Onze nieuwbouwwoning was zo goed als klaar. Dus het was voor ons tijd voor de volgende stap. Vol goede moed stopte ik met de pil. We wilde het ongedwongen aanpakken. De maanden daarna verliep mijn cyclus erg rommelig. De cyclussen werden steeds langer en de menstruaties bleven steeds langer uit. “Ach”, dachten we, “mijn lichaam zal wel aan het ontpillen zijn”. Inmiddels hadden we sleutel van ons huis gekregen en een baby viel wat meer naar de achtergrond op dat moment.
De cyclussen werden steeds langer, 32 dagen, 45 dagen… Op een gegeven moment zolang, dat ik soms de tel kwijt begon te raken. Overal las ik op internet dat het pas zin heeft om een afspraak te maken bij de huisarts als je een jaar lang ‘probeert’ zonder resultaat. Na ongeveer een jaar trok ik de stoute schoenen aan en maakte ik een afspraak bij de huisarts. Daar vertelde hij dat we met dit soort symptomen, ook al veel eerder hadden mogen komen. Ze stelde wat vragen en benoemde PCOS*, afkorting van Polycysteus Ovarium Syndroom. Later thuis ging ik Googlen en las ik dingen als overgewicht en andere symptomen. Ik dacht: “Overgewicht? Ik ben eerder te dun dan te dik”.
Voor dat we verder werden geholpen, moest mijn vriend ook worden getest zodat ze wisten waar ze het ‘probleem’ aan konden pakken. Bij hem werd alles gelukkig meteen alles goed gekeurd. Het lag dus aan mij. Op dat moment voelde het alsof mijn lichaam faalde en het mijn schuld was. We werden op een wachtlijst gezet voor de fertiliteitsafdeling in het ziekenhuis. Een wachtlijst van maar liefst drie maanden. Dus het wachten begon. Ondertussen gingen we gewoon door met het dagelijkse leven. Tijdens het werk vertelde ik mijn collega: “Ik voel me niet fit. Ik kan niet zeggen dat ik ziek ben, maar ik heb de hele dag koude rillingen over mijn lijf”. Ergens in mijn onderbewustzijn dacht ik: “Ik zou toch niet zwanger zijn? Ik ben al meer dan 100 dagen niet ongesteld geweest”.
In het weekend bleef het in mijn hoofd hangen: “Zou het een wondertje zijn. Ben ik zwanger? Zou het kunnen? Moet ik een test doen?” Ik vertelde niets tegen mijn vriend en deed ‘s ochtends een test. En ja hoor, twee dikke strepen. Ik kon het gewoon niet geloven. “Een cyclus van 135 dagen en ik was gewoon zwanger, hoe dan?”, schoot er door mijn hoofd. Vol ongeloof en enthousiasme rende ik naar mijn vriend. We waren beiden door het dolle heen, maar haalden voor de zekerheid een aantal weken test van clear blue ter bevestiging. Deze test gaf aan dat ik zelfs al een aantal weken zwanger was.
We werden gebeld door het ziekenhuis voor een afspraak. We hadden deze voor de zekerheid laten staan, mocht de vitaliteitsecho niet goed zijn. Tijdens de eerste afspraak bij de verloskundige zagen we een mooi kloppend hartje van ons kindje met een termijn van toen al 7 weken. Dus de afspraak in het ziekenhuis werd toen gecanceld. Alles verliep in de weken daarna goed. Ik heb aan iedere verloskundige gevraagd of het wel een gezond eitje kon zijn, omdat mijn cyclus al zo lang was. Iedere verloskundige beaamde dat het een gezond kindje kon zijn. De cyclus stond los van de kwaliteit van het bevruchte eitje.
De dag van de 12 weken echo voelde ik wel wat spanning, maar we konden beiden niet wachten om ons kindje weer te zien. Tot 15 minuten voor de afspraak. Ik ging naar het toilet om te plassen en tijdens het afvegen zat er bloed in de urine. Op dat moment probeerde ik mezelf rustig te houden. Het kon zoveel zijn: een geknapt addertje of een blaasontsteking. “Wacht nou maar eerst de echo af”, dacht ik nog.
Maar helaas… Hhet hartje was gestopt met kloppen bij een termijn van negen weken. Het kindje leefde al bijna een week of twee niet meer en mijn lichaam ging het nu afstoten. Er werd een afspraak gemaakt in het ziekenhuis voor onderzoek en medicatie om de miskraam op te wekken. Wat een naar woord eigenlijk: miskraam. Maar wat voor ons nog vervelender was dat de verloskundige zonder empathie of emotie reageerde. We kregen te horen dat het een lot uit de loterij was die je niet wilde winnen, sommige krijgen 1,2,3,4 zelfs soms 5 keer een miskraam. “Maar ach, jullie zijn jong, dus geef het niet op”. Nou geloof me, ik had die vrouw van haar stoel willen trekken. Op dat moment wil je dat echt niet horen. En oja, of we even mee wilde doen aan een onderzoek met placebo’s. Ik zei tegen mijn vriend: “Eén keer dit ziekenhuis en nooit meer”. Dat vind hij ook.
Een tijdje na de miskraam zijn we alsnog naar de fertiliteitsafdeling geweest in een ander ziekenhuis. Daar kreeg ik inderdaad de diagnose PCOS. We kregen de laagste dosering Clomid mee naar huis. Na drie rondes waren we gezegend met opnieuw een zwangerschap. We zijn nu trotse ouders van een lief tevreden meisje. Gelukkig kunnen ze tegenwoordig heel veel en zijn er genoeg middelen om je te helpen om zwanger te worden. Blijf open naar elkaar en praat vooral met elkaar. Niet alleen met partner, maar ook met familie, vrienden en kennissen. Meer mensen krijgen hiermee te maken, dan je denkt. Er heerst helaas nog een groot taboe.
*PCOS is een syndroom waarbij meerdere hormonen afwijkend zijn. De eisprong (ovulatie) blijft uit en eicellen blijven achter in de eierstokken als met vocht gevulde blaasjes. Een eisprong is natuurlijk nodig om zwanger te worden.
JANE DOE
