Jolanda schrijft een reeks over haar fertiliteitstraject. Lees hieronder de eerdere delen.
Deel 1: Ik voelde dat er iets niet klopte in mijn lijf, maar dit had ik nooit verwacht
Deel 2: De arts kwam met de verwoestende conclusie: “Je bent onvruchtbaar”
Deel 3: Jolanda is onvruchtbaar, maar wil graag een second opinion in het buitenland
Deel 4: Onze allerlaatste ICSI poging werd afgebroken, dit was het einde
Deel 5: Ik had iemand gevonden die haar eicellen aan mij wilde doneren
Deel 6: Ik kreeg dubbel slecht nieuws van de vrouw die eicellen wilde doneren
Deel 7: Ik ging op voor mijn allereerste terugplaatsing met donoreicellen
Nadat wij alle financiën rond hadden gekregen door middel van geweldige donaties, namen we meteen contact op met een Nederlands contactpersoon van de kliniek. We konden direct een afspraak inplannen voor een intake. Omdat Arjen dan ook zijn deel moest produceren, zou deze intake plaatsvinden in Portugal. “Pfff, het komt nu allemaal wel ineens heel dichtbij’. Al snel kregen we een reactie terug dat er op één van onze voorgestelde data nog plek was. We zochten snel naar vliegtickets, huurauto en hotel. Anderhalve week later zouden we al vertrekken.
Onaangename combineren met het aangename
We waren inmiddels geland in Porto. Ook al zat onze kliniek niet in Porto, we hadden besloten om hier te overnachten. Zo hadden we de mogelijkheid om deze mooie stad te ontdekken. Je moet het onaangename soms ook maar combineren met het aangename. We maakten er dus nog even een fijne stedentrip van. De dag erna hadden we de afspraak in de kliniek.
Afspraak met de kliniek
Op 17 september hadden we onze afspraak in de kliniek. Tijdens het rijden zag ik na een tijdje het bordje “Coimbra”, de plaats waar de kliniek was. We waren er dus echt bijna. Al snel na het inrijden van Coimbra zag ik daar de kliniek. Bam, meteen tranen in mijn ogen. De realiteit kickte nu helemaal in: “We zijn in Portugal voor onze kinderwens”. Iets wat ik een aantal jaar geleden nooit had verwacht. Ik vond destijds Spanje of Portugal veel te ver weg en daarbij dacht ik: “Hoe kan je dit nou doen met werk?”. En nu waren we hier opeens, zo onwerkelijk.
Een donor met rood haar
Het duurde even voor we werden opgehaald voor onze afspraak. We werden in een aparte kamer gezet. Hier hebben we verschillende gesprekken gehad met allerlei mensen. We hadden ook een gesprek met een verpleegkundige die het plan uitlegde en om door te nemen wat wij de belangrijkste kenmerken vonden voor een donor. We gaven aan dat het belangrijk was dat de donor op mij ook leek. We wisten niet of er een donor zou zijn met rood haar. Mocht dat echt niet zo zijn, dan zouden ze naar Arjen zijn uiterlijke kenmerken kunnen kijken.
Veel gesprekken
Iedere medewerker met een andere functie zat hier blijkbaar op zijn eigen eilandje. Er was niet één persoon die alles wist. Maar bijkomend voordeel was dan wel weer dat we veel mensen hadden kunnen spreken en hierdoor een fijn gevoel kregen bij de kliniek. Het was de juiste keuze die we hadden gemaakt. Hier zouden we ons laatste traject voor onze kinderwens opstarten.
Oefen-transfer
We kregen ook nog een gesprek met een arts. Hier namen we nog kort onze vragenlijst door en hoe ons voortraject eruit had gezien. Daarna mocht ik weer plaatsnemen op de onderzoeksstoel voor een echo. Portugal wilde zelf ook graag weten hoe mijn baarmoeder en eierstokken eruit zagen. Ik mocht deze echo ook in Nederland doen. Omdat wij toch samen naar Portugal afreisden, had ik besloten de echo bij hun te laten doen. Ook gingen ze meteen een oefen-transfer doen. Zo konden ze zien of mijn baarmoeder makkelijk te bereiken zou zijn op het moment van terugplaatsing. Deze oefen-poging was gevoelig. Ik kon het niet plaatsen en dat maakte me wel wat angstig. Later realiseerde ik me dat ik er met een lege blaas lag, waardoor mijn baarmoeder naar achteren was gekanteld. Dit zou het kunnen verklaren, want bij een terugplaatsing moet je met een volle blaas komen. Hierdoor is de weg naar de baarmoeder toe dan een stukje rechter. Als laatste mocht Arjen zijn aandeel inleveren. Dit werd meteen onderzocht en ingevroren. Als we een geschikte donor hadden gevonden, konden de eicellen meteen bevrucht worden. We hoefden dan niet nog een keer die kant op te komen.
