De oorzaak van Senna’s overlijden

Marissa schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees hieronder haar vorige delen.

Deel 1: De vrouw van de huisartsenpost aan de telefoon zei: ‘Als het misgaat onderweg, bel je direct 112’

Deel 2: 20 tot 25 man stond te vechten voor het leven van mijn kindje

Deel 3: Iedere arts in de kamer deed een stap naar achter

Het was 5 oktober 2021, 20.37 uur. De reanimatie was gestopt. Ik kreeg Senna meteen in mijn armen. De hele kamer liep leeg. Bram en ik kregen tijd en ruimte om samen ons verdriet te laten gaan. Er werd gevraagd wie er voor ons gebeld kon worden. De verpleegkundige belde mijn moeder, die samen met de ouders van Bram bij ons thuis zat. Zij kregen met dit telefoontje dus te horen dat zij hun kleindochter verloren waren. De vader van Bram bleef in ons huis bij Samara en onze moeders kwamen meteen naar het ziekenhuis.

Iedereen huilde in de kamer

Toen onze moeders in het ziekenhuis aankwamen, werd er in eerste instantie alleen maar gehuild. Iedereen hield mij en Bram stevig vast. Senna lag nog steeds in mijn armen. Ik wilde haar nooit meer los laten. Al heeft Bram haar natuurlijk ook veel vast gehad. Vervolgens kwamen de kinderarts en verpleegkundige binnen. Ze vroegen of wij het goed vonden om testen (zoals een CT-scan en een biopt) te laten doen bij Senna. Ze wilden zoveel mogelijk onderzoeken, omdat Senna’s dood zo onverwacht was. Dit wilden wij ook. Eerst de CT-scan. Ik werd samen met Senna op schoot in een rolstoel naar de scan gereden. Dit was zo’n vreemd en naar moment. Daar ging ons meisje dat grote apparaat in. Haar lichaampje dat zo gevochten heeft. Gelukkig kreeg ik haar snel weer terug in mijn armen en reden we terug naar de kamer waar Senna is overleden. Daar wilden de artsen verder testjes uitvoeren. We mochten er niet bij zijn. Het was namelijk naar om die onderzoekjes te zien. 

Naar huis zonder onze dochter Senna

Er werd er gevraagd wat we met Senna wilden. “Willen jullie haar straks thuis hebben of bij het uitvaartcentrum?” Senna zou deze nacht in het ziekenhuis blijven in het mortuarium. De volgende ochtend ging ze naar Amsterdam waar de autopsie plaats zou vinden. Ook kwam de vraag of we wisten of we Senna wilden begraven of cremeren. Hier waren we snel over uit. Cremeren. Ik wilde Senna thuis hebben. Bram wilde graag een plekje hebben om naartoe te gaan, dus dan konden we haar ergens voor een deel uitstrooien. Zo hadden we beiden wat we graag wilden. Hierna kwam de vraag of we in contact wilden komen met stichting Make a Memory. Hierdoor moest ik zo huilen. Ik kende de stichting, maar had er nooit zo mee in aanraking willen komen. Niet voor ons! Na alle testen mocht ik Senna zelf weer aankleden. Dit werd al wat lastiger, want haar lichaam begon stijf te worden. Ook verkleurde Senna heel erg in haar gezicht. Het werd steeds minder fijn om haar zo te zien. Ondertussen was het al half 3 in de nacht. We waren gebroken en helemaal op. We besloten naar huis te gaan. Zonder Senna. Dit was één van de moeilijkste dingen die ik ooit heb gedaan: mijn kind achterlaten. 

Slapen kon ik niet meer

Het was echt maar twee minuten rijden naar ons huis, maar het voelde als uren. De pijn en het verdriet waren zo groot aanwezig. We konden heel weinig tegen elkaar zeggen. Toen we thuis kwamen, was Samara net wakker, omdat ze moest plassen. Wij zijn meteen naar boven gegaan om haar te vertellen wat er gebeurd was. Ik zie ons nog zitten op de grond op de overloop. Huilend hebben we haar verteld dat Senna niet meer leefde en dat Senna niet mee naar huis kon. Het is voor zo’n klein meisje zo moeilijk om te begrijpen. Senna ging met ons mee naar beneden. Ze kon natuurlijk niet meteen slapen. Het was voor haar zo raar. Zoveel verdriet. Wij spraken met onze ouders af dat ze de volgende ochtend zo snel mogelijk weer bij ons zouden zijn. Samara sliep bij ons in bed. Ik had de behoefte om haar dichtbij mij te hebben. Bram en Samara vielen snel in slaap. Ik heb denk ik 10 minuten mijn ogen dicht gehad, maar slapen kon ik niet. Ik bekeek in de nacht allerlei urnen en zocht het rouwkaartje uit.

