2018
De pijn in mijn stuit werd erger en zoals ik de vorige keer al beschreef: de fysieke pijn nam de overhand. Dat ik nog niet zwanger was, ja dat waren we inmiddels wel gewend… Maar dat ik elke maand dan ook nog eens extra word ‘gestraft’ met die pijn?! Nee, dat kon ik niet verdragen.
Na 15 maanden gestopt te zijn met de pil, stapten we naar de huisarts met onze kinderwens. Ook heb ik aangegeven dat ik heel veel last had van mijn stuit en dat ik zelfs dagen niet kon werken van de pijn. We moesten het nog maar een half jaar proberen, want op het eerste oog waren we gewoon een gezond stel. Voor de pijn in mijn stuit werd naproxen aangeraden. De eerstvolgende cyclus na het bezoekje aan de huisarts bleek ik zwanger! Mijn allereerste positieve zwangerschapstest op dag 36 van mijn cyclus. We konden het niet geloven. Zo zit je bij de huisarts en zo ben je opeens zwanger. Ik maakte meteen een afspraak voor een eerste echo. Daarna was het aftellen. Ik kreeg na een paar dagen al bruinverlies, maar de verloskundige die ik bijna elke dag aan de lijn had, stelde me gerust. “Dit komt vaker voor en hoeft niks te betekenen” Zo lang ik geen buikpijn had, hoefde ik me geen zorgen te maken. Omdat we zo overdonderd waren en enorm op die roze wolk zaten gingen we, ondanks de onzekerheid, struinen door verschillende babywinkels. Ik had de kinderwagen al uitgezocht en we hadden voor onze vaders en moeders al cadeautjes gehaald.
De dag erna voelde ik me niet goed. Ik had precies dezelfde ‘pijnen’, als wanneer ik ongesteld ben. Krampen in mijn onderrug, niet in mijn buik. Ik sliep heel onrustig en ben in de ochtend naar mijn werk gegaan. Ik heb mijn leidinggevende meteen ingelicht en hij vond dat ik naar huis moest gaan en mijn rust kon pakken. Vanaf het moment dat ik thuis was, brak het door, mijn miskraam kwam op gang. Een week later zouden we onze eerste echo hebben, die heb ik dus nooit gehaald. In overleg met de verloskundige mocht ik de dag na mijn miskraam langskomen om te kijken hoe ik er van binnen aan toe was.
Daar kwam het verlossende woord: mijn baarmoeder was leeg. Er was niets meer te zien. Ik was opgelucht, want mijn lichaam had het zélf al opgeruimd. Mijn vriend daarentegen liet zijn hoofd zakken. Die had ergens nog hoop dat het toch nog goed zou komen. Omdat er niks meer te zien was en je na een miskraam vaak vruchtbaarder bent, mochten we het in de eerstvolgende ronde gewoon opnieuw proberen. Er ging van alles door ons heen. Blijdschap, want zwanger worden was het probleem niet meer. Maar ook verdriet, omdat ik niet zwanger ben gebleven. Daarbij ging ik heel erg twijfelen. “Was ik wel echt zwanger?” Ja, ik had twee digitale testen die aangaven dat ik zwanger was en ik heb daar zelfs nog een foto van. Maar omdat ik al vrij snel bruinverlies had en er op de echo niks meer te zien was, twijfelde ik enorm. Een aantal weken erna hoorden we dat vrienden van ons zwanger waren, met een beetje rekenen zouden we ongeveer gelijk lopen. Toch een gek idee… Maar vol goede moed gingen wij 2019 in.
2019
De pijn in mijn stuit werd zo heftig en zwanger worden na de miskraam bleek ook een opgave, dus we zijn opnieuw naar de huisarts gegaan. Daar was al gauw het antwoord: ‘Jullie kunnen zwanger worden.’ En voor de pijn in mijn stuit werd diclofenac voorgeschreven. Daar moest ik het maar mee doen. Vriendlief mocht wel een potje inleveren om te laten onderzoeken. “Maar dat is wel een heel gedoe hoor en jullie zijn zwanger geweest, dus het zal niet aan het zaad liggen”. In de tussentijd ben ik zelf verder gaan zoeken naar oplossingen voor de pijn in mijn stuit. En zo kwam ik bij de osteopaat terecht. Zij voelde meteen spanning aan de rechterkant van mijn buik, maar na driebbehandelingen voelde ik nog steeds geen verbetering. Zij gaf aan dat zij helaas niks voor me kon doen, maar dat ze mij wel aanraadde om een gynaecologisch onderzoek te laten doen. Puur vanwege de pijnen tijdens mijn menstruatie en niet zozeer vanwege onze kinderwens. De afspraak was gemaakt en inmiddels hadden we het zaad- en bloedonderzoek ook al gehad. In de tussentijd ben ik ook gestart met accupunctuur. Ik ging er heen vanwege de kinderwens, maar ook om de pijn in mijn stuit te verlichten. Omdat de focus eerst op het zwanger worden werd gelegd (want wel zwanger betekent geen menstruatie en dus geen pijn) ging ik wekelijks langs. Ze gaf aan dat het gemiddeld drie cyclussen zou duren, voordat er eventueel verschil merkbaar zou zijn.
Ondertussen was degene die we tegenkwamen bij de verloskundige bevallen en ook die vrienden die ons vertelden zwanger te zijn waren papa en mama geworden. Heel gek, om te beseffen dat ik eigenlijk ook rond die tijd zou zijn bevallen. Ik dacht dat ik het niet zo erg zou vinden, maar het voelde heel raar om met lege handen te staan. Na een aantal weken kwamen we bij de gynaecoloog. Er werd een echo gemaakt en daarna bespraken we met de resultaten van de echo en mijn pijn. Mijn baarmoeder zag er heel mooi uit op de echo. Er werd letterlijk gezegd: ‘Een gespreid bedje’. Ik voelde een soort woede opkomen. Welk gespreid bedje? Dat betekende dat het allemaal goed was, maar ik werd maar niet zwanger (op één keer na in bijna twee jaar tijd). Vanwege de pijn in mijn stuit werden wij doorverwezen naar de poli fertiliteit. Eigenlijk zou je minstens 12 maanden moeten wachten na de miskraam voor een doorverwijzing. Dat zou voor ons betekenen dat we nog minstens vier maanden moesten wachten. Omdat de gynaecoloog zag hoeveel fysieke pijn ik naast de mentale pijn had, werden we gelukkig meteen doorverwezen.
De afspraak volgde ongeveer zes weken nadat we bij de gynaecoloog waren geweest. De uitgebreide vragenlijst werd doorgenomen en, net zoals bij de huisarts, kwam er niks geks uit. De enige optie op dat moment was een HSG onderzoek. Hiermee werd bekeken of de eileiders toegankelijk waren, dit was op een echo niet te zien. Ook werd er aangegeven dat de kans op een zwangerschap in de zes maanden na het onderzoek groter was, omdat ze de eileiders doorspoelden met vloeistof op oliebasis. Het onderzoek werd volgens de arts wel als pijnlijk ervaren, maar ik was inmiddels al zo lang aan de fysieke en mentale pijn gewend, dat ik besloot het onderzoek te laten uitvoeren. Hierbij werd ook het zaad- en bloedonderzoek meegenomen en dan werd er een percentage berekend van de kans op een natuurlijke zwangerschap. Boven de 30% zou betekenen dat we weer naar huis werden gestuurd…
WORD VERVOLGD…
JANE DOE
