Aidan is geboren op eerste kerstdag in 2003. Hij was een lieve baby. Een lief en zacht kind. Toen hij pas drie weken in groep drie zat kreeg ik al te horen: “Hij krijgt het heel moeilijk en we weten niet of hij het hier gaat redden”. Ik dacht: “Dit is een kind van pas zes jaar en het is pas drie weken na de grote vakantie. Hoe kunnen jullie dit nu al zeggen?”. Ik kon er toen al niet goed bij met mijn hoofd. Kennelijk was Aidan heel speels en een laatbloeier. Ik kreeg het idee dat mijn zoon continu werd onderschat. Hierdoor werd hij onzeker en uiteindelijk kon hij helemaal niet meer meedraaien. Het was ongelofelijk zielig om te zien. Hij kon zichzelf totaal niet zijn.
Ongeloof dat hij naar speciaal onderwijs moest
In groep 5 moesten wij van de leerkracht en IB-er een formulier tekenen. Ze beloofden dat Aiden nog zou mogen blijven en er extra naar hem zou worden gekeken. Wij tekenden het formulier, wat een formulier bleek om een leerling naar het speciaal onderwijs te laten gaan. Snel daarna was alles geregeld en kon hij afscheid nemen van zijn vriendjes. Vol ongeloof was ik. Het voelde alsof Aidan gewoon te lastig was voor die school en ze er niets mee konden. Aidan werd weg gestuurd, opzij geschoven. De school was totaal niet betrokken, hij was maar een nummer. Mijn kind, mijn wondertje, mijn alles. Als wij als ouder even ‘geen zin’ hebben, staat bij wijze van spreken gelijk het AMK voor je deur. En een school kan je kind gewoon doorschuiven als het wat meer aandacht nodig heeft? Wat een liefdevolle school was dat zeg…
Aidan was ongelukkig op zijn nieuwe school
Mijn gevoel op zijn nieuwe school is nooit goed geweest. En Aidan voelde zich er ook niet thuis. Hij werd wat rebelser. De juf op zijn nieuwe school vond zijn gedrag ook niet altijd even positief. Na veel praten met Aidan kwamen wij erachter dat hij heel ongelukkig was op zijn nieuwe school. Maar we hebben het volgehouden tot en met groep 8, met up’s en down’s. Hij miste zijn vriendjes en kon niet aarden. Thuis bleef hij super lief en behulpzaam. Altijd aan het lachen samen met zijn zusje Megan.
Ik werd continu gebeld
De middelbare school brak aan. Aidan moest naar een praktijkschool, “want dat kwam uit de test”. We kozen een praktijkschool die wij achteraf nooit hadden moeten kiezen. Het eerste jaar ging goed en hij had echt een goede mentor. Hij klaagde wel steeds: “Mama, ik vind alles zo makkelijk. Ik hoef niet eens te leren voor een toets want ik heb het toch wel goed”. Maar helaas luisterden de leraren daar niet naar. Het tweede jaar werd voor mij en Aidan een hel. Ik werd continu gebeld dat hij weer iets had gedaan. Hij was volgens school druk en vertoonde pestgedrag. In een geprek kwam naar voren dat ze dachten dat Aidan ADHD of ADD had. Dat wilden ze getest hebben. Ik wilde mijn kind alleen niet gelabeld hebben en gaf geen toestemming. Ik begon die school serieus langzaam te haten. Ik wist dat er niks was met mijn kind. En als er uit de test kwam dat hij ADHD of ADD had, dan moest mijn kind dus weer naar een andere school. Dit keer een cluster 4 school: een school voor kinderen met zeer moeilijk opvoedbare kinderen. Wat op zich niet erg is, maar Aiden had die problematiek niet. Uiteindelijk wilde de school sowieso dat hij naar een cluster 4 school zou gaan. Dat was volgens hen de enige oplossing. Thuis was hij daarentegen totaal niet moeilijk. Hij had ook een juf die hem niet mocht. Hij kreeg zo’n rotgevoel door haar. Ze begonnen toen op alles te letten bij Aidan en ik werd compleet gek gebeld. Uiteindelijk hebben ze Aidan op een externe school gezet tot de vakantie, waar meer rust was voor hem. En dat moest ik geloven? Ik vond het vreselijk om mijn kind zo te zien, want als moeder sta je met je rug tegen de muur.