Toerist in Porto
Na de afspraak in de kliniek reden we nog wat rond met de auto, zodat we ook nog iets van de omgeving zagen. De dag erna brachten we de hele dag door als echte toeristen in Porto. Eenmaal terug in Nederland begon het lange wachten. We hadden alle bedragen overgemaakt naar Portugal, zodat zij konden starten met het zoeken naar een donor. Onze contactpersoon had gezegd dat je, na betaling, binnen twee weken een donormatch kreeg. Wow, dit was zo’n ontzettend bizar idee.
7 Oktober 2021
Het was nu iets meer dan twee weken geleden dat we de bedragen betaald hadden, maar helaas nog geen reactie uit Portugal met een voorstel. Van andere meiden hoorde ik dat ze het druk hadden. Toch was de termijn van twee weken aan ons benoemd. Hierop besloot ik om de contactpersoon een mail te sturen. Prima als het langer duurde, maar dan was het fijn om dit te weten. In dit traject was alles al lang wachten, en als je een datum hoort dan richt je jezelf daarop. Het is pijnlijk als er dan niks gebeurt. Al snel kreeg ik een mail terug dat het echt binnen twee weken zou gebeuren. Zij ging contact opnemen met de kliniek. En ja hoor, ’s avonds werden we gebeld. Via Whatsapp, met een onbekend nummer. Nou mooi niet dat ik die opneem met alle verhalen die je tegenwoordig hoort over fraude. Meteen daarop werd ik normaal gebeld. En toen herkende mijn mobiel het nummer…. Een nummer uit Portugal. Vol spanning gingen we het gesprek aan.
Er was een donatrice gevonden
We werden vriendelijk te woord gestaan en we kregen wat informatie over de donatrice te horen. Later zouden we via de mail nog een uitgebreid profiel ontvangen. Momenteel zat zij in haar stimulatiefase. We kregen een paar dagen de tijd om erover na te denken. Als wij niet verder met haar wilden gaan, dan konden ze op zoek naar een nieuw stel. Zo zouden haar eicellen na de punctie meteen bevrucht kunnen worden.
Gingen we met haar verder?
Even later keken we naar een twee pagina tellende vragenlijst die de donor had ingevuld. We lazen oud ze was (20 jaar), maar ook haar hobby’s, kleur ogen en familie kwamen voorbij. We wisten zelfs haar favoriete automerk. Arjen en ik hadden veel gepraat. Wat klonk ze goed. Ze had ook een lieve tekst geschreven voor de wensouders. En toch knaagde er iets aan mij. Hoe perfect ze ook klonk, er zat niks van mijn uiterlijke kenmerken in. Geen blauwe ogen of (en voor ons het allerbelangrijkste) rood haar. Moeten we die wensen nu opgeven? “Ja tuurlijk”, ging er door mijn hoofd. “We hebben een donor. In Nederland lukt zoiets echt niet. Ik wil een donor, nu heb ik hem,dus dan accepteer ik haar toch?!”.
Ik wist het niet
De dag erop besloot ik met onze contactpersoon te bellen. Ik wist het namelijk echt niet. Zij was meteen heel resoluut: “Je gaat dit niet doen. Je hebt teveel twijfels”. Ons databestand is zo ontzettend groot. Er zit geheid een donor tussen waarbij je gevoel meteen “Ja” zegt”. Ze kon me zelfs vertellen dat ze ook donoren hebben met rood haar. “OK, waarom bieden ze die dan niet aan?”, dacht ik. Met pijn in ons hart lieten we deze donatrice gaan. Wat een geweldig meid, een geweldige donor, maar helaas niet voor ons. En dus ging de zoektocht verder.
16 Oktober 2021
’s Middags kregen we opeens weer een mail uit Portugal. Twee nieuwe donorvoorstellen. We openden de bijlagen meteen. Ik scande op haarkleur en zag het meteen: geen rood haar. Ik was van slag. We hadden ze zo duidelijk verteld dat we een donor zochten met rood haar. Waarom kwamen ze dan hier mee? We stuurden dan ook binnen twee minuten een mail terug dat we de donoren afwezen, omdat zij beide niet de eigenschappen hadden die wij zochten. We schreven nog eens in de mail welk kenmerk wij het allerbelangrijkste vonden.
De tranen bleven lopen
Kort erop kregen we een nieuwe mail met een nieuw donorvoorstel: blond met blauwe ogen. De tranen bleven komen. In de mail stond dat ze twee donoren hadden met rood haar, die later voor het jaar stonden ingepland. Dus we stuurden meteen terug dat we ook dit donorvoorstel afwezen en dat één donor in de mail omschrijving ons erg aansprak. En dat wij graag van haar een officieel donorvoorstel zouden willen ontvangen.
Een nieuwe email
En waar het contact eerst super snel ging, bleef het toen stil. Zoveel gedachten door mijn hoofd: “Waarom eerst zo snel en nu niet? We hebben toch een keuze gemaakt?”. Vlak daarna, aan het begin van de avond, was daar een nieuwe mail. Ik had me alweer voorbereid op de zoveelste teleurstelling. Maar nu bleek het toch anders. Hij stuurde ons alle gegevens van de donor door die hij ’s middags had omschreven in de mail. Met erbij de woorden: “She is now reserved for you”. We hadden een donor…
WORDT VERVOLGD
JOLANDA