De familie moest het weten

Bram en Samara werden wat laat wakker. Ik was al beneden. Samara moest ontbijten en kleren aan. Trek had ik zelf absoluut niet. Ik ben die dagen veel afgevallen. We brachten die ochtend alle familie op de hoogte met de volgende tekst: 

Lieve allemaal, Wij zijn gisteren in onze grootste nachtmerrie terecht gekomen. Senna was net 1 jaar en 1 dag oud, maar zij is gisteren, aan tot nu toe nog onbekende reden, overleden. Wij zijn hier verder nog niet in staat om verder over te praten. Dus appen mag, maar of we antwoorden is een tweede. Wij hebben tijd nodig om dit grote verlies te verwerken. 

X Bram & Marissa 

De reacties die we kregen waren zo warm. Iedereen gaf ons de ruimte. Mijn moeder was voornamelijk de contactpersoon met iedereen. Rond 12 uur zou de uitvaartmedewerker er zijn. Er moest echt heel veel geregeld worden. We kwamen er achter dat wij niet verzekerd waren voor het overlijden Senna. Dat was schrikken, maar onze ouders wilden beiden graag bijdragen. Senna zou het mooiste afscheid krijgen. En niks zou te gek zijn. Ik ben hun daar nogmaals ontzettend dankbaar voor.

Ze vroegen of ze in haar hoofd mochten kijken

Voordat de uitvaartcentrumondernemer er was werden we gebeld dat Senna onderweg was naar Amsterdam en dat ze zouden bellen als ze aangekomen was. Dit voelde zo fijn, we werden zo goed op de hoogte gehouden. Er moesten formulieren ingevuld worden. Telefonisch hadden we het al doorgesproken, maar er werden ook vragen gesteld, waar ik eigenlijk niet over wilde nadenken. Ze vroegen of het goed was dat ze haar hart eruit zouden halen om goed te onderzoeken. Het was niet zeker of deze dan teruggeplaatst kon worden. In dat geval zouden we haar hart later opgestuurd krijgen. Dat vond ik zo gek. Ze vroegen ook of ze in haar hoofd mochten kijken. Ik had dat liever niet. Ik wilde Senna nog kunnen zien zoals ze was, en niet met allerlei snedes in haar hoofd. Dus zolang dit niet nodig was, werd dit niet gedaan. Gelukkig belden de artsen een paar uur later weer op dat alle onderzoeken goed waren gegaan. Haar hart was weer teruggeplaatst en ze hoefden niet in haar hoofd te kijken.

De onderzoeksuitslagen waren deels binnen

De arts belde met al een klein deel van de uitslag van het onderzoek. Nog niet alles, maar alvast een klein deel van de mogelijke doodsoorzaak. Senna heeft het zwaar gehad. Door alle lieve appjes die wij kregen en het medeleven van iedereen om ons heen, had ik mijn telefoon op stil staan. Maar daardoor had ik opeens twee gemiste oproepen van een onbekend nummer. Geen voicemail, dus ik dacht eerst aan zo’n stom reclamebureau. Kort daarna kreeg ik een mailtje van de behandelend arts over het onderzoek van Senna. “Ik heb u geprobeerd te bellen, maar ik kreeg geen gehoor,  maar zou graag wat met jullie willen bespreken”. Ik mailde gelijk terug met excuses en dat ik nu bereikbaar was. De arts belde mij meteen terug. Ze vertelde dat ze normaal graag wacht om ouders voor een gesprek uit te nodigen, maar omdat dit al best een duidelijk beeld gaf over het overlijden, wilde ze het toch graag alvast met ons delen. We zouden dan later, als de rest van de onderzoeken gedaan waren, bij haar op gesprek komen.

We konden je niet meer redden 

Ze hebben bij Senna een virus gevonden: het Adenovirus. Dit is een virus dat wel vaker voorkomt. Symptomen variëren van een loopneus tot hoesten, soms piepen, (hoge) koorts, oor- en/of keelpijn, diarree en/of braken en rode oogjes. Het virus is eigenlijk niet heel schadelijk. Maar bij Senna was het virus op haar hart geslagen. Zo erg, dat de artsen niet wisten wat ze zagen. Haar hart zat vol met witte bloedcellen. Direct was duidelijk: Senna had dit niet kunnen overleven. Het was een zwaar gesprek. Het was ergens heel fijn om te horen wat er aan de hand was, zodat we duidelijkheid hadden. Maar aan de andere kant, kregen we het ergste ooit te horen. Ik hoorde eigenlijk dat mijn kindje heel erg heeft geleden. Dat wilt een mama (en een papa ook zeker) niet horen. Later krijgen we de rest van de uitslagen. Ik hoop eigenlijk dat er niet meer uitkomt, dat kan mijn hart zelf ook echt niet aan. 

Lees HIER het vervolg.

MARISSA