Janet schrijft een minireeks op Kids en Kurken over haar HG zwangerschap. Lees eerst het vorige deel.
Deel 1: Mijn HG zwangerschap: het overgeef feest was begonnen
Ik was in alle staten
Dinsdagochtend 30 november moesten we in het ziekenhuis zijn. Weer een echo en weer een gesprek met de arts. De echoscopiste was ontzettend vrolijk en enthousiast. Ik vroeg mezelf meteen af of ze wel op de hoogte was van onze twijfels. “Ging ik het niet ontzettend moeilijk krijgen om een keuze te maken als ik wel iets zou zien op de echo?”. Ze kletste voluit en vroeg of ik last had van kwaaltjes. Razend enthousiast was ze toen ze een hartje zag kloppen. Ze deed snel wat controles. Zoals het er nu uitzag was ik iets minder ver dan we dachten, maar ging de groei wel goed. Ze feliciteerde ons hartelijk en drukte ons op het hart dat we nu “In ieder geval wisten waarvoor we dit deden en even extra naar de kleine konden kijken”. Sprakeloos was ik en in alle staten. Een kloppend hartje, ik was weer helemaal om. Dit kon ik toch niet loslaten. Dit was zó ontzettend moeilijk.
Geen andere medicatie
Ik werd vervolgens naar de afdeling gebracht. Ik mocht weer aan het infuus terwijl we moesten wachten op de arts. Mooi, dan kon ik meteen vragen naar nog andere medicatie waar de vorige arts het over had. Misschien werkte dat dan wel. De arts die dit keer aan mijn bed kwam, moest het akelige nieuws brengen dat er geen andere medicatie meer was. Het medicijn waar over gesproken was, vergrootte de kans op een open gehemelte en schisis. Het wordt pas gegeven na 12 weken zwangerschap. Wel had ze een medisch psycholoog opgeroepen omdat dit haar verstandig leek, als wij hiervoor open stonden. “Oke, graag”, zei ik meteen. En zo volgde een gesprek. Tijdens het gesprek schoof ik mijn twijfels wat naar de achtergrond. Ik wilde het toch nog een kans geven als mijn vriend mij hierin wilde steunen. Ik bedoel dat kloppende hartje, onze lieve meiden thuis, nog een lieve kleine baby helemaal van ons. Ik móest het nog proberen. Op 10 december stond de volgende afspraak gepland, om nogmaals de groei te bepalen en te bespreken hoe we er dat moment in stonden.
Infuus na infuus
In acht dagen tijd kreeg ik drie keer een infuus met vocht en medicatie. Vol goede moed ging ik het proberen. Ik zou extra in de gaten gehouden worden of de kleine goed zou blijven groeien en wanneer er ingegrepen moest worden. Dit konden wij! Na het infuus mocht ik weer naar huis, terug bij de kindjes en lekker in eigen omgeving. Het lukte wonder boven wonder een beetje avondeten binnen te krijgen en zo ook een beetje vertrouwen in mijzelf te krijgen. Dit vertrouwen was de dag erna helaas al snel weer weg. Ik kon de volgende ochtend al niets meer weg krijgen. Ik besloot ’s middags licht te beginnen met een appel, handig ook voor de dorst. Wel vijf minuten is de appel in mijn systeem geweest en kwam er net zo hard weer uit. Net als al het andere wat ik die dag probeerde te eten en te drinken. Hoewel ik gisteren nog een infuus had gehad, voelde ik mij weer zo zwak. Mijn vriend heeft ’s avonds de verloskundeafdeling weer gebeld. Ik mocht meteen komen, maar ik lag eindelijk rustig in bed en er was niemand om bij de kinderen te blijven. Er werd afgesproken dat we de volgende ochtend om 7.00 uur weer zouden bellen hoe ik mij voelde en om dan te bepalen wat er ging gebeuren. Dit werd weer een ritje ziekenhuis.
Ik wilde niet meer
Oma kwam, zoals elke dag, vroeg om bij de kinderen te zijn. Mijn vriend bracht mij naar het ziekenhuis om vervolgens naar zijn werk te gaan. Ik heb hier even kunnen slapen en bijkomen tot er iemand bij mij kwam. Er werd in ieder geval weer een infuus geprikt en ik kon mijn gevoel bespreken. De twee dagen ziek zijn hadden mij weer van gedachten doen veranderen en dit keer écht. Er was geen ander medicijn meer wat ik erbij mocht. Nog vijf weken zo doorgaan in de hoop dat het medicijn wat ik dan pas zou mogen gebruiken iets voor mij zou doen, zag ik niet zitten. Ik wilde dit niet meer en wilde niet nog een week afwachten om dan aan te geven dat ik de zwangerschap wilde afbreken. En dan vervolgens nog de vijf dagen bedenktijd uit te zitten. De assistent begreep mij volkomen en ging dit bespreken met de arts. Ook besprak zij meteen of de laatste medicatie dan toch gestart mocht worden.
