Esther vindt het moederschap een grap

Moederschap

Wat een heftig en beladen woord zeg. Moederschap. Je moet eens zoeken op de hashtag ‘moederschap’ en de tieten en perfecte plaatjes vliegen je om de oren. De ene filter is nog mooier dan de andere, de kinderkamers zijn net paleisjes en de moeders zien er allesbehalve moe en uitgeput uit. Sterker nog, ze hebben ge-wel-di-ge foto’s. Liefdevolle foto’s, mooie outfits en matchy outfits. Iedereen zit op zijn hashtag roze wolk. Waar komt die term ‘moederschap’ toch vandaan.

Het klinkt zo serieus

Gaan mensen zich door deze term anders gedragen? Wordt het nu ineens een stuk serieuzer? Ik heb het even opgezocht in de encyclopedie. Moederschap: “De toestand van het moeder zijn; ook de eigenschappen die behoren tot of worden geassocieerd met moederschap.” De toestand van het moeder zijn dus. Nou, ik weet wel: mijn toestand is een hele andere dan de hashtags laten zien.

Een jaartje ben ik nu moeder en wat een bizar andere wereld is dit

Planeet Moeder. Overal zijn ook ineens moeders en hebben moeders ‘moedertips’ en ‘moederinsta’s’. Wat een perfectie overal en wat een overload aan “houden van” Heb ik dat ook? Nee man, ik heb dat niet…. Ik twijfelde: “Houd ik dan misschien minder van mijn kind dan al die andere instagram moeders?” Houd ik bijvoorbeeld minder van mijn kind als ik hem na de geboorte niet gelijk laat zien op instagram? Houd ik minder van mijn kind als ik mijn vriend er ’s nachts uit laat gaan? Houd ik minder van mijn kind als ik hem even laat huilen? Manmanman, wat een gestoorde vragen! Zo kende ik mezelf helemaal niet!

Het begon al bij de zwangerschap

Daar is mij een vraag gesteld, die ik me mijn leven niet meer vergeet (de vraag die iedereen wel eens is gesteld). “Ga je ook borstvoeding geven?” Ik wist dat ik flesvoeding wilde geven, gewoon omdat ik me niet prettig voelde bij het idee dat iemand uit mijn tiet drinkt of überhaupt in die zone is. “Nee man”. Toch gaf ik als antwoord: “Dat zien we nog wel”. Puur door de druk die al op deze vraag stond. Zou ze mij veroordelen? Zou ze me vreemd vinden? Zou ze het mij nu minder gunnen? Of nog erger… Zou ze me een slechte moeder vinden?

Haar antwoord terug

“Ja, borstvoeding is echt het mooiste en beste wat er is. Ik heb al mijn kinderen borstvoeding geven. Mijn schoonzus heeft geen borstvoeding gegeven en je ziet het ook aan haar: ze heeft niet echt een band met haar kind en houdt het ook bij één kind. Ze houdt er niet van zoals ik dat doe. Dat zie je gewoon”. Wow, dit verhaal. Meen je deze?! Dit was de meest bizarre opmerking EVER. Ik werd er al voor gewaarschuwd, maar deze moeder spande de kroon. Zij zou zo aandeelhouder van de borstvoedingsmaffia kunnen zijn of beter nog: eigenaar of CEO. Mochten er maffia’s meelezen? Ik heb de beste sollicitant ever voor jullie gevonden. Kortom; die moederdepressie’s. Ik snap ze. Wat een heftigheid het “moederschap” (kotswoord), het “ouderschap” (nog zo’n kotswoord), ik bedoel: ‘Gewoon moeder zijn.’ De druk van deze samenleving is gigantisch!

Wij waren net verhuisd en Sebas kwam op de wereld in een kamer met een bed, een poster, een commode, jungle behang en een kast

Dat was het. Vervolgens krijg je door ‘ouders van nu’ een mailtje: “Is de kamer van jouw prins ook een paleisje?” Uh, nee! Guilty, weeeeer falen. Falen, falen, falen. Een paleisje? Mensen laten we even stoppen. Het is een kind hé? Het is echt mijn leven, maar een paleisje? Het lijkt wel of we kinderen soms aan het verafgoden zijn? Kap even! De kamers van al die hippe mama’s, Ik ben stikjaloers. Hebben deze mensen zoveel tijd, hebben zij een fotocursus gedaan en een dikke camera thuis? Hoe zit dat? Je kent ze wel, de minimalistische plaatjes met veel hout en printjes. Ik houd ervan en vind het echt knap hoe deze moeders dit voor elkaar krijgen. Soms zie ik zelfs een hele insta vol staan met alleen plaatjes van een kinderkamer. Haha.. Hoe dan? Vaak is zo’n kamer toch maar 4 bij 2,5 meter? Ondanks dat ik het bizar vind, wil ik ook zulke plaatjes (want zo gaat dat)!

Ik ben super hebberig, koopverslaafd en ietwat materialistisch

Ik wil die plaatjes ook. Leuk voor z’n fotoboek! Toen ik in de kamer een poging tot fotograferen deed, leek het helemaal nergens op terwijl zijn kamer hartstikke gezellig is. Als ik ooit een tweede mag krijgen ga ik het anders aanpakken. Dan wil ik ook een minimalistische kamer. Of kan ik dat helemaal niet, houd ik gewoon van frutsels en shop ik gewoon alles wat ik leuk vind vóór ik over het plekje heb nagedacht? Ja, zo gaat het vaker. Dan heb ik weer wat gekocht en vraag ik me af: ”Waar ga ik het neerzetten?” of denk ik thuis: ”Het is het nét niet” En ja, dat gevoel dat je het nét niet bent, is het nét niet.

Gelukkig sta ik best nuchter in het ‘moeder zijn’ en zijn dit vragen die (heel af en toe) door mijn hoofd schieten

Ik trek me er niet veel van aan en heb genoeg voorbeelden van vriendinnen die er precies hetzelfde instaan als ik. Ik denk vaak: “Die Sebas mag echt in zijn handjes knijpen met zo’n moeder als ik.” Hij groeit op met een dak boven zijn hoofd, krijgt genoeg te eten, groeit niet op met geweld, heeft wat speelgoed en een bed, kreeg kruikjes en het beste poedervoer. Wat wil een kind nog meer? Mensen, in een groot gedeelte van de wereld slapen echt niet alle kinderen in een bed met een minimalistische kamer, moeten sommige kinderen zelfs aan het werk. Het is vreselijk en juist die reden houdt mij realistisch. Wat is Nederland toch een fantastisch land om in op te groeien! En juist daarom staat mijn zoon al 10-0 voor in het leven. Heel cliché maar er zijn altijd mensen die het erger hebben!

En zo… Bespaar ik mij de kosten van een psycholoog en blijft deze zin mij scherp houden en realistisch. De grap van het moederschap.

Cheers!

ESTHER

PS: Op onze foto samen zien we er heel stylish uit, omdat het zijn eerste verjaardag was. Excuus aanvaard hoop ik.