Meike vertelt in een minireeks over haar zwangerschap en bevalling van Nola*. Een paar weken na de geboorte komt prachtige Nola te overlijden. Lees hier haar vorige delen voordat je hieronder verder leest. Meike en Farley haalden de beademing van Nola* af. Ze hield het lang vol! Zo lang, dat ze levend mee naar huis mocht.
Ik kom het huis binnen en zie de box staan. De ballonnen die we erin hadden gedaan, om te zorgen dat Poes er niet in zou gaan zitten, hangen nu als een slinger ertegenaan. Er staat een enorm canvas geschilderd door mijn nichtjes en neefje met heel groot de naam Nola. Wat fijn om het huis zo te zien en wat dubbel, want je zou ook maar zo kunnen denken dat we “gewoon” thuis zijn komen en Nola niet stervende was.
Ik loop langs het groene bankje, langs de wc, alles wat me nog zó helder op het netvlies staat komt weer terug naar boven. Ik ren de trap op (zoals ik altijd doe) en bedenk me zodra ik boven sta dat ik ben geopereerd en misschien niet naar boven had moeten rennen met twee treden tegelijk…. Ach, het zal de adrenaline van het moment wel zijn. Ik kijk de slaapkamer in waar de verloskundige hoorde dat Nola haar hartslag nog maar 60 slagen per minuut was en ik zie dat ons bed is verschoond en netjes is opgemaakt. Ik loop Nola haar kamer in, alles wat zo zorgvuldig is klaargelegd en bij elkaar is gezocht. Ik ga heel even op de schommelstoel zitten en het gaat door me heen dat ik daar nooit, maar echt nooit, middenin de nacht zal zitten om haar te voeden. Op haar commode staat een mandje vol met haarproducten waar de gemiddelde black hair kapper jaloers op zou zijn. Ik had namelijk allemaal Youtube filmpjes bekeken en blogs gelezen over krullen en kroes. Om me op alles voor te bereiden had ik zo’n beetje elke olie en conditioner ingeslagen inclusief speciale kam. De allergrootste regel bij krul en afro is: NOOIT het haar kammen als het droog is en de conditioner niet uitspoelen. Dat ik de producten het eerste jaar waarschijnlijk niet zou gebruiken, omdat die haartjes toch nog te kort zouden zijn, maakte me niet uit… Ik had al wel verteld dat ik redelijk was voorbereid op haar komst toch?
Heel even voel ik de tranen opkomen en dan denk ik: “Maar nu is ze er nog!” Ik pak haar naamslinger uit de lade, zo zorgvuldig uitgekozen. Handgemaakt van stof met aan de ene kant een hartje en de andere kant een vogeltje. Ik loop weer naar beneden en vraag aan mijn zus of ze hem wil ophangen: ‘Doe maar aan de deur naar de achtertuin. Aan de straatkant voelt ook niet helemaal goed’.
Buiten til ik Nola uit de couveuse en in de reiswieg. Farley tilt haar met reiswieg en al het huis in en zet haar op de bank. Het hele huis staat vol. Drie mensen van de ambulance, de huisarts en twee dames van de thuiszorg. Ohja en óveral bloemen… Mijn zussen maken zich snel uit de voeten, want Farley zijn familie komt ondertussen ook al binnen. Mijn familie komt de dag erna, op zaterdag. Farley en ik zitten te praten met de thuiszorg en de huisarts en krijgen uitleg over de pomp waar de medicatie in zit. We krijgen ook uitleg over hoe we haar een “bolus” kunnen geven. Dat houdt in dat, wanneer Nola stuipen krijgt of het zichtbaar is dat ze oncomfortabel is, ze een extra dosis medicatie krijgt. Het zou wel kunnen dat ze daar dan vervolgens door overlijdt maar ja, dat kan ook gebeuren als ze stuipen krijgt alleen zal ze door een bolus in ieder geval niets voelen en dat is toch een prettigere manier om te overlijden dan in een stuipaanval. Wat een gesprekken… Ze weten gewoon niet hoe Nola zal gaan overlijden. Ze kan blauw worden, ze kan gaan stuipen… Het is afwachten wat er gebeurt, want heel eerlijk weten ze het gewoon niet, omdat dit bijna niet voorkomt.
Eén van de zussen van Farley komt binnen en dat is nogal een emotioneel moment. Zij zit voor een paar jaar met haar gezin in Singapore en ook vanwege Corona zijn zij al een hele tijd niet in Nederland geweest met het gezin. Zij is, zonder haar gezin, op het vliegtuig gestapt om voor de uitvaart naar Nederland te komen. Heel gek, want vlak voor haar vertrek belden we haar op dat Nola nog mee naar huis ging en niet gelijk dood zou gaan. Zij had ook nooit gedacht dat ze haar nichtje toch nog levend zou kunnen zien. Geëmotioneerd omhelst ze ons, nadat we haar al iets van 1,5 jaar niet hebben gezien.
De huisarts en thuiszorg vertrekken en ik zit op de bank met Nola ernaast, in de reiswieg. De familie van Farley staat in een kring om de bank heen. Weer zo’n vreemde situatie. Ik zit stralend naast mijn kind: ‘Kijk, dan jongens! Hier is ze!’ Iedereen eromheen staat intens verdrietig te huilen, terwijl ik glunderend op de bank zit. Ik sta dus maar op om een arm om één van mijn nichtjes heen te slaan en zeg: ‘Ze is nu nog niet dood hè!’ Mijn gevoel kan hun verdriet niet plaatsen, want alles in mij roept: “Ze is thuis. Het komt gewoon goed!”
Farley zijn familie heeft eten meegenomen en we proosten met champagne op de geboorte van Nola. Die avond zitten Farley en ik met Nola samen op de bank. We wisselen af wie haar op de borst heeft liggen. Ik ben als de dood dat ze ineens dood zal gaan en fluister haar in dat ze echt nog heel even moet volhouden. Morgen komt mijn familie en ik hoop zo dat ook zij haar nog levend kunnen zien. Ik zeg een paar keer tegen Farley: ‘Ze voelt nu wel wat koud, wordt ze niet wat blauw’? Ja ze kan natuurlijk elk moment overlijden…
Ik ben gebroken en ga eindelijk weer eens thuis douchen. Ik ga in bed liggen en Farley brengt Nola naar boven. Ze ligt bij mij op de borst en Farley gaat nog even beneden televisie kijken. Ik zet Netflix aan. Niet dat ik er iets van volg, maar ik voel me heel even gewoon een normale moeder die met haar pasgeboren baby in bed ligt.
MEIKE