Zwangerschap voortzetten?
De betreffende arts had ik die woensdag toevallig al gezien. We hadden toen ook al besproken dat als dit zo bleef, we de zwangerschap niet wilden voortzetten. Na een lang gesprek met weer de voor- en nadelen, het schuldgevoel naar onze andere kinderen toe en het verlangen naar mezelf, besloot ik dat ik niet meer wilde. De opties voor het afbreken werden besproken. Een abortuspil zou nog mogen maar werkte in stappen. 36 uur na pil 1, moet je nog een pil inbrengen en dan is het afwachten geblazen. Er bestond een risico dat dit niet in één keer zou lukken en dan moest je dit proces nog eens herhalen. Dat was voor mij nog minimaal twee weken knuffelen met de wc pot en om de dag naar het ziekenhuis voor een infuus. Nee, dat was geen optie. De arts ging in gesprek met de gynaecoloog of ze een operatie mocht inplannen voor het verwijderen van de vrucht, een curettage. Ik zat nu op drie dagen bedenktijd en daardoor zou het over twee dagen al mogen. Ondanks alle risico’s koos ik hier toch voor. Ik ging zo snel mogelijk onder narcose en als ik wakker werd, dan zou alles voorbij zijn. Het eventueel kunnen beschadigen van mijn baarmoeder dat maakte mij allemaal niet meer uit, want ik wilde dit absoluut nooit meer meemaken. Geen zwangerschap meer voor ons.
Spoedlijst
Gezien de keuze, mocht er toch alvast gestart worden met het medicijn wat eigenlijk pas na 12 weken mocht. Dit kon mooi door het infuus, samen met wat extra vitamines. En gezien mijn toestand mocht ik dit keer niet dezelfde dag naar huis. Eigenlijk was dit toch best fijn. Geen prikkels en geurtjes, dus dan was het vast makkelijker om alles binnen te houden. Ook hadden we twee zieke meiden thuis en kon mijn vriend zich volledig op hun focussen. Deze avond begon het op te vallen dat ik ook extreem veel pijn in mijn rug en been had. Ik heb ook fibromyalgie en dacht dat ik hier misschien last van had door het vele liggen en spugen. Ik had de vorige zwangerschap namelijk ervaren hoe snel je lichaam achteruit gaat als je zo ziek bent. Toch vond ik dit het bespreken waard. De verpleegkundige dacht zelf dat het misschien aan de ziekenhuisbedden lag. Het was tenslotte geen 4-sterren hotel. “Prima, logisch ook natuurlijk”, dacht ik. Ik heb het aangegeven dus ze zijn op de hoogte.
Dubbel
Het was een lange nacht met infuusalarmen die maar af bleven gaan. De dag erop werd mijn medicatie gestopt omdat dit niets bleek te doen. Ik werd blij verrast door een, voor mij nog onbekende, gynaecoloog. Hij kwam melden dat ik voor dinsdag 7 december op de spoedlijst geplaatst werd voor de curettage en meteen het plaatsen van een spiraal. Dit klonk goed! Zoals het ernaar uit zag hadden ze liever dat ik voor de tussentijd op de afdeling zou blijven. Ook weer zo dubbel, in mijn veilige bubbel in het ziekenhuiskamertje blijven of beroerd thuis op de bank pakjesavond vieren. Veel viel er niet meer te vieren. Door alle toestanden had ik onze plannen afgezegd en zou ik alleen de cadeaus voor onze meisjes door laten gaan.
Ik hield weer wat binnen
Ik heb nog één nachtje op de afdeling doorgebracht om toch op 5 december eind van de middag naar huis te gaan. Lekker pakjesavond met mijn gezin. Mocht het nodig zijn dan kon ik altijd later weer de afdeling bellen als het niet meer ging. Bijzonder genoeg heb ik zonder medicatie aardig wat eten en drinken binnen kunnen houden. Ook de maandag was ik vrij soepel doorgekomen. “Moest ik dan toch de curettage door laten gaan?”, dacht ik even. Maar nee geen gezeur, geen getwijfel! Deze twee dagen gingen, op de extreme pijn na, misschien beter maar dat is de rest van de zwangerschap niet verzekerd. Ik wilde dit zo snel mogelijk achter de rug hebben.
Lees HIER het volgende deel.
JANET
