Celine schrijft een minireeks op Kids en Kurken. Lees onderaan dit verhaal de link naar het volgende deel.
Ik ben zelf geboren met een nierafwijking. Ik had twee urineleiders waarvan er één op mijn baarmoeder was gegroeid en de andere geen doorgang had naar mijn nier. Zeven maanden na mijn geboorte hebben ze daarom mijn nier verwijderd. Er werd altijd tegen mij gezegd dat ik nooit kinderen zou kunnen krijgen. De precieze reden wist ik niet, maar ik was hier ook niet mee bezig.
Mijn situatie
Op mijn vijftiende kreeg ik een vriendje. Omdat ik te horen had kregen dat ik niet zwanger zou kunnen worden, was ik niet zo voorzichting. Toen ik 19 jaar was, woonden we uit nood samen in een studentenwoning. We hadden allebei geen eigen woning en hier was voorlopig ook geen zicht op. Ik deed nog een opleiding, verzorgende IG niveau 3. Het was totaal geen woning waar je zwanger wilde zijn. We woonden met 18 mensen in één huis en het was een hele grote bende. We deelden met al deze mensen de keuken en badkamer. Vreselijk.
Ineens erg misselijk
Ik werd van de één op de andere dag heel erg misselijk van het tanden poetsen. Iets waar ik eerder nooit last van had. Ik zag die dag mijn moeder en zij zei meteen: “Celine, je bent zwanger”. Ik schrok enorm. Er volgde een ruzie, omdat ik het niet wilde geloven. Diezelfde dag heb ik toch een test gehaald. Ik wilde bewijzen aan mijn moeder dat het niet waar was.
Zwanger?
Ik deed de test om kwart voor 6 in de ochtend. Ik zag twee streepjes, maar begreep het niet goed. Ik gooide hem in de prullenbak en zei tegen mijn vriend dat ik niet zwanger was. Ik had gelijk en mijn moeder niet. Vijf minuten later was ik wakkerder en rende ik terug naar de badkamer om de test te pakken. Twee streepjes betekende natuurlijk wel zwanger. Mijn vriend moest inmiddels naar zijn werk, maar ik was in paniek door het positieve resultaat. Mijn vriend gaf aan dat ik, zodra de winkel open was, een Clearblue test moest kopen. Uiteindelijk heb ik zes testen gedaan. Allemaal positief waarvan de Clearblue zei dat ik +3 weken zwanger was. Ik vertelde het meteen aan mijn ouders, familie en vrienden.
Veel regelen
Toen mijn ouders waren bijgekomen van het nieuws, moesten we meteen heel veel gaan regelen. Als een gek ging ik op zoek naar ander woonruimte. Een kind opvoeden in een studentenwoning was geen optie. Mijn moeder had een lijst gemaakt van wat ik allemaal nodig had. Ze struinde Marktplaats af om alles bij elkaar te zoeken.
De eerste echo
Ik nam ook contact op met de verloskundige. Omdat op de Clearblue test stond dat ik pas drie weken zwanger was, was het helaas nog te vroeg voor een echo. Ik moest nog minimaal twee weken wachten, voordat ik mijn eerste echo kreeg. Deze had ik uiteindelijk met zeven weken en drie dagen. We zagen toen een kloppend hartje, zo bijzonder.
Moeder-kind huis
Zelf heb ik autisme en daarvoor kreeg ik begeleiding. De begeleidster vertelde mij dat er een moeder-kind huis was. Hier zou een fijne stabiele omgeving zijn met begeleiding voor mijzelf en ons kindje. Mijn vriend wilde dit eerst niet, omdat hij dan geen controle meer over mij had (later ben ik erachter gekomen dat ik in een narcistische relatie zat). Na veel dagen gepraat te hebben, was hij het er toch mee eens dat ik daarheen moest. Ik voerde vervolgens veel gesprekken met instanties en werd toegelaten. Dit betekende dat ik ook drie keer spullen moest regelen voor de baby: bij mijn ouders, bij mijn vriend en bij mijzelf natuurlijk. Omdat ik inkomsten had van slechts 200 euro per maand en mijn vriend elke week weer zijn baan kwijt verloor, leek het voor mij de juiste oplossing om met mijn opleiding te stoppen. Ik besloot te gaan werken bij een winkel, om zo wat meer inkomsten te hebben.
Medische zwangerschap
Met tien weken zwangerschap zag de verloskundige tijdens de echo dat ik een vreemde baarmoeder had: een uteris bicornis. Ik had niet één, maar twee baarmoeders. Het bleek dat dit was ontstaan als gevolg van de nieroperatie op jonge leeftijd. Met het kindje was gelukkig alles goed. Vanwege de vreemde vorm, werd ik doorgestuurd naar de gynaecoloog en werd het een medische zwangerschap. Op zich waren extra controles fijn. Dit betekende namelijk ook extra echo’s waarop ik de kleine kon zien. Met 16 weken, op de verjaardag van mijn vriend, hoorden we dat ik zwanger was van een jongetje. Wat een mooi cadeau.
