2019 is voorbij gevlogen; ik was zwanger van ons dochtertje, ons dochtertje had wat opstartproblemen en daardoor waren we regelmatig bij de huisarts of in het ziekenhuis te vinden, we vierden voor het eerst moederdag en vaderdag voor ons als gezin en beleefden de feestdagen voor het eerst als gezin. Onze dochter leerde ons kijken naar de goede dingen van het leven en te leren van de negatieve dingen.
Vorig jaar rolde dochter van rug naar buik, vervolgens ook van buik naar rug en nu rolt ze de hele dag door alle kanten op. Als moeder heb ik er onderhand een dagtaak aan, maar ik geniet ook enorm van haar vrolijke energie. December begon natuurlijk met Sinterklaas. Van pakjesavond maakten we pakjesochtend voor onze dochter. Het kadopapier was interessanter dan de kadootjes zelf, maar ze kraaide van plezier en haar grote ogen lieten mijn moederhart smelten. Van Sinterklaas heb ik onder andere een beeld van twee meisjes gekregen, wat natuurlijk symbool staat voor mijn twee overleden dochters. Zo zijn ze symbolisch altijd bij alle (feest)dagen aanwezig en kunnen gezelligheid en verdriet voor een moment toch naast elkaar staan, zonder dingen te forceren.
De dagen na pakjesavond waren zwaar; door alle indrukken was onze dochter volledig uit ritme. Niet willen slapen, slechter eten en drinken en nachtelijk gekrijs waren weer flink aanwezig, terwijl ze niet in een ontwikkelingssprongetje zat. Ze was gewoon compleet overprikkeld. Logisch, maar erg lastig. Deze overprikkeling heeft ruim twee weken geduurd. De kerstperiode vond ik persoonlijk wel lastig. Veel prikkels en veranderingen. Tel daarbij op dat er in huis ook dingen veranderen, zoals een kerstboom en lichtjes en daardoor de prikkels eigenlijk continu aanwezig zijn. Die kerstboom, dát vind onze dochter dan wel weer ontzettend interessant. Elke ochtend ging ik even met haar op mijn arm naar de kerstboom en mocht ze hem even voorzichtig aanraken en aan de slingers voelen. Magisch, vond ze het. Grote ogen en luid gemopper als we aan de orde van de dag begonnen, haha. Kerst is ook een tijd waarin je, normaalgesproken, fijn met gezin, vrienden en familie aan een kerstdiner zit en op bezoek gaat bij (schoon)ouders. Ons gezin is sowieso nooit compleet; mijn twee overleden dochters missen hier, maar ook de ouders van mijn vriend leven helaas niet meer. Contact met familie is er nauwelijks tot niet, dus dat maakt de sfeer ergens wel verdrietig. Aan de andere kant mogen we ons gelukkig prijzen met elkaar en ons dochtertje, die ons juist laat zien dat je zonder verwachtingen en oordelen in een moment kan opgaan. Waarderen wat je wél hebt en proberen er het beste van te maken. Genieten van het hier en nu.
Oud & Nieuw was een periode waar ik het meest tegenop zag; mijn eigen prikkels, schrikreactie op alle vuurwerkknallen en ook de reactie van onze dochter erop. In de aanloop naar oud & nieuw, zo rond de kerst, werd er al flink wat vuurwerk afgeschoten en daar werd onze dochter regelmatig huilend wakker door. Tijdens de jaarwisseling om middernacht hebben we haar uit bed gehaald, ze lag immers toch al te krijsen, en hebben we naar het vuurwerk gekeken via het raam. Ze vond het erg mooi en viel, na een extra fles melk, al snel weer in slaap.
Nu is het januari 2020. Tijde voor goede voornemens, volgens traditie. Mijn goede voornemen is om nog meer aan mezelf te werken, waardoor ik er echt volledig voor onze dochter kan zijn en hopelijk ook weer meer ga kunnen genieten van kleine, bijzondere momenten en me daar aan vast kan houden. Wat is jullie goede voornemen?
ANNEMIEK
