Lucy schrijft een minireeks over haar zoontje Hidde met een eetstoornis. Het is fijn als je eerst de vorige delen leest.
Deel 1: Een baby met een eetstoornis
Deel 2: Wat we ook probeerden onze baby wilde niet eten
Na heel wat getwijfel, besluit ik het slechte eetgedrag van Hidde toch ‘even’ aan te kijken. Hij heeft vlak voor zijn eerste verjaardag al een afspraak staan. Ik wacht geduldig af wat de nieuwe drinkvoedingen gaan doen. Dat besluit maak ik vooral op basis van het feit dat Hidde ontzettend goed slaapt, altijd vrolijk is en nauwelijks ziek. Zijn lengte groeit gestaag door. Echt alleen zijn gewicht buigt af op dat moment.
Hidde at nauwelijks
Maar dan komt onze zomervakantie. De zomervakantie is voor ons gezin iets waar we enorm naar uitkijken. Mijn man werkt onregelmatige diensten in een leidinggevende functie. Hij kan daardoor niet zomaar bij calamiteiten even naar huis. Naast de wisselende diensten heeft hij ook veel cursussen en dergelijke. Dat maakt dat we echt met ons gezin drie weken per jaar van de radar verdwijnen. Even opladen, alleen met elkaar. We zijn echte kampeerders, met zo’n grote tunneltent op een vijf sterren camping. Heel de dag spelletjes spelen en vechten om een plekje aan het zwembad. We vertrekken dolenthousiast naar Zuid-Frankrijk. De reis gaat goed, ook met het eten en drinken. Maar als we eenmaal op de camping staan, slaat alles om. Hidde eet na een dag of vijf nauwelijks nog vaste voeding, behalve knijpfruitjes. Na een kleine week begint het op te vallen en letten we beter op zijn inname.
Drinken ging ineens ook slecht
In eerste instantie zagen wij nog geen probleem. Hidde at de eerste avond keurig wat frietjes en snoepte aan een stuk koude komkommer. We gaven hem elke dag een toetje dat hij lekker wegsmikkelde. En hij kreeg naast twee medische drinkvoedingen (infatrini) ook nog twee borstvoedingen. Na vijf dagen at hij nog steeds geen broodjes. Het was ook opvallend dat hij geen groente of aardappeltjes aanraakte. Het viel toen ook steeds meer op dat flessen moeilijker en moeilijker gingen. Zo moeizaam, dat we bang waren dat hij veel te weinig vocht binnen zou krijgen. Op de helft van de vakantie liet hij zelfs los van de borst. Aangezien Hidde inmiddels bijna negen maanden oud, was vond ik dat goed. Het kwam eigenlijk wel fijn uit. Zo kon ik lekker wijntjes drinken bij het avondeten en hadden we meer kijk op wat hij daadwerkelijk dronk. Opvallend was dat ik cold turkey stopte en nooit stuwing of lekkages had. Achteraf gezien dronk hij dus echt niet meer zo veel bij mij. We probeerden zijn vochtinname op pijl te houden. We gaven extra knijpfruit (die knepen we gewoon leeg in zijn mondje) en probeerden water en slappe limonade in flesjes. Maar het bleef toch spannend met die hitte overdag.
Alarmbellen
Eenmaal thuis gingen toch alarmbellen rinkelen. Hidde was in de vakantie niets aangekomen ondanks de, noodgedwongen, overschakeling naar volledig infatrini (extra verreikte flesvoeding). Hij dronk nog maximaal 400cc melk per dag en ook het normale Nederlandse brood at hij ineens niet meer. Met fruit was het maar net hoe de wind waaide. Avondeten heeft hij nooit goed gedaan, maar nu duwde hij de lepel meteen weg en proefde nauwelijks. Ook vlees, voorheen duidelijk zijn favoriet, at hij nauwelijks nog. Er leek iets veranderd te zijn.
Hidde werd erg ziek
Half oktober, zo’n zes weken na die vakantie, werd Hidde ziek. Heel ziek. Het begon met een snotneus en ontstoken oogjes, maar al snel volgde een blaffende hoest en liep hij regelmatig blauw aan. Ik ging meerdere keren naar de huisarts, maar alles klonk goed. Tot we op na vier keer bellen en een controle een beetje moedeloos werden. Ik belde, vlak voor vijven opnieuw de huisarts: “Luister, hij wordt opnieuw grauw nu. Ik zie het niet zitten om de nacht in te gaan. Mijn man heeft nachtdienst en ik wil in deze situatie niet alleen zijn. Kun je me voor de zekerheid tóch naar het ziekenhuis sturen?”. Dat mocht. Die avond belandde Hidde op de spoedeisende hulp aan de monitor, en daar ging het mis.
WORDT VERVOLGD
LUCY
