Eline schrijft een minireeks over haar zoontje Mace. Lees eerst de vorige delen.
Deel 1: De oogarts verwees Mace met drie maanden door voor een hersenscan
Deel 2: Mace moet onmiddelijk worden opgenomen op de oncologie
Deel 3: We wachten bang af wat er in Mace zijn hoofdje zit en of het groeit
Ironie
Ironisch genoeg duurde het langste weekend uit ons leven ook daadwerkelijk een uur langer, want de klok werd verzet. Tot vanmorgen keek ik uit naar maandag, want dan begint de fabriek hier weer te werken. Dan zien wij de artsen terug en starten er weer onderzoeken. Toch voel ik mij sinds vanavond eerder angstig en verdrietig. Morgen of dinsdag gaat onze bubbel doorgeprikt worden. De harde realiteit zal ons in het gezicht slaan. Hoe hard, dat zal de tijd uitwijzen.
Mijn hart huilt
Jimmy kreeg gisteren al zijn klap in het gezicht. De mijne kwam vandaag pas. Ik liep de gang op om even mijn gedachten te verzetten en plots stond ik oog in oog met twee ouders en een kindje. Op de gezichten van de ouders zag ik maar twee dingen: zorgen en ongerustheid. Het meisje zag er eerder uitgeput uit. Ze had geen haartjes meer, maar wél een mooie doek op haar hoofd. Ze vocht tegen kanker. Jim kwam een kindje tegen van Lewis zijn leeftijd. Dit kwam keihard binnen. Het kindje dat ik zag was iets ouder. Ongeacht de leeftijd, even oneerlijk. Plots dacht ik: “Shit, mijn baby ligt op dezelfde afdeling en wij weten nog niet of onze toekomst er ook zo uit gaat zien”. Een vreselijke angst bekroop mij.
Grote broer Lewis
Ons eerste kindje is over een paar maanden drie jaar en begrijpt er niet veel van. Mace in het ziekenhuis bezoeken staat gelijk aan iets leuks. In het ziekenhuis heeft hij zijn broertje voor het eerst ontmoet. Toen was het feest. Maar ongetwijfeld zal Lewis als geen ander aanvoelen hoe mama en papa zich voelen. Hoe we worstelen om ons sterk te houden voor hem en voor Mace. Gisteren had Mace een t-shirt met korte mouwen aan en kon je het verband van zijn infuus goed zien zitten. “Mace’je pijn?”, vroeg hij. “Euhm, een heel klein beetje pijn maar. De dokter deed prik”, legde ik uit. Hij nam genoegen met de uitleg. Sterker nog. Hij wilde ook zo’n mooi verband. Vandaag het verband toch maar verstopt onder de lange mouwtjes.
Goede zorg
Voor Lewis wordt goed gezorgd. Hij heeft de liefste grootouders die hem als een kleine koning opvangen en met heel veel liefde een beetje extra verwennen. Compenseren. Want hij mist ons wel, natuurlijk. Als hij op bezoek komt, is er altijd veel tijd voor knuffels en kusjes. Hij tankt bij, maar wij ook. Morgen vertrekt hij naar Centerparcs met opa en oma. Wat gaat dat genieten zijn. Het zal voor Lewis echt een zalige week worden. Ongetwijfeld.
Aan je zijde
Jimmy wilde heel erg graag dat ik even naar huis zou gaan om mijn gedachten te verzetten. Ik kan dat niet. Ik wil dat niet. Wat als er iets gebeurt? Ik ben minstens drie uur weg. En dan moet ik mij al haasten. Dat is het nadeel van een ziekenhuis zo ver van huis. Ik heb het vanmiddag aangedurfd om samen met iemand naar het winkeltje te wandelen. Dat was al een stap. Toen we terug kwamen was Mace helemaal over zijn toeren. Toeval. Maar toch, hij heeft mij nodig. Hij kent mij het beste. Ik verlaat dit ziekenhuis niet zonder dat Mace meegaat.
Heel veel vraagtekens
Hoe dichter de werkweek nadert, hoe meer vragen er door mijn hoofd spoken. Ik vraag me af of “de onbekende massa” er al zat toen Mace nog in mijn buik zat. Heeft mijn lichaam voor deze miserie gezorgd? Ik vraag me af we misschien te laat hadden kunnen zijn als Mace ons eerste kindje was, en we niet echt goed wisten wat normaal is wat betreft visuele ontwikkeling en scheel kijken. Ik vraag me af wat de mogelijke oplossingen zijn voor alle mogelijke scenario’s. Ik vraag me af hoe lang het gaat duren voor we ons normale leven weer kunnen herpakken. Morgen is het maandag, hopelijk krijgen we dan al een stukje van deze ingewikkelde en zenuwslopende puzzel.
Lees HIER het vervolg
ELINE
