Janet schrijft een minireeks op Kids en Kurken over haar HG zwangerschap. Lees hieronder deel 1.
Na een heftige HG zwangerschap in 2019, besloten we er toch nog eens voor te gaan. Ik had verhalen gelezen over vrouwen met een HG zwangerschap, die de zwangerschap erop helemaal nergens last van hadden. Wat een geluk, misschien was mij dit ook wel gegund. En anders wist ik nu dat er iets van medicatie bestond en wanneer ik aan de bel moest trekken.
Positieve test!
Op 30 juli 2021 had ik mijn laatste pil geslikt. Na heel veel negatieve testen en rare menstruaties had ik op 15 november toch een positieve test in handen. Ik had de test in mijn eentje gedaan, in de hoop mijn enthousiasme voor me te kunnen houden en mijn partner te kunnen verrassen met dit geweldige nieuws. De test gaf “2-3 weken” aan en ik was al een beetje misselijk. Maar het viel me alles mee met “al” drie weken op de teller, dus dit was een win toch?
Papa verrassen
Ik ging met mijn jongste dochter naar de winkel om allerlei knutselspulletjes te halen en een mooi lijstje om dit moment voor altijd te kunnen bewaren. Diegene die mij een beetje kennen, weten dat ik een ontzettende flapuit ben en nooit verrassingen kan bewaren. Ik had dan ook eerst mijn beste vriendin een hysterisch appje gestuurd om mijn emoties er even uit te gooien. Mijn partner en ik waren 6,5 jaar samen en dit zou de eerste verrassing zijn die ik ooit geheim had kunnen houden. Nog nat van de lijm gaf mijn jongste dochter het cadeau aan haar vader. Zij begreep het toch nog niet. De oudste wilde ik nog niets vertellen, omdat zij net als haar moeder geen geheimen kan bewaren. Mijn vriend sloot me in zijn armen en stond direct weer voor mij klaar, hopende dat het dit keer allemaal mee zou vallen.
De misselijkheid werd al erger
Het was alsof mijn misselijkheid gelinkt was aan het nieuws openbaar maken. Mijn beste vriendin wist het én mijn partner, en ja hoor daar kwam de misselijkheid om de hoek kijken. De dag daarna begon ik direct met extreem langzaam opstaan en opstarten. Zo langzaam, alles om maar niet te hoeven spugen. Ik was al nooit een held als het om spugen ging, maar sinds de HG zwangerschappen leek het wel traumatisch. En zo bracht ik dagen en avonden plat door. Op de bank met gordijnen dicht of in bed met het rolluik naar beneden.
Ik kreeg niets meer weg
Gezien mijn vorige HG zwangerschappen en twee dysmatuur kindjes, moest ik bij een zwangerschap contact opnemen met de huisarts voor een verwijzing naar de gynaecoloog. Volgens de assistente moest ik al rond de acht weken zitten. “Zo dat zou een mooie score zijn; al acht weken niet gespuugd”, dacht ik meteen. De afspraak met de gynaecoloog werd ingepland. Helaas bleek dat langzaam aan doen en plat liggen niet genoeg was. Vanwege de misselijkheid kreeg ik gewoon niets meer weg. Af en toe een slokje water en ook dat ging steeds moeilijker. De laatste zwangerschap wachtte ik echt letterlijk tot ik niet meer op mijn benen kon staan en dat ging ik zeker niet nog een keer doen.
