Mijn naam is Marlijn en ik ben 33 jaar. Het afgelopen jaar was voor mij, mijn man en dochters Nilah (4) en Véda (0) een pittig jaar. Ik ben geboren met een aangeboren hartafwijking: een lekkende klep in de aorta. Toen ik 11 maanden was ben ik hier aan geopereerd. Al die jaren is alles, op een paar kleine klachten na, goed gegaan. Tot ik in februari van dit jaar zwanger bleek te zijn. Met blogs wil ik graag mijn verhaal vertellen. Deels om te verwerken, maar met name voor bewustzijn rondom hartklachten en hartfalen bij vrouwen! Doodsoorzaak nummer 2 bij vrouwen!
‘We gaan even naar de kamer hiernaast om de resultaten te bespreken’. Al mijn hele leven heb ik echo’s voor mijn hart nodig om te kijken hoe het gaat, maar nog nooit moest ik naar een andere kamer om de resultaten te bespreken. Op dat moment wist ik dat wat ik de afgelopen weken voelde in mijn lijf ook zichtbaar was op de echo. Hartkloppingen, extreem moe, benauwd, buiten adem bij kleine activiteiten (fietsen, trap lopen, iets tillen). Allemaal klachten die ik had.
Begin februari 2019 had ik weer een positieve zwangerschapstest in mijn hand. Na twee miskramen was dit de derde positieve test in één jaar. Wachten tot de eerste echo was (te) spannend. De eerste echo stond gepland op de vierde verjaardag van Nilah, dus de eerste afspraak hebben we ook nog verzet. Dit omdat we niet wilden dat de verjaardag van Nilah anders zou verlopen dan gepland. De volgende maandag brachten we Nilah voor het eerst naar school en daarna reden we door naar het ziekenhuis. Volgens mij hebben mijn man en ik nog nooit zo weinig gepraat met elkaar. Wat een spanning. Normaliter had ik ook al een afspraak gemaakt bij mijn cardioloog, maar nu was ik voorzichtig. Wat als het hartje van het vruchtje weer niet klopte? Mijn man en ik besloten om pas een afspraak met de cardioloog te maken na de eerste echo bij de gynaecoloog. Gelukkig was deze eerste echo goed. We konden ons geluk niet op! Denkend aan het moment dat we onze dochter konden gaan vertellen dat ze grote zus zou worden, sprongen de tranen al in mijn ogen. Ook belde ik de cardioloog. De afspraak zou plaatsvinden in week 13 van de zwangerschap. Een paar weken voor deze afspraak merkte ik veranderingen in mijn lichaam op. Ik was constant moe, mijn concentratie was ver te zoeken en ook had ik af en toe last van hartkloppingen.
Op een woensdag bracht ik onze dochter met de fiets naar school. Toen ik terug kwam, stuurde ik mijn man een berichtje, omdat ik helemaal buiten adem was. Ik moest eerst een half uur uitrusten voor ik weer wat kon doen. Mijn man besloot om dit aan de gynaecoloog te vertellen waar we die zelfde week nog een afspraak hadden staan in week 12. Terwijl mijn man dit vertelde, keek ik hem boos aan. Natuurlijk was het goed dat hij het vertelde, maar ik stak mijn hoofd liever in het zand. Ik wuifde de problemen nog weg. “Het hoort vast bij de zwangerschap en volgende week zie ik de cardioloog”, dacht ik. Echter was de gynaecoloog stellig: “Je gaat vandaag nog bellen om die afspraak te vervroegen”. Ik belde een dag later (ignorance is a bliss) op naar de poli cardiologie. Ze zouden mijn klachten bespreken met mijn arts. Tien minuten later werd ik al gebeld dat ik meteen moest komen voor een echo en andere onderzoeken. Al mijn afspraken werden voor die dag afgezegd. Ik belde mijn leidinggevende op. “Ik moet even naar de cardioloog, maar ik ben er vanmiddag wel weer”, zei ik. En toen zaten we ineens een paar uur later in die kamer ‘hiernaast’ om de resultaten te bespreken. Op de echo was te zien dat mijn hartafwijking van matig naar ernstig was verschoven. De cardioloog was duidelijk: “Je legt alles neer en gaat rusten en focussen op je zwangerschap”. BAM, tranen. Ik voelde het al, maar ik wilde het niet. Een week nadat ik op mijn werk had verteld zwanger te zijn, kon ik nu vertellen dat ik moest stoppen met werken. Onze dochter wist net dat ze grote zus zou worden, maar nu moesten we haar ook vertellen dat mama bijna niets meer mocht doen en veel moest rusten. Echter was dit nog niet het moeilijkste bericht. De cardioloog legde ons uit dat wanneer mijn hart zich niet zou gaan stabiliseren in de komende vier weken de kans bestond dat ik de zwangerschap niet kon voldragen. Dit omdat er dan andere maatregelen getroffen moesten worden die voor het kindje in mijn buik fataal zouden zijn. En toen ging de knop op. Ik ging er alles aan doen om dit kindje gezond op de wereld te zetten.
Het was april 2019 en ik was uitgerekend op 15 oktober 2019. Nog een lange weg te gaan.
WORDT VERVOLGD…
MARLIJN
