Janet schrijft een minireeks op Kids en Kurken over haar HG zwangerschap. Lees eerst het vorige deel.
Deel 1: Mijn HG zwangerschap: het overgeef feest was begonnen
Deel 2: Moest ik de curretage door laten gaan, moest ik de zwangerschap wel afbreken?
Het infuus prikken lukte maar niet
Op 7 december nuchter melden om 07:00 uur werd even een dingetje. Zo vroeg op de ochtend terwijl ik voortbewoog als een luiaard. Nuchter terwijl ik toch af en toe een slokje drinken nodig had om mijn misselijkheid weg te spoelen. Dat kleine beetje drinken bleek gelukkig te mogen en nu was het dus wachten tot ik opgeroepen werd. Rond 09:00 uur kwam de verpleegster alvast een infuus prikken. Zo moesten ze niet haasten als ik opgeroepen werd. Een infuus prikken gaat schijnbaar aardig lastig als je uitgedroogd bent. En daarbij was ik al bont en blauw door alle vorige infusen en waren er dus niet meer zoveel plekjes om te prikken. De paniek sloeg bij mij meteen toe en alle emoties kwamen omhoog. “Ik wil dit niet”, dacht ik. Maar ik wilde dit juist wel en bloednerveus werd ik. Ook poging 2 lukte, met twee man sterk, niet. Ondertussen werd ik opgeroepen om naar de O.K. te komen. Er werd besloten om op de O.K. te gaan prikken. Beneden lukte het gelukkig uiteindelijk wel om een infuus te prikken en meteen bloed af te nemen. Op de operatietafel werd er nog geprobeerd een praatje met mij te maken, maar toch viel ik onrustig en lichtelijk in paniek in slaap.
Ik mocht naar huis
Toen ik wakker werd zat ik dan ook meteen rechtop. De narcose had even tijd nodig gehad om uit te werken. Na een mislukte poging om zelf te lopen en aan te kleden, had ik nog een aantal uur nodig om bij te komen. Aan het einde van de middag zou ik toch echt naar huis mogen. De gynaecoloog die de operatie had uitgevoerd wilde mij perse nog zelf spreken en hier moesten we dan ook nog wachten. Ik voelde mij stukken beter. Niet meer misselijk, mijn eetlust was terug en de extreme rugpijn was ineens weg! Het bleek wel dat ik tijdens de operatie veel bloed was verloren en een middeltje had gekregen om het bloeden te stoppen. Hierdoor zou ik me wat zwakjes kunnen voelen en het zeker rustig aan moeten doen. Met een controle afspraak werd ik naar huis gestuurd en konden we eindelijk dit hoofdstuk gaan afsluiten.
Ik bestelde overal eten
Die avond heb ik bij allerlei restaurants iets besteld waar ik al die dagen trek in had. Ik ben in 15 dagen zes keer opgenomen geweest, waarvan één keer drie dagen. Ik had wel wat lekkers verdiend. De volgende ochtend stond oma weer klaar voor ons en ook mijn allerliefste vriendin stond als verrassing voor de deur. Even afleiding en mijn ei kwijt kunnen, hoe fijn. Zij zette mij weer op mijn plaats. Dat alles achter de rug was, betekende wel dat ik het nog even rustig aan moest doen. Mijn manier van lopen beviel haar totaal niet, ondanks dat de extreme pijn toch echt weg was. Lang op een stoel zitten ging nog niet. “Maar dat is toch helemaal niet gek met alles wat er was gebeurd?”, zei ik.
Contact met de huisartsenpost
Een rustige dag volgde met in de avond eindelijk weer knuffelen en zelf mijn kinderen naar bed brengen. Onze jongste is een moeilijke slaper. Eindelijk kon ik even met haar blijven zitten en snuffelen aan haar gewassen haartjes. De geurtjes van de kinderen had ik zo gemist! Maar ook mijn vriend had ik ontzettend gemist. Kindjes in bed en nu even tijd voor elkaar. Toen ik opstond, viel ik om tegen het ledikant aan. Mijn been deed ontzettend zeer. “Het tintelt vast door zo lang op de stoel te zitten”, dacht ik nog. De trap af werd een uitdaging en eenmaal beneden kon ik nog steeds niet op mijn been staan. Apart en angstig was het wel, omdat de pijn met de minuut erger leek te worden. Ik trok mijn broek naar beneden en vroeg of er iets geks te zien was. Deze pijn was niet te doen. Ik vertrouwde het niet, dus belde ik wéér de verlosafdeling. De afdeling had niet het idee dat zij mij konden helpen, maar vonden wel dat ik gezien moest worden. Omdat ik naar de huisartsenpost belde had ik toch voor de zekerheid mijn temperatuur opgemeten. Het bleek 38,3. Dus toch ook verhoging die gepaard ging met een helse pijn.