Ik werd meteen opgenomen
Ik wist wat mijn opties waren en wilde eerder naar het ziekenhuis. De klinisch verloskundige herkende mijn stem en liet mij op 22 november meteen opnemen. Ik kreeg een vervroegde echo om de situatie te beoordelen. Hoe ver was ik, is het één kindje, was er hartactiviteit te zien et cetera. Hierna werd ik naar de afdeling gestuurd. Daar zou een arts met mij komen bespreken wat het plan van aanpak werd. Zonder de uitslagen van het lab af te wachten, werd ik al aangesloten op een infuus. Het bleek later dat het nog niet nodig was, helaas was ik toch minder ver zwanger. Ik bleek ongeveer vijf weken zwanger te zijn en hartactiviteit of beweging was amper te zien. En ik nog blij zijn dat het overgeven meeviel…
Paniek
Wel was het nu de vraag of de bloeding die ik had op een mogelijke miskraam wees. De afspraak met de gynaecoloog voor de week erna werd aangevuld met nog een echo om de groei te bekijken. En zo mocht ik met een handjevol medicijnen weer naar huis. “Misschien was het met de medicatie wel te doen en kon ik deze zwangerschap gewoon uitzitten”, zei ik tegen mijzelf. De arts beloofde er op 1 december weer op terug te komen. De klinisch verloskundige die ik in de gang tegenkwam gaf me nog wat extra moed. “Na je laatste zwangerschap vind ik dit zo’n dappere keuze van je, zet hem op dit kun je!”. “Oke, dit ga ik gewoon doen”, zei ik streng tegen mijzelf. Ik wilde dit ook zo heel graag: nog een kindje, het leek mij prachtig. Het moest gewoon goed komen.
Overgeef feest
Slechts vijf dagen had ik doorstaan met de medicatie. Wederom plat op de bank of in bed met zo min mogelijk prikkels. Het overgeef feest was begonnen en ondanks de medicatie hield ik niets binnen. Op 27 november lag ik dan weer in het ziekenhuis, dit keer wél aan een infuus met vocht. Na een goed gesprek met mijn partner over wel of niet doorzetten van de zwangerschap, hadden we besloten dit nogmaals met de arts te bespreken. Hoe dubbel: je wilt zo graag een kindje, maar je weet gewoon niet hoe. Ik heb nog twee meisjes rondlopen en ging nu horizontaal door het leven. Mijn partner werkte zes dagen in de week en mijn moeder was er elke dag om voor de meiden te zorgen. Maar zij moest op een bepaald moment ook weer aan het werk, logisch natuurlijk.
Ik wilde en kon niet meer
De opties werden besproken. Ik kon nog andere medicatie erbij proberen, zetpillen want slikken ging niet. En ook de opties voor de zwangerschap afbreken bespraken we. Wettelijk gezien heb je vijf dagen bedenktijd als je een zwangerschap gaat afbreken. Ik wilde toch nog een keer andere medicatie proberen en nog eens goed in gesprek met mijn vriend, want wij wilden dit kindje. Hoe hard ik ook riep dat ik nu al niet meer wilde én niet meer kon.
Zetpillen
De afspraak van 1 december werd naar voren gehaald. Als er dan nog geen hartactiviteit of beweging te zien was, was de keuze voor mij misschien ook makkelijker omdat het dan resulteerde in een miskraam. Zo gezegd, zo gedaan. We gingen naar de apotheek voor een nieuw tasje met medicijnen. Eenmaal daar bleek dat zowat alle zetpillen tegen (zwangerschaps)misselijkheid uit de handel waren gehaald. Wie bedenkt zoiets he! Ik kon wel weer janken. “Hoe ga ik in hemelsnaam die pillen naar binnen krijgen…”, dacht ik.
Blinde paniek
De grootte van de pillen bleek gelukkig mee te vallen. Ik merkte alleen na twee dagen nog geen verschil. Toen we ook nog eens gebeld werden dat de afspraak in het ziekenhuis toch een dag later werd, werd het mij teveel. Dit wilde ik niet meer. Ik wist niet hoe ik het waar moest maken met nog twee kinderen en eerlijk vonden we het ook niet. Onze kinderen negen maanden opzij schuiven omdat ik het niet aan kon om nog een kindje op de wereld te zetten. En dan nog te bedenken wat dit psychisch allemaal met mij deed. Blinde paniek had ik elke keer weer als ik naar de wc rende. Het beeld van een emmer naast mij deed me al overgeven, dus dat was ook de oplossing niet.
Lees HIER het vervolg.
JANET
