Op 31 december 2019 had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Vanaf dat moment leefden wij naar de uitgerekende datum toe. Ik voelde me, meestal, goed en kon van mijn zwangerschap genieten. Wel hoopte ik stiekem dat ze wat eerder zou komen, want 40 weken vond ik toch wel erg lang. Niks was minder waar helaas.
De verloskundige stripte me met 40 weken
Tijdens het maken van een geboorteplan met de verloskundige gaf ik duidelijk aan dat ik graag in het ziekenhuis, in een bad wilde bevallen, zonder pijnstilling. In het UMCG in Groningen zijn mooie bevallingskamers met bad en daar wilde ik heel graag naar toe. Toen ik 40 weken zwangerschap aantikte, en het weer tijd was voor de wekelijkse controle, hoopte ik dat ik al ontsluiting had. Maar dit was helaas niet zo. We spraken af dat als er deze week niks zou gebeuren, ik gestript kon worden. Dit biedt natuurlijk geen garanties, maar ik wilde alles proberen. De volgende controle werd gepland toen ik 40+6 weken zwanger was. Op die dag werd ik gestript. De verloskundige vertelde me dat het niet bij iedereen werkt en dat ik er nu niet van uit moest gaan dat ik morgen mama zou zijn.
Met een beetje een raar gevoel in mijn buik liepen we naar huis (de praktijk was zo’n beetje om de hoek, dus prima lopend te doen). Ik besloot dat ik me goed genoeg voelde om eten te koken. Mijn vriend plofte op de bank. Tijdens het koken kreeg ik menstruatie krampen. Ik verwachtte er nog niet veel van. “Het zal wel door het strippen komen”, dacht ik. Wist ik veel dat de bevalling begon, één uur na het strippen.
Ik vond het vreselijk onder de douche
Ik maakte het eten af en daarna plofte ik ook op de bank. Rond 21.00 uur zei ik tegen mijn vriend: “Ik ga maar naar bed, want de bevalling kan morgen beginnen”. Na een poosje kwam hij ook naar bed. Ik denk dat ik ongeveer 2 uurtjes heb geslapen en toen was het gebeurd met de rust. De krampen werden steeds erger. Er zat nog wel veel tijd tussen, maar niet genoeg om verder te kunnen slapen. Mijn vriend liet ik slapen, die had ik liever fit naast mij tijdens bevalling. Ik liep naar beneden. Daar kon ik geen goede houding meer vinden. Rond 01.00 uur belde ik de verloskundige. Zij zei: “Je vertelt het allemaal nog zo rustig en relaxed. Ik geloof dat er nog niks aan de hand is. Probeer maar te slapen. Ik kom morgenochtend langs”. Mocht het toch erger worden en sneller gaan ineens, dan kon ik haar natuurlijk weer bellen. Om 3.00 uur maakte ik mijn vriend wakker. Ik kon niet meer! Hij zette mij onder de douche, want ik gaf aan dat dat me wel prettig leek. Nou niet was minder waar, ik vond het verschrikkelijk. Maar het idee om er weer onder uit te moeten, het afdrogen en aankleden, vond ik nog veel erger, dus ik bleef er zeker 40 minuten onder. Mijn vriend was weer in bed gaan liggen, met mijn toestemming natuurlijk. Om 4.00 uur belde ik de verloskundige weer. Ze kwam langs. Ik had nog maar 2 centimeter ontsluiting. Niet gek dus dat ze weer weg ging. We spraken af dat ze rond 8.00 uur in de ochtend terug zou komen, tenzij de weeën sneller kwamen.
Alle ziekenhuizen waren vol
Om 6 uur maakte ik mijn vriend weer wakker. Ik zei dat hij de verloskundige moest bellen, want ik wilde naar het ziekenhuis voor een ruggenprik. Hier heeft hij vervolgens zeker 30 minuten mee gewacht. Hij kent mij goed en wist dat ik spijt zou krijgen van de ruggenprik. Ik wilde immers geen pijnstilling. Op dat moment was ik heel erg pissig, maar ik was niet in staat om zelf te bellen door het slaap tekort en de pijn. Toen de verloskundige er was, zat ik op 4 centimeter ontsluiting. Ze belde het ziekenhuis. Maar dit raad je nooit: het ziekenhuis was vol! Ze belde een ander ziekenhuis in Groningen, ook vol. Ze belde Assen, ook vol. We konden kiezen tussen Drachten of Scheemda. We kozen voor Scheemda. Dat was een autorit van 40 minuten, en we reden ook nog eens verkeerd, gadverdamme.
Na twee persweeën was onze dochter geboren
Ik heb vanaf dat moment mijn ogen bijna niet meer open gehad tot aan de geboorte van onze dochter. In het ziekenhuis werd ik door de verloskundige naar de bevalkamer gebracht. Mijn vriend parkeerde intussen de auto. Tot grote spijt van mijn eigen verloskundige kon zij de bevalling niet zelf doen, want het viel buiten haar district. Mocht er ergens een noodgeval zijn, dan zou ze nooit op tijd terug zijn. Een verloskundige van het ziekenhuis zou dus bij mijn bevalling zijn. Maar ja, het was overal erg druk, ook hier. Ze was bezig met een andere bevalling, en de mijne tegelijk. Ik bleek al op 8 cm ontsluiting te zitten. Van 4 naar 8 cm in 50 minuten. Ik mocht dus geen ruggenprik meer. Binnen een uur voelde ik enorme persdrang. Ik wist zeker dat mijn lichaam er klaar voor was, maar de verpleging instrueerde mij te wachten tot de verloskundige zei dat ik mocht beginnen. Ik had nog steeds mijn ogen niet open, want ik was doodmoe. Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid. Ik schreeuwde steeds harder dat ze moest komen, omdat ik moest persen. Het personeel deed erg kalm. En mijn vriend probeerde me ook rustig te houden. Na 20 minuten kwam ze eindelijk (dit voelde voor mij echt als 2 uur) en wat bleek, ik zat inderdaad al op 10 cm en mocht persen. Na twee persweeën was onze dochter er. Geboren op 10 september om 9.40 in de ochtend. Geen bad, zoals ik had gewild, maar ook geen pijnbestrijding! Ik was zo moe, maar ook zo trots dat ik dit op eigen houtje had gedaan.
Bevallen tijdens de babyboom was geen pretje. Alle ziekenhuizen vol, een lange autorit, niet mijn eigen verloskundige, een verloskundige die met twee bevallingen bezig was. En toch als ik er aan terugdenk, zeg ik altijd dat ik een makkelijke bevalling heb gehad. Eén nacht weeën en vervolgens maar twee keer persen, dat wens ik elke vrouw toe. Onze Anne had in het vruchtwater gepoept, dus we moesten nog even wachten op de kinderarts. Ook hij liet, door de drukte, ongeveer 2 uur op zich wachten. Daarna mochten we eindelijk naar huis, om te genieten als gezinnetje van drie.
EVA
