon dat niet, dus mijn man was thuis bij Felix. Nadat ik hem had gebeld en zijn moeder kwam om Felix op te vangen, was hij razendsnel bij me. Het breken van de vliezen ging wat moeilijk. Ze waren vrij stevig. Er kwam helaas niet genoeg weeënactiviteit op gang, dus ik ging aan het infuus met opwekkers. Het lukte me goed om de weeën op te vangen, ook al werden ze steeds pittiger. In mijn geboorteplan stonden een paar dingen. Eén daarvan was: op tijd melden of een ruggenprik nog mogelijk is of niet. De arts meldde me dat we nog even konden wachten, omdat ik pas op 4 centimeter zat. Een warm bad kon wellicht wat verlichting bieden. Ze wilden net beginnen met het maken van het bad, toen ik weer begon met overgeven. Dit hield maar niet op. Ook werden de weeën steeds pijnlijker en kreeg ik ze in mijn rug en benen. Ze waren echter nog steeds niet heftig genoeg om flinke ontsluiting te krijgen. We kozen toch voor een ruggenprik. Na twee uur kwamen ze checken en had ik pas 5 centimeter ontsluiting.
Ze draaiden het kraantje van de opwekkers flink open. Ik viel in slaap dankzij de ruggenprik en toen ik na een uur wakker werd, zei mijn man dat mijn weeën al een uur lang erg regelmatig waren. De verpleegkundige kwam even kijken en ik gaf aan dat ik druk op mijn kont voelde. Ze zei dat ze mijn buik nog niet op en neer zag gaan, dus dat het nog geen persweeën waren. Ze zou de verloskundige wel vragen straks te komen kijken. Ze was de kamer nog niet uit of ik verzocht mijn man haar weer terug te roepen. “Het (we wisten het geslacht niet) komt er nu uit!”, riep ik nog. De verpleegkundige en verloskundige kwamen beiden de kamer in gerend en ik had inderdaad volledige ontsluiting. De verloskundige legde haar spullen klaar en ik pufte persweeën weg. Toen zij er klaar voor was, was ik dat ook en 6 minuten later kon ik de baby zelf aanpakken en op mijn buik leggen. Na een minuut realiseerden we ons dat we niet wisten of het nu een jongetje of meisje was en gingen we op zoek. Blij verrast toen we zagen dat we een prachtige dochter hadden gekregen: Olivia! Meteen bij haar geboorte werd ik overladen door de emoties die bij Felix pas een dag later kwamen. Het was nu in één keer zo snel gegaan en de bevalling was voor mijn gevoel zoveel prettiger verlopen. Ik had minder tijd nodig om daar van bij te komen.
We hebben met de verloskundige uitgebreid de placenta bestudeerd. Ik had er zo’n spijt van dat ik dat bij Felix nooit had gezien. We hebben genoten van die eerste tijd met zijn drietjes. Nog mooier was het toen Felix, als grote broer, bij mij op het bed kwam zitten en voor het eerst zijn zusje zag. En toen hij samen met papa voor het eerst zijn zusje mocht vasthouden. Mijn gezin was (en is) compleet. Wat zijn wij trots en gelukkig!
ANNE