Bloedingen
Toen ik 17 weken zwanger was, kreeg ik lichte bloedingen. Nadat dit een aantal keer was voorgekomen, moest ik extra bedrust gaan houden. Dit betekende helaas dat ik moest stoppen met werken. Weg waren mijn inkomsten die ik juist zo hard nodig had. Waar de bloedingen precies vandaan kwamen, wisten ze niet. Dit gaf wel wat zorgen. Zou alles goed blijven gaan? Met 20 weken kreeg ik een echo in Leiden om te kijken of de baby geen nierproblemen had, net als ik. Gelukkig bleek alles goed. Ons zoontje was gezond en groeide goed.
Erg wennen
Inmiddels woonde ik in het moeder-kind huis. Ik had veel moeite om mij aan te passen, omdat ik al een hele tijd op mijzelf had gewoond. Het moeder-kind huis was een setting van begeleid wonen. Gelukkig had ik een eigen keukentje en kleine woonkamer, dat maakte al veel goed. Helaas brak toen ook Corona uit. Ik had nooit gedacht dat dit zoveel met mij zou doen, dat zal later in mijn verhaal terug komen.
Bloedingen en hoge bloeddruk
Tot de 27 weken had ik nog steeds bedrust vanwege mijn regelmatige bloedingen. Ik moest vaak naar de spoed gynaecoloog om alles na te laten kijken. Gelukkig werd er telkens niets ernstigs gevonden. Met 28 weken voelde ik mij niet lekker. Het was warm en ik was continu erg duizelig. Ik ging voor de zekerheid naar de huisarts. Hij dacht aan zwangerschapsvergiftiging, ook omdat mijn bloeddruk veel te hoog was. In het ziekenhuis was echter niets te zien, heel apart. Mijn bloeddruk was weer normaal en ik mocht naar huis.
Weer niet lekker
Met 29 weken zwangerschap voelde ik mij nog steeds niet lekker en had ik wat buikpijn. Het was niet zo erg, maar wel vervelend. De duizeligheid was ook nog steeds aanwezig en ik had last van migraine. Een vriendin zei dat ik het echt even na moest laten kijken. Ik had hier eigenlijk geen zin in. Ik was immers al zo vaak naar het ziekenhuis geweest en werd steeds naar huis gestuurd met de mededeling dat er niets aan de hand was. Mijn vriendin zei dat ze mij er anders heen zou brengen. We gingen samen naar het ziekenhuis.
Toch zwangerschapsvergiftiging
Er werden verschillende controles gedaan, bloed geprikt en urine nagekeken. De verpleegster kwam al snel terug en vertelde mij dat ik zware zwangerschapsvergiftiging had. Wat een schok. Er was dus toch iets aan de hand. “Speelde dit misschien al langer?”, er gingen zoveel vragen door mijn hoofd. Ik werd direct opgenomen. Vanwege Corona mocht ik maar een half uur per dag bezoek krijgen en telkens door dezelfde persoon. Dat werd mijn vriend.
Ik werd overgeplaatst
In het ziekenhuis bleek inmiddels ook dat ik niet alleen twee baarmoeders had, maar ook twee placenta’s. De zwangerschap was risicovol, maar de baby mocht eigenlijk pas met 32 weken komen. Ik was op dat moment pas 29 weken zwanger, dus de zwangerschap moest gerekt worden. Met 30 weken werd ik ’s avonds met een ambulance overgeplaatst naar Amsterdam, omdat ik steeds zieker werd. De medicijnen werkten niet meer. Wederom – vanwege Corona – mocht er niemand mee. Ik moest het helemaal alleen doen. Dit was voor mij heel naar en eenzaam. Ook waren de bezoektijden nog korter: 20 minuten per dag, met één persoon. Omdat Amsterdam zo ver rijden was, kon mijn vriend niet elke keer komen. Ik kon mijn ouders alleen maar via WhatsApp zien. Dit was zo moeilijk voor mij.
De situatie verslechterde
Ik werd steeds zieker en zieker. De vergiftiging werd gevaarlijk. Tot twee keer toe moest mijn vriend per direct komen, omdat er een keizersnede dreigde. Uiteindelijk kwam toch op het laatste moment het advies om te wachten. Met 30,5 week werd op de echo gezien dat mijn zoon onvoldoende voeding kreeg door mijn dubbele placenta. Mentaal was ik helemaal op. Ik kon niet meer. Mijn ouders en vriend hebben mij op die momenten onwijs goed geholpen, zodat ik niet zou stoppen met vechten.
Lees HIER het volgende deel
CELINE
*Ik schrijf in dit verhaal mijn vriend, maar inmiddels is het mijn ex
