Van al mijn voormalige ergernissen spande deze toch wel de kroon. Ik bedoel, toen ik nog geen kinderen had en alleen maar met mezelf bezig was – overigens achteraf bezien een prima tijd, maar gevoelsmatig een eeuw of drie geleden – was het voor mij ondenkbaar om ook maar iets interessanter te vinden dan mijn eigen beslommeringen. Want alle jezus wat had ik een geweldig leven voordat wij kinderen kregen. Het hele weekend overdag in bed om `s nachts vol gas het ene festivalterrein na het andere winterklaar te stampen. Jaja, een zeer zinvolle en vooral betekenisvolle invulling van mijn leven. NOT! Ik wist hoe het zat en had de waarheid altijd in pacht. Een die overigens voornamelijk (lees: “Altijd”) gericht was op mezelf. Ik dit. Ik dat. Jij wel en jij niet, en jij al helemaal niet en volledig in de irritatie schietend als er weer eens iemand begon te ratelen over de buitensporige resultaten van zijn of haar levensanker. Vragen die ook niet eens meer werden beantwoord met een antwoord op de echte achterliggende vraag. Ik werd er helemaal gek van. Hieronder een tweetal tenenkrommende situaties:
1. “He, alles goed? Tijd niet gezien”
Verwachting: “Ja prima. Vandaag lekker getraind, gewerkt, gewhateverd… of iets in die geest.
Antwoord: “Ja, mijn zoon heeft net zijn schooladvies gekregen en gaat nu naar het gymnasium.”
Mijn gevoel: Dat is toch verdomme niet wat ik vraag. Ik wil weten hoe het met jou gaat. Niet met je zoon!!!”
2. “God, wat heb je lekker gekookt vandaag. Gezellig zo weer eens even lekker met z`n allen bij elkaar. Top!”
Verwachting: “Ja, lekker he. Eindelijk weer ff met elkaar. Geen gezeik. Kind bij opa en oma. Heerlijk zo.”
Antwoord: “Ja, leuk he… wist je trouwens dat onze dochter vorige week haar eerste stapjes heeft gezet?”
Mijn gevoel: “Jezus &%$#&%$#@$, kan een gesprek nou nooit eens een keer niet over dat wonder van je gaan?”
En zo kan ik nog wel even doorgaan. Het ene verhaal nog verschrikkelijker dan het ander. De eigen prestaties deden er niet meer toe. Alsof na het werpen alle individuele ambities ook ter aarde waren gevallen. Vreselijk. Echt, ik vond het vreselijk, afgrijselijk zelfs. De sinkhole waarin het eigen innerlijke genot was verdwenen moest als de sodemieter worden gedicht. Dat stond wat mij betreft destijds als een paal boven water. Het eigen ego (door mij destijds geschreven met vijf o’s) moest weer in positie worden gebracht. Maar ja, niets van dat, want je voelt ‘m natuurlijk al aankomen. Nu, twee eigen kinderen verder is voor mij het opscheppen over mijn eigen levensversnellers geen onbekend terrein. Uhhh… wacht even Robert… Eerst waren het levensankers en nu zijn het opeens levensversneller? Yep, sinds ik kinderen heb gaat de tijd namelijk sneller dan ik vroeger kon dansen…Maar oh zo leuk. Dat dan weer wel…Maar goed, ouders die opscheppen? Hahaha… Laat dat maar aan mij over. Beter gezegd, ik heb er een hele nieuwe dimensie aangegeven. De Baron van Munchhausen? Niets meer dan een amateur. Pinokkio? Kinderspel… Opscheppen over mijn kids? Ik zet het nog net niet op mijn CV, maar alle jezus… met stip mijn grootste talent. Kijk, mijn kids gaan niet naar het gymnasium, althans, nog niet. Maar dat weten vooralsnog alleen ik mijn vrouw en beide juffen. Tot die tijd laat ik dan ook geen kans onbenut om op ieder willekeurig moment mensen te verblijden met de mededeling dat ze de beste zijn van de klas. Dat ze met acht maanden al klaar waren voor de marathon van New York en ze beide 3 dagen voor hun eerste verjaardag al konden lezen en schrijven. Oui Oui, in het Frans ja. Vraag aan mijn zoontje maar alvast een handtekening want die speelt later in Oranje en met de opmars van het damesvoetbal mijn oudste dochter ook. Zonder enige schaamte schep ik over ze op. Het interesseert me ook niets als na enige tijd de waarheid aan het ligt komt. Dat ze geen vier talen spreken en hun kleine motoriek niet dat is van een horloge maker. Het boeit me allemaal niets. Ze zijn de beste in alles wat ze doen. Als ze vallen, vallen ze beter en gracieuzer dan iedereen die ik ken. Als ze een rekensom niet begrijpen doen ze dat in ongekende schoonheid. Heb Harvard en MIT onlangs verzocht ons een application for foreign students toe te sturen want met het scala aan talenten van mijn kids kan je die beter alvast maar in huis hebben. Ze zijn de bom en dat zal de wereld verdomme weten ook.
@ Ronald Koeman: Mijn zoon is klaar om opgeroepen te worden voor het WK van 2024. Nee, hij zit nog niet op voetbal maar geloof me… het talent druipt van zijn slabber.
@ Sarina Wiegman: Ditzelfde kan gesteld worden van mijn dochter. Ze zit weliswaar nog op ballet maar een paar noppen onder die roze balletslippers monteren is zo gefikst.
Ik zie de brief van de KNVB wel verschijnen.
Met vriendelijke groet,
Toekomstig Zaakwaarnemer,
ROBERT