Ik vecht voor mijn kinderen tot ik er dood bij neerval
Na de vakantie kregen wij te horen dat Aidan niet meer welkom was op school. “Dat kan niet want mijn kind is leerplichtig”, dacht ik. Ik pakte meteen de telefoon en belde zelf de leerplichtambtenaar. Zij vond het ook niet kunnen en we planden een gezamelijk gesprek. Ondertussen stuurde ik Aidan steeds naar school, ondanks dat hij niet welkom was. Hij was leerplichtig, dus ik hield mij zo wel aan de regels. Hij werd vervolgens elke dag weer naar huis gestuurd, zo zielig. Bij het gesprek werd ik opnieuw bijna gedwongen tot tekenen, dit keer voor een cluster 4 school. Ik hield mijn poot stijf, want ik had er inmiddels wel van geleerd. Ik was zo kwaad, ik kon wel huilen. Aidan zat naast mij en zei niks. Ik zag dat hij het gevecht zat was en hing met zijn hoofd naar beneden. Toen ik Aidan op dat moment zag en aan zijn toekomst dacht, zei ik: ”Ik ga niet tekenen. Ik geloof in mijn kind en Aidan hoort hier niet. Ik vecht voor mijn kinderen tot ik er dood bij neerval. Je zoekt maar een andere school voor Aidan, want ik ga het gevecht echt aan. Ik laat een stuk in de krant zetten over hoe het er hier aan toe gaat”. Ik heb niet getekend en twee dagen later heeft deze mevrouw, die ik zo dankbaar ben, voor een andere school gezorgd. Een reguliere VMBO-school. En hij doet het zo goed. Hij wordt nu voorbereid op het MBO. Ik had gelijk, de praktijk school daar werd hij onderschat. Hij kreeg groep acht werkjes en dat verveelde hem. Hij had nu eindelijk het idee dat hij een kans kreeg om wel gezien en uitgedaagd te worden, in plaats van geduwd te worden in een hokje . Dat gunde ik mijn zoon zo.
Ik ben immens trots op mijn zoon
Ik ben ontzettend trots op mijn zoon. Als moeder zijnde is het ook mijn taak om 100% achter hem te staan. Mocht het nou zo zijn geweest dat ik zag dat er echt iets aan de hand was, dan ging ik natuurlijk akkoord met de opties die de school gaf. In dit geval wist ik zeker dat het niet de juiste opties waren. Ik vind het zo moeilijk dat je een mooi, gezond kind mag krijgen en je er als ouder uiteindelijk niets over te zeggen hebt als school een ander standpunt heeft. Een label kan je kind de rest van zijn of haar leven achtervolgen. En bij een onjuist label heeft dat veel negatieve gevolgen. De meeste mama´s weten wat hun kind wel en niet kan. Je zult ten alle tijden moeten vechten om ze op de goede plek te laten komen.
Aidan is positief en zit lekker in zijn vel
Aidan is vandaag de dag lekker aan het werk en hij vist graag met zijn vrienden. Hij is lief en zorgzaam en doet zijn best op school. Ik word niet gebeld dat “hij weer iets gedaan heeft”. Hij heeft pas zijn theorie voor zijn scooter behaald, zo trots. Kortom mijn zoon is goed bezig. Hij blijft wel een puber uiteraard, maar hij weet dat ik hem vertrouw en hem steun. Mijn kinderen zijn mijn alles. En ik vecht als het nodig is voor alle drie mijn kinderen, met alle liefde.
NATHALIE
