De eerste trimesters van mijn zwangerschap verliepen zorgeloos. Ik had geen last van kwaaltjes en voelde me fit. Tot de nacht van 26 januari rond 2 uur in de nacht. Ik werd wakker door een pijnscheut, maar ik maakte me niet meteen grote zorgen. Even snel naar toilet en hup weer naar bed. In de ochtend die volgde, voelde ik me niet helemaal lekker en mijn vriend zei me dat ik mijn werk best kon afbellen om wat extra rust te nemen. Hier wilde ik niets van weten. Ik verzekerde hem dat het wel zou lukken en ik hem door de dag op de hoogte zou houden.
Eenmaal aangekomen op het werk, leek het weer even beter. Ik was druk in de weer met klanten helpen en had geen tijd om stil te staan bij wat ik nu precies voelde. Na de middagpauze merkte ik dat het me niet goed meer afging. De pijnscheuten kwamen frequenter. Ik suste mezelf met de gedachten dat dit waarschijnlijk gewoon oefenweeën waren. Aan de andere kant leek mij dit vroeg. Ik was net 26 weken en 3 dagen zwanger. Mijn collega had me al een paar keer de stoel gewezen, omdat ze zag dat het niet goed ging. Ik wist mezelf geen houding te geven. Zitten, liggen of staan voelde gewoon niet comfortabel. Ik was nog steeds aan het twijfelen of ik naar huis zou gaan. Na aandringen van mijn collega en contact te hebben gehad met mijn vriend, ben ik toch naar huis vertrokken.
Eenmaal thuis maakte ik een afspraak bij de huisarts, gewoon voor de zekerheid. Het was vrijdagmiddag en zo wilde ik het weekend niet ingaan. Oef, nog één plekje voor vandaag vrij. “Wel pas om half negen, maar beter dan niks”, dacht ik bij mezelf. Ik zocht in de kast naar paracetamol en nestelde me op de bank. Een half uurtje later kwam ook mijn vriend thuis van zijn werk. Hij had zijn moeder onderweg gebeld om te zeggen dat ik me niet lekker voelde en thuis was. Ze was vrij die namiddag en kwam even langs om te kijken hoe het met me ging. Ze vertrouwde het niet en wilde dat ik toch even naar de afdeling gynaecologie belde. Ik lachte het weg en zei dat ik me niet wilde aanstellen. Ze bleef aandringen waarop ik toch de telefoon nam en belde. De telefoon ging over, maar niemand nam op. Het was toen 15.55u en ze zouden sluiten om 16u. Ik belde nog een keer, maar kreeg opnieuw geen gehoor. Ik stelde haar gerust dat ik al een afspraak had bij de dokter voor vanavond. We zouden die even afwachten. Door alle drukte van de dag was ik bijna vergeten dat het de verjaardag was van mijn broer. Hij werd die dag 22 jaar en we zouden zoals gewoonlijk met de familie uiteten gaan. Ik ben echt een familiemens en kan genieten van deze momenten, dus ik nam na een aantal uur opnieuw een paracetamol en vermande me. Al was het maar voor even, ik zou meegaan. Eenmaal in het restaurant ging het met ups en downs. Nog steeds had ik niet door dat er een regelmaat zat in die “voorweeën”. Ik zei nog tegen mijn moeder en schoonzus: “Pfoeh, als dit voorweeën zijn, dan houd ik mijn hart vast voor wat de echte weeën wel niet moeten voorstellen”. Ik had mijn eten nog niet helemaal op, maar besloot om vroegtijdig naar huis te gaan. Het was ook bijna half negen en dan kon ik eindelijk naar de dokter. Mijn vriend zelf kon niet meegaan naar het restaurant en de dokter, omdat hij die avond voetbaltraining had.
In de wachtzaal van de dokter was er nog één man voor mij. Ik ging zitten op de stoel, maar ook nu kon ik mezelf geen houding geven. Onbewust was ik de voorweeën aan het wegpuffen. Dat leek te helpen. De dokter had via de camera gezien dat het niet goed ging en liet me als volgende aan de beurt. Hij controleerde mijn urine, maar kon niet meteen iets vinden. Hij twijfelde over een blaasontsteking en stuurde me onmiddellijk naar spoed. Ondertussen was mijn vriend net thuis en zat hij te eten op de bank. Ik belde hem op om te zeggen dat hij meteen klaar moest staan, omdat we richting spoed zouden vertrekken. Ik gaf nog de opdracht om voor de zekerheid een pyjama voor me mee te nemen. Je weet maar nooit…
Het was ongeveer 20 minuten rijden. Rond half tien arriveerden we op spoed. We meldden ons en werden in de wachtzaal gezet. Ik pufte ondertussen nog wat verder. Na ongeveer 20 minuten werd onze naam geroepen en mochten we naar een apart kamertje. Hier begonnen ze de standaardvragen te stellen, maar ik voelde dat ik niet goed werd. De verpleegkundige had dit gelukkig gezien en gaf me snel een bakje waar ik in kon overgeven. Hij zei dat dit waarschijnlijk door de pijn kwam. Ze belden de afdeling verloskunde. Ze vroegen om me te komen oppikken om aan de monitor te leggen.
