Iedere arts in de kamer deed een stap naar achter

Marissa schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees hieronder haar vorige deel.

Deel 1: De vrouw van de huisartsenpost aan de telefoon zei: ‘Als het misgaat onderweg, bel je direct 112’

Deel 2: 20 tot 25 man stond te vechten voor het leven van mijn kindje

Ik rende Senna’s kamertje uit

Bram werd meteen overal binnen gelaten en direct naar mij gebracht. Ik zat huilend in dat speelhoekje. Hij vroeg waar Senna was. En toen werd er plotseling gevraagd of we mee wilden lopen. Op dat moment zag hij voor het eerst wat er aan de hand was. Ik had toen zo’n spijt dat ik hem niet eerder vertelde hoe ernstig het was, zodat hij tenminste een beetje wist wat hij kon verwachten. Toen we richting de kamer liepen, moesten we door de mensenmassa heen. Als een soort open zee gingen ze voor ons aan de kant. En waarom ik voorop liep, geen idee. Het enige wat ik zag was het kleine armpje van ons meisje op en neer gaan. Ik raakte volledig in paniek en rende weer terug het speelhoekje in. Mensen probeerden mij tegen te houden, omdat het blijkbaar goed is voor de verwerking om zoveel mogelijk mee te krijgen. Ik persoonlijk vond het pure marteling om mijn kind in zo’n situatie te zien. Bram twijfelde even of hij met mij mee moest, maar hij ging naar Senna. Hij heeft de hele tijd bij haar gezeten en dat gaf mij het gevoel dat het oke was dat ik er eventjes niet bij was. Ik kon het namelijk niet.

Bram stond naast Senna met haar handje in de zijne

Ik dacht na: “Als Senna op iemand reageert, dan is het op mij!” Dus ik stond toch weer op, om door de mensenmassa heen te gaan. Die massa ging weer helemaal open, voor mij aan de kant. Daar lag ze, kleding kapot geknipt, een grote tube in haar mond voor de beademing met mensen over haar heen om haar te reanimeren. Het was zo heftig om te zien hoe mijn kindje helemaal in elkaar gedrukt werd. Ik stond vastgenageld aan de grond. Dit kon niet waar zijn. “Waarom Senna?!”, dacht ik wanhopig. Bram stond naast haar met haar handje in de zijne. Al coachend stond hij haar bij: ‘Senna, kom op lieverd, je kan het! Je mag niet loslaten! Wij hebben je nodig’. Toen hij mij zag, gaf hij mij de ruimte (voor zover die er nog was) om bij Senna te zijn. Ik pakte haar hand en aaide over haar gezicht, want dat deed ik altijd. Ik sprak zachtjes tegen haar. Ik zei ook dat ze terug moest komen, dat ze bij ons hoort en wij niet zonder haar kunnen.

“Ik weet niet of het goedkomt”, zei de ambulancebroeder

Al het geroep er omheen deed veel met mij. Ik vond het beeld van Senna ook te heftig en ben vrij snel de kamer weer uit gegaan, om mijn plekje weer in te nemen in de speelhoek.  Doodsangsten heb ik gehad. Zo erg dat ik bijna letterlijk in mijn broek scheet. Ik was zó bang, maar naar de wc wilde ik niet. “Stel je voor dat ze bijkomt en ik net op de wc zit”, dacht ik. Ik vroeg aan de ambulancebroeder die naast me zat of het weer goed zou komen. Hij ziet vast vaker zulke dingen. Hij antwoordde: ‘Ik heb dit eigenlijk niet zo vaak mee gemaakt. Ik weet niet of het goed komt’. Een heel eerlijk, maar zeer pijnlijk antwoord. Ik ging weer terug de kamer van Senna in. Ik wilde er voor haar zijn, mocht ze bijkomen. Maar ook deze keer bleef ik kort. Ik kon het gewoon niet. Het leek elke keer alsof de grond onder mijn voeten wegzakte en ik daarin mee gezogen werd. Dus ik ging weer terug. Vlak daarna kwam de SEH-arts achter mij aan.

De SEH-arts kon de woorden niet vinden

Het is bizar, want aan de manier van lopen, zijn gezicht en hele houding, wist ik dat het echt foute boel was. Hij kwam naast mij zitten. Hij kon de woorden niet vinden om te beginnen. Hij zei: ‘We zijn nu al 50 minuten bezig, mocht ze het redden dan heb je niet meer je dochtertje terug zoals ze was. Ze heeft te weinig zuurstof bij haar hersenen gehad en dat brengt schade. Wel wil ik je ook vertellen dat we binnen nu en een paar minuten een beslissing moeten gaan maken, of we door gaan of stoppen. Ik wil je dus vragen of je met mij mee komt, want ik wil dat je erbij bent als het besluit genomen gaat worden.’ Ik stapte samen met de arts weer Senna’s kamertje binnen. Ik had nog hoop dat ze het misschien toch zou gaan redden. Want ook al zou ze niet meer de Senna zijn die ze was, ze zou bij ons zijn en ik zou er alles aan doen om haar leven goed en leefbaar te maken. Dus ik had nog een heel klein beetje hoop.

Ik zakte door mijn benen en gilde ontzettend hard

Ik liep achter hem aan en ging weer naast Bram staan. Kort daarna hoorden we dat er nog een specialist kinderarts uit Amsterdam bij was gekomen. Zij had blijkbaar al de hele tijd via de telefoon meegeluisterd en geholpen waar kon. Wat zij toen zei heeft ons zo geraakt en ik vind nog steeds dat er op dat moment geen rekening is gehouden met ons. Haar woorden waren: ‘Mag ik de statistieken?!” Iemand anders vertelt dit in medische taal. ‘Aha, nou jongens we weten allemaal dat dit zinloos is, want we hebben te maken met een dying heart.’ ZINLOOS?!?! ZINLOOS. Ik dacht direct: “Hoe durf je dit zinloos te noemen? Iedereen hier vecht voor het leven van ons kind!” Bij de woorden dying heart, brak ik volledig, zakte door mijn benen en gilde ontzettend hard. Het geluid van een moeder die weet dat ze haar kind kwijt gaat raken, ik kan het niet beschrijven, maar ik denk dat je je er iets bij voor kunnen stellen. Kort hierna zei de specialist: ‘Ik wil vragen of er iemand bezwaar heeft als we nu gaan stoppen’  En toen was het stil bij iedereen. Behalve bij ons. We huilden en schreeuwden dat dit niet mocht stoppen. 

Iedere arts in de kamer deed een stap naar achter

Kort hierna haalden ze alles van Senna af: de beademing, draadjes en infusen. Meteen kreeg ik haar in mijn armen, gewikkeld in doeken, want ze was helemaal bloot. Ik kreeg een stoel waar ik op kon zitten. En daar zat ik dan, gebroken met mijn dierbaarste bezit, overleden. Om 20.37 uur zijn ze gestopt met reanimeren, maar een uur daarvoor is ze echt overleden, op mijn schoot. Bij mij. Dit was voor mij één van de belangrijkste dingen die ik wilde weten. Senna heeft daarbij zelf niets meegekregen van alles nadat ik bij haar ben weggehaald.

Onze lieve Senna. Senna May van der Heide. Nooit, maar dan ook nooit zullen wij jou vergeten. Ik zal er voor zorgen dat jij voortleeft in je zus en alle dierbaren om ons heen. Iedereen die het wil, zal jouw naam horen. De allermooiste ster dat ben jij. Ik zou bijna zeggen dat ik niet kan wachten om weer bij jou te mogen zijn. En dan zullen we samen de tijd weer inhalen. 

Lees HIER het vervolg

MARISSA