Het is 2018. Onze wens voor een baby begint steeds groter te worden. Vooral die van mij. Na een aantal maanden gestopt te zijn met de pil, begin ik de kriebels te krijgen. “Het zal toch wel lukken?”.
Steeds meer verdriet
Het jaar 2019 gaat van start. Op internet ontdek ik de ovulatietesten, zo krijg ik meer inzicht wanneer mijn eisprong is en gaan we gerichter te werk. Maar weer een aantal maanden verder, nog steeds niet zwanger. Bij iedere menstruatie voel ik meer verdriet. Hoe meer maanden verstrijken, hoe meer ik zie dat ook Erwin steeds meer baalt. Tijd om een volgende stap te maken.
Naar de huisarts
Zenuwachtig kloppen we aan bij de huisarts. Gelukkig worden we snel doorgestuurd. Eerst onderzoeken voor Erwin, daarna bij mij. Bij Erwin wordt geconstateerd dat er iets minder zaadcellen aanwezig zijn dan ideaal, maar zeker niet onmogelijk. We sluiten het jaar af met een verloving en een verwijzing naar het ziekenhuis voor mij.
IUI
2020 breekt aan. Mooi jaar voor een baby. Na een mislukt THL onderzoek (een kijkoperatie), volgt een HSG onderzoek (röntgenfoto met contrastvloeistof door de eileiders). Helaas in mijn geval een erg pijnlijk onderzoek. Maar gelukkig ziet alles er goed uit. “Fijn, geen gekke dingen gevonden. Maar wat is dan het probleem?”. In overleg wordt besloten dat IUI behandelingen voor ons een goede kans gaan geven op een zwangerschap.
De moed zakt in mijn schoenen
Door de corona toestand beginnen we iets later dan gepland, maar met enorm veel hoop en positiviteit. Dit moet gewoon lukken. Maar bij de derde IUI poging zakt de moed in mijn schoenen. Ik heb allerlei zwangerschapskwaaltjes en heb echt het gevoel dat ik zwanger ben, totdat ik wéér ongesteld word. Vervolgens ga ik een stuk pessimistischer de volgende IUI rondes in. Het vertrouwen valt wat meer weg en ik hoop er niet teveel meer op. Een soort zelfbescherming denk ik. Na de zesde en laatste IUI poging in november plannen we een korte pauze in. Dit jaar gaan we niet meer zwanger worden. Weer een kerst zonder baby of zwangere buik. Het zijn slopende maanden.
IVF
Inmiddels is het 2021 en mogen we starten met IVF. Althans, dat denken we. Na de punctie blijkt dat de hoeveelheid zaadcellen verminderd is en wordt er op dat moment besloten om over te gaan op ICSI. De afvalrace kan beginnen. Er worden negen eiblaasjes gevonden waarvan er in zeven ook een eicel zit. Vervolgens worden er ‘maar’ drie eicellen bevrucht, waarna er twee embryo’s ontstaan. Eén verse terugplaatsing en één in de vriezer. Wat een tegenvaller. Ik had zo op meer gehoopt en stiekem ook verwacht. Het sterkste embryo wordt terug geplaatst. En toen… We blijken zwanger! Voor de aller, aller eerste keer. We kunnen dus zwanger worden. Zo bijzonder en tegelijk ook zo onwerkelijk. We zijn zo blij en gelukkig.
Ik verlies bloed…
Helaas krijg ik rond de vijf weken een bloeding. Het is vers bloed en ik verloor ook een flinke ‘prop’. Ik heb er meteen geen goed gevoel over. Na wat aandringen bij het ziekenhuis mogen we toch iets eerder langs komen voor een echo. Ze raden het voor het aantal weken niet aan, omdat het wellicht nog te vroeg is om een hartje te horen of zien. Maar ik wil zo graag weten of het goed is. Helaas klopt mijn gevoel. Ons kindje is er niet meer. Mijn baarmoeder is leeg en we zijn ons eerste kindje verloren.
Een buitenbaarmoederlijke zwangerschap?
Daar lopen we dan, door de ziekenhuis gangen op weg om bloed te prikken. We moeten een buiten baarmoederlijke zwangerschap uitsluiten. Nog nooit wil ik zo graag en zo snel weg uit het ziekenhuis. De tranen blijven maar komen en een lieve vrouw die het bloed bij me aftapt, weet me wat te kalmeren. Ondanks het verdriet, ben ik ergens ook enorm opgelucht dat mijn baarmoeder leeg is en ik de miskraam al heb gehad. Het heeft zo moeten zijn. Beter nu dan veel later, zo sta ik er gelijk in. We rijden naar mijn zusje. Met mijn pasgeboren neefje op haar arm, huilen we samen heel hard. Ik knuffel daarna mijn neefje en voel meteen weer kracht. Kracht om door te zetten. We kunnen zwanger worden. Dit moet ons gaan lukken.
Tweede IVF/ICSI
Ik heb even wat tijd nodig om het te verwerken. Dan krijgen we de tweede terugplaatsing met onze ingevroren cryo. Hier worden we helaas niet zwanger van, weer een teleurstelling. We gaan vervolgens van start met onze tweede IVF/ICSI poging. Vol vertrouwen. Het is ons al één keer gelukt, dus met de iets opgeschroefde hoeveelheid hormonen moet dat vast goed komen. De eerste spuiten worden weer gezet en wanneer mijn menstruatie door zou breken, moeten we langs komen voor een uitgangsecho.
Vreemd
Inmiddels is het moederdag en ik zit op cyclusdag 30. Vreemd, heel vreemd want normaal komt mijn menstruatie met dag 28. Die avond komt mijn Erwin laat thuis van het werk. We besluiten dat wanneer ik de volgende ochtend nog niet ongesteld ben, we toch maar een zwangerschapstest doen.
De test
Een dag later is er nog steeds geen spoor van een menstruatie. Nonchalant doe ik de test en laat hem achter in de badkamer. Ik verwacht er eigenlijk niets van. Na een aantal minuten gaan we kijken en wat denk je: “zwanger”. Hoe dan!? Ik bleef maar roepen: “Dit kan niet, dit kan niet”. We snappen er niets van. Ik ben toch al begonnen met spuiten? Na een telefoontje met het ziekenhuis waarin ze me feliciteert, dringt het pas echt door. We zijn spontaan zwanger geworden na maar liefst 3,5 jaar!
ASHLEY