Extreme pijnen
Om 23.15 uur kon ik pas terecht. Ik durfde het niet aan om de afspraak te laten gaan en te gaan slapen. Mijn schoonmoeder kwam bij ons zitten voor de meiden die in bed lagen en hielp mij samen met mijn vriend naar de auto. Door de drukte had ik nog ruim een uur met extreme pijnen moeten wachten. De arts die ons vervolgens kwam halen, deed allerlei controles en vond het ernstig genoeg om mij naar de eerste hulp door te sturen. Mijn been was ontzettend gezwollen en aan het verkleuren, dit zou wel eens trombose kunnen zijn. Na wat controles op de eerste hulp leek het inderdaad op trombose. Naast een gezwollen been had ik verhoging. Ik was ook kortademig en mijn hartslag was te hoog. Dit konden longembolieën zijn of COVID. Longembolieën konden ontzettend gevaarlijk zijn dus ik moest ik goed in de gaten worden gehouden. Lig je dan om 03:00 uur in de nacht alleen in een kamertje in weer een ander ziekenhuis. Denk je eindelijk je verdriet te kunnen gaan verwerken en denken ze ineens dat je trombose hebt. Op dat moment had ik nog geen flauw idee wat het was, maar het was een stormloop aan artsen en specialisten.
“Je zit helemaal vol”
Mijn bloedonderzoek bleek positief en ook een echo liet trombose zien in mijn been, buik. “Je zit helemaal vol meid”, was de uitspraak van de specialist. Er was deze dag zes keer geprobeerd een infuus te prikken, omdat er een CT-scan moest komen met contrastvloeistof. Dit was om COVID uit te sluiten en te bekijken of er longembolieën waren en hoe erg dit was. Na de vijfde poging, dit keer met echo, kwam er een radioloog die de allerlaatste plek ging proberen te prikken met een echo. Hoera, gelukt! De CT-scan was achter de rug en omdat het inmiddels 17:00 uur was, was er overal een beetje druk achter gezet. Ook in mijn longen bleek de trombose aanwezig te zijn. Al lieten de scans zien dat ik dit met bloedverdunners zou moeten redden. 30 jaar en diep-veneuze trombose werd er geconstateerd, dit wordt behandeld met langdurig bloedverdunners en een steunkous. Even stortte ik in toen ik hoorde dat trombose in je buik voor extreme misselijkheid kon zorgen. “Betekende dit dat ik een zwangerschap had laten afbreken om niks, had ik een verkeerde keuze gemaakt??”.
Verhoogd risico
Waarschijnlijk niet gelukkig. Een zwangerschap, bedlegerigheid, operaties et cetera schijnen een verhoogd risico te zijn voor trombose. Dit had ik natuurlijk allemaal. Ik had twee weken alleen maar plat gelegen en had niets maar dan ook niets gedaan plus een bak vol pech. De HG had ervoor gezorgd dat ik een zeer gewenste zwangerschap heb laten afbreken én ik voor altijd een risico blijf voor trombose.
Spijt, rouw en verdriet
Na drie maanden mag ik stoppen met mijn bloedverdunners en na vijf maanden mag ik, mits de klachten het toelaten, stoppen met het dragen van een steunkous. Het gebruik van de pil vormt ook een risico voor trombose. Ik mag dan ook nooit meer een anticonceptiepil gebruiken. Mocht er in de toekomst toch nog een zwangerschap komen, zal ik tot zes weken na de bevalling injecties moeten gebruiken om het risico op een trombosebeen of embolieën te beperken. Ja, mocht er ooit nog een zwangerschap komen. Want nu er na maanden een einde is aan alle ellende is er plek gekomen voor een stukje spijt, rouw en verdriet.
JANET
