Lieve mam,
Je bent deze week weer een jaartje ouder geworden, alhoewel ik geen idee hebt of je dat wel meekrijgt. Het is je 63e verjaardag, maar je bent er al 10 jaar niet meer. Tien jaar geleden won de kanker van de allersterkste persoon die ik ken. En dat gebeurde een paar dagen nadat je voor het eerst oma werd, het moment waar je zo naar uit had gekeken.
Als je er zo over nadenkt is 10 jaar al best lang. Ik betrap mezelf erop dat ik lang niet elke dag meer aan je denk. En misschien denk ik inmiddels wel vaker niet aan je, dan wel. Maar in de week dat je jarig bent en de week dat je bent overleden, ben je altijd dicht bij me.
Weet je eigenlijk wel hoe het met ons gaat? En wat er allemaal is gebeurd de afgelopen jaren in onze levens? Naast dat je namelijk de sterkste en hardste vrouw bent die ik ooit heb gekend, was je ook iemand die er stellig in geloofde dat er meer is tussen hemel en aarde. Voor jou was de dood niet de dood, maar het begin van iets nieuws. Je geloofde er altijd heilig in dat iedereen een taak heeft op aarde en één van jouw taken was om mij te leren wat spiritualiteit is. Ik heb dan ook de eerste tijd na je overlijden gewacht op een teken van leven vanaf de andere kant. Als iemand dat zou proberen te doen, zou jij het zijn. Maar ik heb nooit meer iets van je gezien of gehoord.
Pap daarentegen heeft heel lang het gevoel gehad dat je bij hem bleef en hem niet los wilde laten. Dat gevoel heeft hij volgens mij nog steeds wel eens. Ik ben zo benieuwd of dat ook zo is. Want als je nog steeds bij hem bent om te kijken of hij het allemaal wel kan zonder jou, dan heeft hij zichzelf nu wel bewezen, toch? Ik weet niet het fijne van jullie relatie, maar dat drukt nu nog als een last op zijn schouders. Hij rommelt met zijn gezondheid, fysiek, maar ook mentaal en het zou zo fijn zijn om hem verlichting te geven. Vind je niet?
Ik vertel regelmatig verhalen over jou aan mijn kinderen Sol en Loa. Opa vindt dat lastig, dus hij doet dat liever niet. Sol en Loa vinden het allebei heel erg dat ze je niet kennen en hadden graag nog een oma bij zich gehad. Ze hebben veel vragen over hoe jij was als moeder voor mij en mijn zus en hoe wij waren als gezin. Maar zeker ook over de tijd dat je ziek was en dat zij in mijn buik zaten. Niet alle verhalen die ik vertel zijn leuk en luchtig. Ik ben er heilig van overtuigd dat je er alles aan zou doen om een leuke oma te zijn. Je keek daar zo ontzettend naar uit en het deed je zoveel pijn dat je Sol (en Loa, alhoewel ik niet zeker weet of je haar kent) niet zou zien opgroeien. Je “moest” altijd zoveel, en hebt daarom eigenlijk nooit tijd gehad om te “leven”. Ik had het je zo gegund om je te laten ervaren hoe het was om oma te zijn. Het had je waarschijnlijk een stuk zachter gemaakt als mens.
De zachte kant miste ik in jou. Je was altijd zo hard voor jezelf en voor de mensen om je heen. Je was heel zwart-wit en jouw waarheid was de enige waarheid. We zijn nu 10 jaar verder en ik zou zo graag willen weten of je nog steeds zo in het leven had gestaan of zou je hebben gemerkt dat het laten zien van jouw lieve, zachte en kwetsbare kant je pas echt een sterke vrouw had gemaakt?
Lieve mam, ook al ben je niet meer bij ons, je bent na al die jaren nog steeds deel van ons en dat zal natuurlijk altijd zo blijven. Ik had zo graag nog met je willen praten over hoe het is om moeder te zijn. Maar ook had ik van je willen horen hoe je vindt dat het ik het doe. Want stiekem wil ik namelijk nog steeds aan je laten zien dat ik het allemaal kan en van je horen dat je trots op mijn bent. Maar die wens houdt me tegelijkertijd ook tegen om verder te gaan. En dat geldt ook voor de rest van ons. Zullen we afspreken dat we elkaar meer loslaten, meer ruimte geven en trots zijn op elkaar? Zodat we met warme gevoelens terug kunnen terugkijken op wat is geweest en ons klaar kunnen maken om verder te gaan. Want pas als je loslaat, heb je echt twee handen vrij. En natuurlijk ga je altijd met ons mee.
Liefs Natasja (klik HIER voor haar Instagram en HIER voor haar andere blogs)