Op de afdeling verloskunde legden ze me aan de monitor en verdwenen ze uit de kamer. De pijn was intussen zo erg dat ik van links naar rechts draaide op het bed en het uitschreeuwde. Mijn vriend kon het niet meer aanzien en liep kwaad de kamer uit op zoek naar iemand die me kon helpen. Ze kwamen samen terug de kamer binnen, waarop ik vroeg of ik snel naar het toilet kon. Op de toilet merkte ik dat ik bloedverlies had en meldde dit aan de verloskundige. Ze vertelde me dat ik meteen terug op bed moest gaan liggen om te wachten tot de gynaecologe er was. Enkele minuten later kwam deze binnen en ze wilde graag een inwendige echo nemen. Ik zag haar gezicht veranderen, waarop ze me vroeg of ze even inwendig onderzoek mocht doen. “Doe maar!”, zei ik. Alles was goed voor mij. Ik wilde gewoon van deze helse pijn verlost zijn. Geloof het of niet, maar tot op dit moment had ik nog steeds niet door dat ik aan het bevallen was. De gynaecoloog keek me heel serieus aan. “Mevrouw, u gaat binnen een uur bevallen. U heeft volledige ontsluiting”. Dit kwam binnen als een bom. Meteen zat ik met duizend vragen. Hier konden ze me allemaal geen antwoord op geven. Ik werd meteen verhuisd naar de verloskamer. Er werd mij gevraagd om nog even vol te houden en de persweeën (die had ik ondertussen al) weg te puffen, want ze waren niet gespecialiseerd in zulke vroeggeboortes. De baby had meer kans als we konden wachten tot we in Genk arriveerden. Ik kreeg nog longrijping ingespoten in de tussentijd en een grote spuit met magnesium. Hier kreeg ik het intens warm van en alles ging in een waas aan me voorbij. Het leek alsof ik even van de wereld was. Ondertussen was het bijna half twaalf ‘s nachts. Een kwartier later kwamen de mensen van neonatologie binnen. Ik riep:”Mag ik dan nu eindelijk beginnen met persen?” Ik had intussen een half uur lang persweeën weg gepuft. Ik was kapot en moest toen nog beginnen met persen. Na een dik kwartier persen kwam onze zoon Leon ter wereld om 00.07u op 27 januari 2018. Terwijl ze de navelstreng doorknipte, plaste meneer iedereen onder. Hij begon meteen te huilen. Dat was een goed teken zeiden ze. Hij werd meteen onder de warmtelamp gelegd en er stonden zeker vijf dokters rond hem. Er werden snel wat foto’s gemaakt voordat ze de tube inbrachten voor de beademing. Toen hij volledig geïnstalleerd was in de couveuse en klaar was voor vertrek naar Genk, mochten we hem even bekijken. Dit was echt heel onwerkelijk. Ik was zojuist veel te vroeg bevallen en het was mijn kindje dat daar lag in die couveuse. Mijn ouders en schoonmoeder die ondertussen ook in het ziekenhuis waren, kregen in de gang ook de kans om een eerste glimp op te vangen van hun kleinzoon. Daarna vertrokken ze met Leon richting Genk, afdeling NICU. Daar werd ik rond half drie ‘s nachts nog naar de afdeling neonatologie gebracht waar ik zo lang ik wilde bij Leon kon zijn. Meteen kreeg ik een spervuur van vragen over me heen. Een vragenlijst diende ingevuld te worden. Zou ik bijvoorbeeld borstvoeding geven of flesvoeding? Dingen waar ik nog helemaal niet over uit was. Ze zagen aan me dat het allemaal even te veel was en hebben me de tijd gegeven om bij te komen. We kregen hier eindelijk te horen dat Leon 1050 gram woog en 37.5 centimeter lang was bij de geboorte. Hij had een goede start naar omstandigheden. Ons elf weken durende avontuur op de NICU-afdeling kon beginnen…
Leon heeft tot op de dag van vandaag nog niets ondervonden van zijn vroeggeboorte. In Genk zijn de artsen nog steeds verbaasd van hoe goed hij het doet. Hij is ons kleine grote wonder. De oorzaak van de vroeggeboorte is nooit echt gevonden. Uit onderzoek bleek dat er een infectie was, maar waar deze vandaan kwam was een raadsel. Hierdoor was onze tweede zwangerschap niet zonder risico. Ook Leon zijn zusje Camille is te vroeg geboren, maar wat was ik blij dat ik de 34 weken heb kunnen aantikken.
LISA
